СИЁСАТ
Ҷумъа 29 Март 2024 01:28
Дунё талабӣ, азми сафар бояд кард,
Уқбо талабӣ, оҳи саҳар бояд кард.
Дунё талабию боз уқбо талабӣ?
Ин ноз ба хонаи падар бояд кард.
Имрӯзҳо ҳизби мамнуи наҳзати исломии Тоҷикистон баъди ба ҳадафҳои ғаразноки худ нарасидан аз ҳудуди ҷумҳурӣ фирор намуда, дар кишварҳои бегона минбарҳои хасакиеро аз абас гуфтану ҳарзагӯиву пархошҷӯӣ созмон додааст. Мисоли барҷастаи ин гуфтаҳо, сомонаи «паём.нет» аст, ки ҳамарӯза бо беҳудагӯиҳои хеш ба мағзшӯии мардум машғул аст. Онҳо ҳанӯз бар он боваранд, ки мардуми шарифи Тоҷикистон ҳамон мардуми раҳгумзадаи солҳои 90-уми қарни гузаштаанд ва онҳо метавонанд бо жожхоиҳои худ бори дигар онҳоро гӯл бизананд. Вале не, ҳаргиз чунин нест. Мо шаҳди озодию истиқлолро чашидаем, шукуҳи осмони мусаффои Ватанро дидаем ва барои ояндаи пурсаодат гом мебардорем ва ба он ёвагӯён гӯшрас мекунем, ки он чӣ мегӯед, ба касоне гӯед, ки шуморо нашносад.
Мутаассифона, онҳо аз кӣ будани худ фаромӯш сохтаанд ва ба мағлуб шудани худ тан намедиҳанд, ноҷавонмардона аз пушти шонаи давлати соҳибистиқлоли Тоҷикистон, ки Ватани онҳо низ ҳаст, носазо мегӯянд ва ин оромию суботи ҷомеаро, ки тайи 25 сол идома дорад, барҳам задан мехоҳанд. Мисоли онҳо ба ин монанд аст, ки:
Санги бадгавҳар агар косаи заррин шиканад,
Қимати санг наяфзояду зар кам нашавад.
Ба масал ин «исломгароён» аз гуфтаҳои Аллоҳ таъоло (ҷ) дар ояти 10, сураи «Муҷодала» фаромӯш кардаанд, ки мефармояд: «Ҷуз ин нест, ки роз гуфтани бад аз кори шайтон аст, то муъминонро андуҳгин кунад ва ба онҳо ҳеҷ зиёне намерасонад, магар ба иродаи Худо».
Воқеан, «офтоб омад далели офтоб»: масири тайкардаи Тоҷикистони ҷавон, ки 25 солро дар бар мегирад, он қадар пуршебу фароз аст, ки ҳеҷ нафаре ба чунин рушду равнақ ёфтани он бовар надошт. Нотавонбинон ҳаргиз гумон надоштанд, ки Тоҷикистон на танҳо дар ҳавзаи Осиёи Марказӣ, балки дар тамоми дунё мавқеи боризу намоёнеро ишғол менамояд ва бо пешниҳоди абармардони ин миллат масоили глобалии дунявӣ ҳаллу фасл хоҳад гардид. Ҳамчунин, гумон надоштанд, ки забони ноби тоҷикӣ аз минбарҳои бонуфузтарини дунё садо медиҳад ва аксари давлатҳои дунё Тоҷикистонро ҳамчун давлати демократӣ, ҳуқуқбунёд ва дунявӣ эътироф менамоянд.
Тоҷикистони азиз дар ин муддат ба ҳадафҳои стратегии худ комёб гардида, дар роҳи таҳкими сулҳу салоҳ ва якпорчагии миллат, берун шудан аз бунбасти коммуникатсионӣ, коҳиш додани сатҳи камбизоатӣ ва ба даст овардани истиқлолияти энергетикӣ гомҳои устувор бардоштааст. Дар фазои сулҳу салоҳ зистани мардум аз бузургтарин неъматҳое маҳсуб мегардад, ки бо кӯшишу заҳматҳои Пешвои миллат, Президенти кишвар, муҳтарам Эмомалӣ Раҳмон ба даст омадааст… Ҳамаи ин ва зиёда аз ин дастоварду комёбӣ, ки Худованд ба миллати тоҷик арзонӣ доштааст, ба чашми ин назартангон ночиз менамояд ва ин «исломгароён» ҳеҷ гоҳ шукри Худовандро барои ин неъмати бузург ба ҷо намеоранд. Кош онҳо медонистанд, ки:
Ибодат ба ҷуз хизмати халқ нест,
Ба тасбеҳу саҷҷодаву далқ нест.
Дақиқан, давлат ва дин ду мафҳуми ба ҳамдигар мухолифанд, ки аввалӣ агар ба пешрафту ривоҷи дунёи воқеӣ вобаста бошад, дуюмӣ барои таҳияи тӯшаи охират аст бар ивази амалҳои нек, мардумдӯстдорӣ, раиятпарварӣ ва умуман дар хизмати халқ будан. Бо қатъият метавон гуфт, ки ҳизби наҳзати исломӣ дар давраи соҳибистиқлолӣ нуфузи зиёде касб намуда, барои рушду ривоҷи он давлат ва Ҳукумати Ҷумҳурии Тоҷикистон тамоми шароитро муҳайё гардонида буд.
Иҷозат додани фаъолияти ҳизби исломӣ худ далели он аст, ки Давлати Тоҷикистон ба дини мубини ислом нигоҳи гарм дорад. Вале, мутаассифона, ин ҳама некназарӣ ба он оварда расонд, ки роҳбарони ҳизби мазкур дар фикри мубҳами барҳам додани ин давлат ва аз байн бурдани осудагиву оромии мардум гардиданд. Тарроҳии нақшаи ташкили табаддулоти давлатӣ дар моҳи сентябри соли гузашта мисоли рушани афкори ғосибона ва ғаразноки ин гурӯҳ ба ҳисоб меравад. Ин гуна кирдори ғосибона ва ноҷавонмардона гуфтаҳои Раббулиззатро дар Қуръони карим ба ёд меорад, ки чунин аст: «Шайтон бар онҳо ғолиб омадааст, пас аз хотири онҳо ёд кардани Худоро фаромӯш сохтааст. Онҳо ҳизби шайтонанд. Огоҳ бош, ки албатта ҳизби шайтон зиёнкоронанд» (ояти 19, сураи «Муҷодала»).
Шаҳло ЭШОНОВА,"ҶТ"
Уқбо талабӣ, оҳи саҳар бояд кард.
Дунё талабию боз уқбо талабӣ?
Ин ноз ба хонаи падар бояд кард.
Имрӯзҳо ҳизби мамнуи наҳзати исломии Тоҷикистон баъди ба ҳадафҳои ғаразноки худ нарасидан аз ҳудуди ҷумҳурӣ фирор намуда, дар кишварҳои бегона минбарҳои хасакиеро аз абас гуфтану ҳарзагӯиву пархошҷӯӣ созмон додааст. Мисоли барҷастаи ин гуфтаҳо, сомонаи «паём.нет» аст, ки ҳамарӯза бо беҳудагӯиҳои хеш ба мағзшӯии мардум машғул аст. Онҳо ҳанӯз бар он боваранд, ки мардуми шарифи Тоҷикистон ҳамон мардуми раҳгумзадаи солҳои 90-уми қарни гузаштаанд ва онҳо метавонанд бо жожхоиҳои худ бори дигар онҳоро гӯл бизананд. Вале не, ҳаргиз чунин нест. Мо шаҳди озодию истиқлолро чашидаем, шукуҳи осмони мусаффои Ватанро дидаем ва барои ояндаи пурсаодат гом мебардорем ва ба он ёвагӯён гӯшрас мекунем, ки он чӣ мегӯед, ба касоне гӯед, ки шуморо нашносад.
Мутаассифона, онҳо аз кӣ будани худ фаромӯш сохтаанд ва ба мағлуб шудани худ тан намедиҳанд, ноҷавонмардона аз пушти шонаи давлати соҳибистиқлоли Тоҷикистон, ки Ватани онҳо низ ҳаст, носазо мегӯянд ва ин оромию суботи ҷомеаро, ки тайи 25 сол идома дорад, барҳам задан мехоҳанд. Мисоли онҳо ба ин монанд аст, ки:
Санги бадгавҳар агар косаи заррин шиканад,
Қимати санг наяфзояду зар кам нашавад.
Ба масал ин «исломгароён» аз гуфтаҳои Аллоҳ таъоло (ҷ) дар ояти 10, сураи «Муҷодала» фаромӯш кардаанд, ки мефармояд: «Ҷуз ин нест, ки роз гуфтани бад аз кори шайтон аст, то муъминонро андуҳгин кунад ва ба онҳо ҳеҷ зиёне намерасонад, магар ба иродаи Худо».
Воқеан, «офтоб омад далели офтоб»: масири тайкардаи Тоҷикистони ҷавон, ки 25 солро дар бар мегирад, он қадар пуршебу фароз аст, ки ҳеҷ нафаре ба чунин рушду равнақ ёфтани он бовар надошт. Нотавонбинон ҳаргиз гумон надоштанд, ки Тоҷикистон на танҳо дар ҳавзаи Осиёи Марказӣ, балки дар тамоми дунё мавқеи боризу намоёнеро ишғол менамояд ва бо пешниҳоди абармардони ин миллат масоили глобалии дунявӣ ҳаллу фасл хоҳад гардид. Ҳамчунин, гумон надоштанд, ки забони ноби тоҷикӣ аз минбарҳои бонуфузтарини дунё садо медиҳад ва аксари давлатҳои дунё Тоҷикистонро ҳамчун давлати демократӣ, ҳуқуқбунёд ва дунявӣ эътироф менамоянд.
Тоҷикистони азиз дар ин муддат ба ҳадафҳои стратегии худ комёб гардида, дар роҳи таҳкими сулҳу салоҳ ва якпорчагии миллат, берун шудан аз бунбасти коммуникатсионӣ, коҳиш додани сатҳи камбизоатӣ ва ба даст овардани истиқлолияти энергетикӣ гомҳои устувор бардоштааст. Дар фазои сулҳу салоҳ зистани мардум аз бузургтарин неъматҳое маҳсуб мегардад, ки бо кӯшишу заҳматҳои Пешвои миллат, Президенти кишвар, муҳтарам Эмомалӣ Раҳмон ба даст омадааст… Ҳамаи ин ва зиёда аз ин дастоварду комёбӣ, ки Худованд ба миллати тоҷик арзонӣ доштааст, ба чашми ин назартангон ночиз менамояд ва ин «исломгароён» ҳеҷ гоҳ шукри Худовандро барои ин неъмати бузург ба ҷо намеоранд. Кош онҳо медонистанд, ки:
Ибодат ба ҷуз хизмати халқ нест,
Ба тасбеҳу саҷҷодаву далқ нест.
Дақиқан, давлат ва дин ду мафҳуми ба ҳамдигар мухолифанд, ки аввалӣ агар ба пешрафту ривоҷи дунёи воқеӣ вобаста бошад, дуюмӣ барои таҳияи тӯшаи охират аст бар ивази амалҳои нек, мардумдӯстдорӣ, раиятпарварӣ ва умуман дар хизмати халқ будан. Бо қатъият метавон гуфт, ки ҳизби наҳзати исломӣ дар давраи соҳибистиқлолӣ нуфузи зиёде касб намуда, барои рушду ривоҷи он давлат ва Ҳукумати Ҷумҳурии Тоҷикистон тамоми шароитро муҳайё гардонида буд.
Иҷозат додани фаъолияти ҳизби исломӣ худ далели он аст, ки Давлати Тоҷикистон ба дини мубини ислом нигоҳи гарм дорад. Вале, мутаассифона, ин ҳама некназарӣ ба он оварда расонд, ки роҳбарони ҳизби мазкур дар фикри мубҳами барҳам додани ин давлат ва аз байн бурдани осудагиву оромии мардум гардиданд. Тарроҳии нақшаи ташкили табаддулоти давлатӣ дар моҳи сентябри соли гузашта мисоли рушани афкори ғосибона ва ғаразноки ин гурӯҳ ба ҳисоб меравад. Ин гуна кирдори ғосибона ва ноҷавонмардона гуфтаҳои Раббулиззатро дар Қуръони карим ба ёд меорад, ки чунин аст: «Шайтон бар онҳо ғолиб омадааст, пас аз хотири онҳо ёд кардани Худоро фаромӯш сохтааст. Онҳо ҳизби шайтонанд. Огоҳ бош, ки албатта ҳизби шайтон зиёнкоронанд» (ояти 19, сураи «Муҷодала»).
Шаҳло ЭШОНОВА,"ҶТ"
Эзоҳи худро нависед