Терроризм ҳамчун як зуҳуроти зишттарин дар ҷомеаи инсонӣ таърихи дуру дароз дорад. Аммо он дар охири асри XX дар ҳошияи равандҳои ҷаҳонишавӣ босуръат ташаккул ёфта, алҳол барои аксар кишварҳои ҷомеаи ҷаҳонӣ ба яке аз хатарҳои мудҳиштарин табдил ёфтааст.

Ин зуҳуроти номатлуб минтақаҳои зиёди оламро валангор сохта, одамони зиёдро аз ҷои зисти аҷдодии худ маҳрум намудааст. Пешвои миллат дар ҳар як суханрониҳояшон аз минбарҳои баланди созмонҳои бонуфузи байналмилалӣ ва минтақавӣ ҳамеша ин зуҳурот ва ё пешаи аҳриманиро, ки дар аксари минтақаҳои доман густурда, ба мисли вабои сироятбор ҳамарӯза паҳн мегардад, маҳкум намуда, аз ҷаҳониён даъват ба амал меоранд, то бар зидди ин зуҳуроти номатлуб муборизаи беамон баранд.

Дар ҳақиқат, агар таҳдиду хатарҳо ва амалҳои зишти гурӯҳҳои террористӣ пешгирӣ карда нашавад, метавонад сабабгори нооромиҳои сиёсиву иқтисодӣ ва халадор сохтани амнияти умумибашарӣ гардида, фарҳанги минтақаҳои гуногунро коста гардонад. Тоҷикистон барои вокуниши саривақтӣ ба таҳдиду хатарҳои умумиҷаҳонӣ ва боз ҳам мустаҳкам намудани иқтидори муносибатҳои дохиливу хориҷии худ тадбиру чораҳои муассир меандешад.

Тибқи маълумоти сарчашмаҳои боэтимоди байналмилалӣ айни ҳол дар ҷаҳон тақрибан 500 ташкилоти террористӣ амал мекунад, ки дорои шабакаи фаромиллӣ ва муташаккили сохторӣ мебошанд.

Мувофиқи маълумотҳо аз соли 1982 то 2002 дар ҷаҳон наздики 300 амалҳои террористӣ аз ҷониби террористони худкуш аз тарафи 11 ташкилот роҳандозӣ шудааст, ки дар натиҷа беш аз 3000 нафар ба ҳалокат расидаанд. Аммо дар соли 2011 дар маҷмӯъ дар 70 давлати ҷаҳон зиёда аз 10 ҳазор амалҳои террористӣ ба вуқӯъ пайваста, дар натиҷаи онҳо зиёда 12,5 ҳазор одам ҷон бохтаанд. Ин аз он шаҳодат медиҳад, ки терроризм ҳамарӯза домани нопок ва ғаразноки худро васеъ намуда истодааст.

Боиси таассуф аст, гурӯҳҳои тундгаро аз номи поки дини мубини Ислом баромад намуда, бисёртар ҷавонони гумроҳи камсаводро ба тарафи худ ҷалб намуда, ба онҳо ваъдаи пулу моли бардурӯғ ва фатво бар он медиҳанд, ки гӯё бо ин амалҳои зишташон дохили ҷаннат мегарданд, ҳол он ки дохили ҷаннат ва ҷаҳаннам шудани инсонро танҳо Худо худ медонаду бас. Онҳо бо ин номи поки дини Исломро доғдор месозанду халос. Дар асл дини Ислом шиканҷа ва куштори одамони бегуноҳро маҳкум месозад.

Мувофиқи таълимоти дини Ислом куштани инсон ва рехтани хуни ноҳақ гуноҳи азим аст. “Ҳар инсоне, ки бадқасдона инсонеро мекушад, ҷояш ҷаҳаннам буда, дар он ҷо то абад хоҳад монд. Аллоҳ бар ӯ ғазаб ва лаънату нафрин карда, барояш азоби азимро муқаррар мекунад” (Қуръон 4, 93).

Боиси таассуф аст, ки баъзан ҷавонони мо аз сабаби заиф будани ҷаҳонбиниву шуури сиёсӣ ва рушд наёфтани худогоҳӣ ва худшиносии миллӣ ба доми чунин навкарони шайтон, аъзои гурӯҳҳои террористӣ афтида, домони поки миллатро доғдор ва ҳаёти рангини худу наздиконашонро шӯр месозанд. Агар пеши роҳи чунин кирдорҳо гирифта нашавад, пояи истиқлолият ва ваҳдати миллии мо заиф мегардад.

Мутаассифона, баъзан шаҳрвандони мо ба моҳияти истиқлолият, худшиносӣ ва ваҳдати миллӣ сарфаҳм нарафта, ба сафи гурӯҳҳои иртиҷоии террористӣ мепайванданд. Моро зарур аст, ки дар раванди тарбияи шаҳрвандон бар он муваффақ гардем, то дараҷаи дониш, фаҳмиш, ҷаҳонбинӣ, маънавиёт ва шуурнокии сиёсии ҳар як шаҳвандро баланд бардорем, то ҳама мардуми Тоҷикистон ба моҳият ва мазмуни истиқлолият, ваҳдати миллӣ, худшиносӣ ва худогоҳии миллӣ сарфаҳм рафта тавонад.

Халқи тоҷик аз азал дорои таъриху фарҳанги ғанӣ буда, дар ягон давру замон истиқлолият ва ваҳдати ҳеҷ давлатеро халалдор насохтааст, аммо ҳамеша баҳри пос доштани таъриху фарҳанг ва ҳифзи истиқлолияту ваҳдат ҷонбозиҳо намудааст.

Ҳ. ТОЛИБЗОДА, омӯзгори Коллеҷи милитсияи ВКД