Маҳатма Гандӣ корномаи як роҳбари сиёсии воқеиро ба чор марҳила тақсим кардааст: “Дар аввал ба ӯ таваҷҷӯҳ намекунанд, баъд ба вай бо тамасхур менигаранд, сипас бо ӯ мубориза мебаранд ва саранҷом ӯ пирӯз мегардад”. Ба дурустии ин андешаҳо мо дар мисоли роҳбари сиёсии кишварамон Асосгузори сулҳу ваҳдати миллӣ – Пешвои миллат муҳтарам Эмомалӣ Раҳмон боварӣ пайдо кардем.

Сараввал, барои ин ба Эмомалӣ Раҳмон таваҷҷуҳ намекарданд, мепиндоштанд, ки зери бори вазнини мушкилоти зиёди тақрибан ҳалнопазири сиёсию ҳарбию иҷтимоӣ ё худаш ба зудӣ аз мансаби сарвари давлат даст мекашад, ё ӯро маҷбур мекунанд, ки ба истеъфо равад. Зеро шоҳиди он буданд, ки дар тӯли як давраи кӯтоҳе пас аз ба истиқлол расидани кишвар ду президент, чаҳор Раиси Шӯрои Олӣ ва панҷ ҳукумат сабукдӯш шуданд. Илова бар ин, авзои кишвар аз вазъияти як сол пеш бамаротиб печидатар ва шароит сахттар гашта буд.

Сипас, ба Эмомалӣ Раҳмон ба ин сабаб бо тамасхур менигаристанд, зеро медиданд, ки ин сарвари ҷавон дар вазъияте, ки кишвар ҳанӯз дар гирдоби ҷангу хунрезӣ даступо мезад, даҳҳо ҳазор нафар одамон бехонаю дар мондаву садҳо ҳазор тарки Ватан карда, дар мулкҳои бегона овора буданд, бо хушбоварии фавқулода аз сулҳу оштӣ, ҳамдиливу ҳамдигарфаҳмӣ, ваҳдати миллӣ, ояндаи дурахшони кишвар ва дигар ҳадафҳои бузург сухан мегуфт. Сухан мегуфту ба ояндаи дурахшон боварӣ дошт.

Баъдан барои он зидди Эмомалӣ Раҳмон ба мубориза бархостанд, ки мехостанд ӯро аз саҳнаи сиёсат дур андозанд, то ба ин васила пеши ҷараёни солимсозии вазъи сиёсию ҷамъиятиро, ки бо тадбиру иқдомҳои ин сиёсатмадори матин беш аз пеш ба суръаташ афзуда мешуд, бигиранд, Тоҷикистонро дигарбора оғушта ба хоку хун кунанд, андешаҳои вопасгароёнаи худро ба миллати бофарҳанги тоҷик таҳмил намоянд ва кишварро ба фалокату бадбахтӣ бикашанд.

Оқибат Эмомалӣ Раҳмон ба пирӯзӣ расид! Барои он ба пирӯзӣ расид, ки дар ҳамаи кораш, ҳамаи иқдомаш ва азму талошаш ба ду омил – қудрати мардум ва тавоноии фардии худ такя намуд.

Дар такя ба мардум Эмомалӣ Раҳмон, ҳамчун фарзанди падару модари заҳматкаш, парвардаи обу хок ва муҳити меҳнату машаққати кишоварзон, халқро, ба маънои комили ин вожа, мешинохт ва онро қувваи бузург медонист. Ӯ манфиати давлату миллатро аз ҳама чиз боло мегузорад ва дар қавлу амали худ устувор аст. Сабру таҳаммулро меписандад, шукргузор, қаноатпеша аст, дар ҳама ҷой ва дар ҳама кор низому тартиботро дӯст медорад, мардест, ки бо хоксорию фурӯтанӣ ба дили хурду бузург ҷой гирифтааст. Ӯ такя ба мардум кард ва ба худ боварӣ дошт. Ҳамин боварӣ ва эътиқоди устувор ба тавоноии шахсияти хеш буд, ки дар пеши мардуми кишвар савганди фарзандӣ ёд кард ва изҳор намуд, ки дар кишвар сулҳу оромиро ҳатман барқарор хоҳад кард. Вай ин суханҳоро дар шароите ба забон оварда буд, ки Тоҷикистон на сохторҳои неруманди қудратӣ дошту на артиш ва на мақомоти роҳбарии коромад.
Аз ин рӯ, Эмомалӣ Раҳмони рӯзҳои нахустини Сарвари давлат интихобшуданро метавон ба табиби дилсӯзе монанд кард, ки омадааст, то бемориҳо ва захмҳои ҷомеаро дармон бахшад. Метавон ба муаллими ахлоқ ташбеҳ намуд, ки ба мардум аз ормонҳои баланди дӯстӣ, бародарӣ, меҳанпарастӣ, бунёдкорӣ, созандагӣ ва устувор будан дар роҳи расидан ба ҳадафҳои олии истиқлолу озодиро талқин менамояд.

Дар зиндагӣ инсонҳои қодир ба корҳои муъҷизагунро маъмулан шахсиятҳои истисноӣ меноманд. Дар ин росто худ ба худ пурсишҳое ба миён меояд, ки Эмомалӣ Раҳмон чӣ тавр тавонистааст ин ҳама истеъдодҳо ва тавоноиҳоро ба даст оварад ва дар як давраи кӯтоҳе ба сиёсатмадори барҷаста табдил ёбад? Яъне рози қудрати маънавӣ ва пешрафтҳои ин абармарди сиёсат дар чист? Посухи ин пурсишҳоро дар шахсият ва сирати Пешвои барӯманди миллат Эмомалӣ Раҳмон метавон пайдо кард.

Пешвои миллати тоҷик намоди хирадмандию ҳушёрист. Ба баракати хираду ҳушёрии ин Роҳбари оқил ҳеҷ неруи ғаразманди дохилию хориҷӣ наметавонад, ки ҷомеаи моро аз масири ҳадафҳои неки созандагию бунёдкорӣ ва ободонии Ватан берун созад ва фазои сулҳу оромиву амниятро дар кишвар халалдор намояд.

Беҳуда ҳалқ ӯро Пешвои миллат ном набурдааст. Нахуст бояд гуфт, ки пешво унвон, вазифа ва мансаб нест. Балки рисолат аст. Рисолатест, ки халқ бо таваҷҷуҳ ба истеъдодҳои фаровонаш дар ҷанбаҳои гуногун ба ӯ вогузоштааст.

Асосгузори сулҳу ваҳдат дар Тоҷикистон инсони хастанопазир, сабур, таҷаллии андешаҳои амиқи инсонӣ, таблиғгари ахлоқи волои миллӣ, нидодиҳандаи ваҳдату ҳамбастагӣ, пайвандгари собитқадами сиёсат ва маънавиёт аст.

Худованд Пешвои миллати моро аз ахлоқу маънавиёти баланд, ки асоситарин вижагии шахсиятӣ ва хусусиятҳою истеъдодҳои фаровони ӯ мебошад, баҳраманд гардонидааст.
Дилбастагию муҳаббати ҳақиқӣ ба аслу решаи миллати хеш ва садоқат ба Модар – Ватан, хидмати холисона ба халқ, дӯст доштану меҳрубон будан ба дигарон, шитофтан ба ёрии кӯдакони ятиму бепарастор, ғамхории пайваста ба пиронсолону камбизоатон на танҳо баёнгари рӯҳи меҳрубонии падарона, дилсӯзӣ ва омодагии ҳамешагии Пешвои миллат дар осон кардани мусибату мушкилот дар ҷомеа ҳастанд, балки барои такомули маънавии афроди миллат намунаи ибратанд. Аз ин сабаб, мардуми кишвар Эмомалӣ Раҳмонро ҳомии худ, роҳбари фарёдрасу ҳақбин, додгустару адолатпеша ва наҷотдиҳандаи давлату мамлакат меноманд ва ҳақшиносона ба ӯ меҳр меварзанд, дар ҳар маврид “Пешво”-яш ном мебаранд.
Дар сиёсати имрӯзаи давлатдории Пешвои миллат суннати хирадгароии миллӣ, пайванди деринаи миллати тоҷик бо китобу қалам, ки дар тӯли таърихи пурҳаводис миллати моро ҷавшан будааст, нақши асосӣ дорад.

Сарвари давлат сиёсати давлатдориро аз аркони маънавиёт ҳисобида, дар раванди давлатдории худ сабақҳои таърихро аз сарнавишти пуршебу фарози миллат, фаъолияти сиёсию адабӣ ва илмии ашхоси бузурги таърихиро сармашқи кори худ қарор додааст. Омӯзиши таърихи миллат, зиндагиномаи фарзандони фарзона ва кору фаъолияти адабию илмӣ ва сиёсии онҳо дар ҳифзи марзу буми аҷдодӣ, осори илмию адабии олимону адибон, андешаҳои хирадгароӣ ва созандагии онҳо барои Пешвои миллат чун чароғи раҳнамо ва ба ҳайси дастурамали сиёсию ахлоқӣ хидмат намудааст.

Сармояе, ки Пешвои миллат дар шакли мактаби сиёсии худ барои кишвар ва миллати мо захира кардааст, як сармояи таърихию ҳаётӣ аст, зеро раҳнамудҳои ин мактаб барои як замон нестанд ва дар ҳамаи давронҳо метавонанд роҳкушо бошанд.

Аз он чӣ дар боло гуфта шуд, метавон хулосабарорӣ намуд, ки Рӯзи Президент рӯзи одӣ нест, рӯзест, ки Эмомалӣ Раҳмон – Пешвои бузурги таърихи муосири миллати тоҷик ва поягузори давлатдории навини Тоҷикистон, абармарде, ки аз миёни мардум бархостааст, андешаи ба ҷуз Тоҷикистон, ҳадафе ҷуз сарфарозии тоҷикон, вазифае ҷуз хидмат ба кишвару миллати хеш надорад.

Инак, беш аз чаҳоряк аср аст, ки миллати тоҷик бо бархурдорӣ аз пайванди ногусастании худ бо Пешвои миллати хеш дар роҳи шукӯҳмандӣ, созандагию офарандагӣ қадам мезанад. Ва яқин аст, ки ҳаракати ӯ дар ин роҳ ба таври пирӯзмандона идома хоҳад ёфт ва дар муддати кӯтоҳе ҷойгоҳи Тоҷикистон дар сафи миллатҳои сарфарози ҷаҳон муайяну мустақар хоҳад шуд. Шоири халқии Тоҷикистон Фарзона барҳақ гуфта:

Маҳбуби ҷаҳониву ҳабиби Ватанӣ,
Бар ҷумлаи дардҳо табиби Ватанӣ.
Гуфтӣ, ки ман аз баҳри Ватан мемирам,
Аз баҳри Ватан бизӣ, ки зеби Ватанӣ.

Диловар ҶАЪФАРОВ,
корманди Мактаби президентӣ барои хонандагони болаёқат дар шаҳри Бӯстон