Сарваре фидокор, ҷонфидо, талошварз ва раҳнамою ростқавл.

Сарваре бо ғурур, бо садоқат ва бо муҳаббату бо виҷдон.

Сарваре содиқ ба савганду ҳар ҳарфи гуфтааш.

Сарваре сарсупурдаи роҳи адолат ва роҳи расидан ба ормонҳои миллӣ.

Сарваре пуштибон, дастгир ва ғамхору мададгор.

Сарваре бунёдкор, созанда ва муҳайёкунандаи беҳтарин шароити умр ба сар бурдан.

Сарваре мардумдӯстдору намунаи беҳтарини инсони комил будан.

Сарваре оварандаи сулҳу субот, ваҳдати сартосарӣ ва фазои осоиштагиву ҳамдилӣ.

Сарваре оварандаи хушбахтӣ ҷойи бетолеӣ, некӣ ҷойи бадӣ ва шодмонӣ ҷойи андуҳгинӣ.

Сарваре ифтихори ҳар тоҷикистонӣ.

Ва Сарваре муҳофизу муаррифгари миллати тамаддунофару фарҳангсолори тоҷик дар арсаи ҷаҳонӣ Асосгузори сулҳу ваҳдати миллӣ - Пешвои миллат, Президенти Ҷумҳурии Тоҷикистон муҳтарам Эмомалӣ Раҳмон.

Ин ном барои ҳар яки мо ошносту ҳар вақте атрофи ба даст овардани неъмати бебаҳои таърихӣ – Истиқлолияти давлатӣ ва Ваҳдати миллӣ сухан меронем, ҳатман исми шарифи Пешвои миллатро бар забон меорему аз Офаридгор сипосгузорӣ менамоем, ки чунин шахсияти ба маънои томаш ҷоннисору фидоиро насиби миллати тоҷик намуд. Зеро дар он замоне, ки нав хуршеди истиқлол тулӯъ карду бадхоҳони миллат нагузоштанд, то он ба тану рӯҳи миллати азиятдидаи тоҷик нурпошӣ намояд ва барои ин давлати тозатаъсиси Тоҷикистонро ба гирдоби бесарусомониҳо кашиданд, ҷуз чунин мард дигар нафаре наметавонист, ки умеди аз даст рафтаро дубора баргардонаду ҷойи гиря хандаро ба сокинони ин сарзамини таърихӣ ҳадя созад.

Ва бахти баланди миллати тоҷик буд, ки муҳтарам Эмомалӣ Раҳмон бо дастгирии халқи сулҳдӯсту ваҳдатофар зимоми давлатдориро ба даст гирифт ва бо такя ба ақлу дониш ва маҳорати хеш тавонист, ки дар муддати кӯтоҳи таърихӣ миллати парешонгашта, овораву саргардон, ноумеду аз ҳаёт дилсард гардида ва гурезашударо сарҷамъ намояду ба нахустин қавли додааш дар назди ватану миллат – овардани сулҳу субот ва сарҷамъ намудани миллат, вафо намояд. Ҳар гоҳе ин абармарди таърихӣ қавлу ваъдаҳои додаашро барои осоиштагиву фароҳам овардани шароити хуби зиндагӣ иҷро мекард, дар замири мардум ҷаҳон-ҷаҳон умеду орзуи ҳаёти хуб доштан, пайдо мегардид. Ва ҳамин гуна талошҳои бесобиқаву амалӣ гардонидани ваъдаҳои додааш буд, ки имрӯз ҳар як тоҷику тоҷикистонӣ роҳбари асилаш медонанд ва сидқану самимӣ эҳтиромаш мекунанду дӯсташ медоранд.

Ӯ вақте мегӯяд, “бо амри дилу виҷдони худ ба номи поки Худованди мутаол, ба номи неку муқаддаси Тоҷикистон, ба кӯҳҳои пурганҷ ва осмонбӯси он, ба водиҳои зарнисору боғу бӯстонҳои хуррами он, ба хотири эҳтироми падарону модарон, наврасону ҷавонон, тифлакони гаҳвора ва умуман ба ҷони беш аз ҳашт миллион шаҳрванди кишвар савганд ёд мекунам, ки тамоми ҳаётамро, орзуву андешаҳоямро ва фикру зикрамро фидои имрӯзу фардои неки халқи азизам ва Тоҷикистони маҳбубам месозам. То ҷон дар бадан дорам, барои ба ҷо овардани бовариву эътимоди халқи азизам ва муҳайё намудани шароити зиндагии шоиставу сазовор ба ҳар хонадони кишвар заҳмат мекашам”, ба савганди ёдкардааш содиқ мемонаду кулли ваъдаҳои додаашро дучанд иҷро менамояд ва ҳамин садоқатмандиву ростқавлӣ ва масъулиятшиносияш дар назди давлату миллат аст, ки ҳар гоҳе интихоботи президентӣ доир мегардад, мардум бо ифтихор Роҳбари кишвар интихобаш менамоянду дар симояш ояндаи боз ҳам дурахшони меҳанро мебинанд.

Ва дар воқеъ, ӯ ҳамон Эмомалӣ Раҳмон аст, ки соли 1992 ба номи халқи бузургвори тоҷик савганд ёд намудаву ба мардуми шарифи Тоҷикистон аҳди ҷавонмардона дод, то тамоми ҳастии худро дар роҳи сулҳу суботи пойдори Ватан, сарҷамъии миллат, Ваҳдати миллӣ ва пешрафту ободии Тоҷикистон мебахшад. Ва ӯ то ин муддат тамоми ҳастии хешро барои ободонии ин меҳан бахшид, ки онро ҳар ақли солим тасдиқ мекунад.

Ман маҳбуби қалбҳо будани Пешвои миллатро замоне бештар дарк намудам, ки фарзанди сесолаам акси ӯро рӯи оинаи нилгун дида, бо муҳаббат мегуфт: “Бобоҷони Эмомалӣ”. Ман маҳбуби қалбҳо будани Пешвои миллатро замоне бештар эҳсос кардам, ки пирамарди садсолае самимона ба истиқболаш баромаду барояш дуои нек дод. Ман маҳбуби қалбҳо будани Пешвои миллатро замоне бештар дарк намудам, ки вақте ҷое азми сафар менамоянд, қабл аз омаданаш он ҷо гулистону мардумаш хушҳол мегарданд. Ман маҳбуби қалбҳо будани Пешвои миллатро замоне бештар дарк намудам, ки ҳар гоҳе ҷое мераванд, ҳатман бо ятимон суҳбат менамояду сарашонро падарвор сила мекунанд. Ман маҳбуби қалбҳо будани Пешвои миллатро замоне бештар дарк намудам, ки ҷавоне мегуфт, ӯ бароям намунаи волои ҷавонмардӣ ва инсони комил аст. Ман маҳбуби қалбҳо будани Пешвои миллатро замоне бештар дарк намудам, ки аз ҳар каси дигар бештар дар фикри имрӯзу фардои миллат аст ва барои доштани ҳаёти шоистаи мардум ҳамеша пайи тадбир аст. Ва ман маҳбуби қалбҳо будани Пешвои миллатро замоне бештар дарк намудам, ки ҳамеша исми шарифаш бо муҳаббат ба забон оварда мешаваду ҳар тоҷикистонӣ аз доштани чунин Сарвар, Роҳбар, Пешво ва Пуштибони давлату миллат ифтихор менамояд.

Бешак, ватандӯстиро бояд аз ӯ омӯхт. Инсони комил буданро бояд аз ӯ омӯхт. Фидоиву дар ваъдаи хеш вафо карданро бояд аз ӯ омӯхт. Ва дар рушди ин сарзамини биҳиштӣ саҳм гузоштанро бояд аз ӯ омӯхт. Тоҷикистон бо чунин Пешвои фидоиву ободкор дар оянда низ ободу зеботар ва шароити зисти сокинонаш боз ҳам беҳтар хоҳад гашт. Дар ин росто танҳо мо-шаҳрвандонро лозим аст, ки дар бари Роҳбари хеш бошему аз иқдомҳои созандааш дастгирӣ намоем.