“Ҳар касе, ки ниҳоле сабзонда бошад, медонад, ки дарахт соле як маротиба ҳосил медиҳад. Аммо ниҳоле низ ҳаст, ки ҳамеша меваи ширин ба бор меорад. Мо меваи ширину сабзонидаамонро чашидем, ҷомеаи мо аз он баҳравар гардид, мо ҳаргиз роҳ намедиҳем, ки дигар теша ба решаи он расад.” Эмомалӣ Раҳмон

Сулҳу ваҳдат шабеҳи якдигаранд. Сулҳ - оштиву фарзонагӣ, якдигарфаҳмӣ ва толиби осоиштагӣ будани мардумро таҷассумгар асту вахдат ба ҳам омадан, аз як гиребон сар бурун овардан, ҳамдигарфаҳмию поктинатӣ ва миллатдӯст буданро ифода менамояд.

Худшиносӣ ва худогоҳии миллӣ пешрафти маънавиёти кишвар ва мақому манзалати инсонии худро бо решаҳои таърихӣ, бо сарнавишти миллату халқи худ ва бо аҳли башар дарк кардан аст.

Ваҳдату якдилӣ бо худшиносии миллӣ сахт марбут буда, тавассути таълиму тарбияи хуб ва донишу маърифати баланд ба даст меояд. Чуноне ки сарвари давлат муҳтарам Эмомалӣ Раҳмон иброз намудаанд: “То даме, ки худшиносии миллӣ, пос доштани хотираҳои таърихӣ, ифтихор аз мансубияти миллӣ, дар шуури ҳар яки мову шумо падид наояд, то даме, ки ҳар кадоми мо манфиати миллиро ҳамчун қарзи муқаддаси шаҳрвандӣ эҳсос накунем ва эҳтиром нагузорем, то даме, ки хидмат ба Ватан ва миллат бароямон ба арзиши олии зиндагӣ табдил наёбад, мо ҳамчун давлати соҳибистиқлоли миллӣ ба камол намерасем”.

Пас ҳар як фарди ватандӯсту меҳанпарасти тоҷикро зарур аст,ки аз таърихи гузаштаи худ бархӯрдор гашта, донад, ки тоҷикон дар тӯли таърих ба дастовардҳои модию маънавӣ, фитрати фарҳангофарин ва маърифатбунёди худ ба дарёфти мақоми муаззам ва ифтихорангез ноил гардидаанд. Чунки ифтихор аз гузаштаи таърихи кӯҳанбунёди хеш вақте пайдо мешавад, ки аз он огоҳ бошӣ, онро мояи омӯзиш, ибрат ва шукӯҳмандӣ бидонӣ, зеро таърихи фарҳангу тамаддун, забон, адаб, урфу одат дар пешгаҳи қавми ноогоҳ ҳукми мурдаро дорад.

Саҳифаҳои рангин ва рӯзгори равшани миллати мо дар тӯли таърих бо талошу муборизаҳои ниёгонамон, пешвоён ва сарлашкарон: - Спитамен, Темурмалик, Муқаннаъ, Шерак, Исмоили Сомонӣ, Восеъ, Садриддин Айнӣ, Шириншоҳ Шоҳтемур,Нусратулло Махсум, Бобоҷон Ғафуров ва даҳҳо зиёиёну сиёсатмадорони шарафманди дигар тавъам буданд.

Имрӯзҳо, дар таҷлили 23-юмин солгарди Рӯзи Ваҳдати миллӣ ҳар фарди бонангу номуси тоҷикро зарур аст, ки ба таърих ва саргузашту сарнавишти миллатамон назар афканда, аз дастовардҳо ва бурду бохти он ёдовар шавад. Тамоми мардуми кишвар, махсусан наслҳои ҷавони имрӯзу ояндасози мо, аз он ифтихор намоянд, сабақ гиранд, ба мероси бузурги маънавӣ ва фарҳангии ниёгонамон арҷгузорӣ карда, ин неъмати олӣ - иттиҳоду ягонагӣ, ҳамзистиву осоиштагии миллиро чун гавҳараки чашм эҳтиёт намоянд. Зеро пояҳои ваҳдати миллӣ, ки саросари ҷомеаи моро имрӯзҳо торафт бештар фаро мегирад, ормони азалӣ ва ҷамъиятии халқи бунёдкори мо мебошад. Ваҳдати миллӣ маҳсули андешаи миллии мост. Зеро маҳз андеша ва ҳувияти миллӣ мардуми соҳибфарҳангу тамаддунсози тоҷикро водор сохт, ки сулҳу ваҳдатро барқарор карда, якпорчагии марзу буми кишварро ҳифз намояд ва миллатро аз парокандагӣ эмин дошта, барои рушди давлати соҳибихтиёри худ шароити мусоид фароҳам оварад

Замоне буд, ки баъзе нерӯҳои беруна ва дохила вазъи номусоиди иқтисодиву сиёсии кишвари моро баҳона карда, тӯдаҳои мухолифинро бар зидди ҳукумат ба шӯр оварданд. Қувваҳои иртиҷоии дохилӣ барпо кардани давлати демократиро шиори худ қарор дода, маҳалгароиро пеш гирифтанд ва дар натиҷа душманони миллат тавонистанд, ки мардумро аз рӯи мансубияти миллӣ ва маҳал бар зидди ҳамдигар хезонида оташи ҷанги бемаънии бародаркушро, ки мислашро таърих дар хотир надошт, афрӯзанд.

Раванди барқарорсозии сулҳ ва оштии миллӣ дар Ҷумҳурии Тоҷикистон беназир аст. Таҳаммулпазирӣ ва хиради волои халқи азиз имкон фароҳам овард, ки сулҳу салоҳ дар кишвар ҳукмфармоӣ намояд, ба зудӣ оташи низоъ хомӯш гардад. Ҷумҳурии Тоҷикистон дар солҳои истиқлолият бидуни душвориҳо ва ноҳамвориҳои роҳи тараққиёт дар соҳаҳои мухталифи ҳаёти ҷамъиятӣ ба дастовардҳои назаррас ноил гардид, ки мо онро дар мисоли ҳаёти имрӯзаи мардуми кишвар хеле равшан мушоҳида менамоем. Имрӯзҳо на танҳо халқи кишвар, балки кулли ҷомеаи ҷаҳонӣ возеҳ эҳсос менамояд, ки ба халқи тоҷик ин ҳама дастовардҳои беназир ба осонӣ муяссар нашудааст. Муҳимтар аз ҳама он аст, ки тавассути ин ҳама тадбирҳо давлати Тоҷикистон ва миллати тоҷик ба ҷомеаи ҷаҳонӣ аз нуқтаи назари воқеияти таърихии худаш ҳамчун давлати сулҳпарвар, тараққихоҳ муаррифӣ гардид. Сиёсати ҷории давлат ба ҷаҳониён амиқу дуруст фаҳмонида шуд ва дар натиҷа ин сиёсат дар доираҳои сиёсӣ ҳамчун сиёсати ибратбахш мавриди пазироӣ ва эътироф қарор гирифт.

Дилором САЙДАҲМАДЗОДА,
корманди АИД назди Президенти ҶТ,
Ҳусноро САЙДАҲМАДЗОДА,
аспиранти АИД назди Президенти ҶТ