“Мубориза бо терроризм ва экстремизм муборизаи муштараки кишварҳои дунёро тақозо менамояд”.

Эмомалӣ РАҲМОН

Терроризм зуҳуроти гуногунҷабҳаи ҳаёти ҷамъиятӣ буда, дорои таърихи чандасра ва хусусияти равиявию даҳшатангез мебошад, ки диққати ҷомеаи ҷаҳониро ба худ ҷалб менамояд.

Пӯшида нест, ки тафаккури ифротӣ, гурӯҳҳои ифротгарои динӣ ва созмонҳои террористӣ чӣ дар минтақа ва чӣ дар миқёси ҷаҳон барои мавҷудияти кишварҳо хатарҳои ҷиддӣ эҷод намуда, садди роҳи рушди босуботи ҷомеаҳо мегардад. Ҳамин аст, ки Пешвои миллат, Президенти Ҷумҳурии Тоҷикистон, муҳтарам Эмомалӣ Раҳмон дар Паёми худ ба Маҷлиси Олии кишвар аз ҷумла таъкид намуданд: “Терроризм ва экстремизм ба хатарҳои аввалиндараҷаи ҷаҳони муосир табдил ёфтаанд”.

Тавре маълум аст, ифротгароёни динӣ барои расидан ба ҳадафҳои худ аз зӯроварию хушунат истифода мекунанд. Аз ин рӯ, дар зиндагии рӯзмарра фаҳмиш ва арзишҳои ифротгароён барои аъзои дигари ҷомеа қобили қабул нест. Ифрогароён мекӯшанд, ки ҷомеа ва давлатро тарсонда, бо роҳи зӯрӣ инсонҳоро ба худ тобеъ карда, мақсадҳои худро ба аҳли ҷомеа таҳмил намоянд. Шахси ифротгаро гирифтори таваҳҳум (иллюзия) мешавад, гӯё фақат фаҳмишу амали ӯ дуруст буда, ҷомеа ҳама “фосиқ”, мақомот ҳама “фасод”, уламо ҳама “бидъаткор”, дигарандешон ҳама “кофир”, мағозаю ошхонаҳо ҳама “ҳаром”, бонкҳо ҳама “рибохӯр”, расонаҳо ҳама “дурӯғ” мебошанд. Аз ҷомеа ҷудо ва ба инзивои равонӣ гирифтор мешавад. Тайёр аст, ки нисбат ба ҷомеа ва инсонҳо ҳама гуна таҳқиру нафрат ва бераҳмию зӯровариро раво бинад. Шахси ифротгарои динӣ барои ҷомеа ва инсонҳо ба як хатари ҷиддии нуҳуфта табдил меёбад.

Барои ба як қувваи муташаккили қудратманд табдил ёфтани ифротгароён се унсури муҳим – ғоя, ташкилот ва силоҳу имконот нақши ҳалкунанда доранд.

Имрӯз аз муборизаи якҷояи давлатҳо ва созмонҳои байналмилалӣ ба муқобили терроризм дида масъалаи муҳимтаре нест. Барои пешгирӣ аз аъмоли террористӣ ҳамкории муассири кишварҳоро бо истифода аз таҷрибаи ҳамдигар ва механизми пешрафта дар заминаҳои низомӣ, табодули иттилоот аз эҷоди фазои ҳамкорӣ миёни аъзо ва воҳидҳои қудратӣ зарур аст.

Барои маҳви терроризм бояд сабабҳои пайдоиш ва заминаи густариши он мавриди омӯзиш қарор гирад. Бидуни омӯзиши дақиқ ва илмии сарчашма, пайдоиш ва паҳншавии терроризм имкони нест кардани он вуҷуд надорад.

Тамоми он нафароне, ки ба истилоҳ, ихтиёрӣ дар сафи ин гурӯҳҳои тундрав меҷанганд, танҳо барои амалӣ кардани ҳадафҳои муаяйне истифода бурда мешаванд ва бо гузашти вақт аз ҷониби созмондиҳандагони ҳамин гурӯҳҳо ҳатман аз байн бардошта хоҳанд шуд. Ҳар як фарди солимфикр, бахусус ҷавонон бояд дарк намоянд, қи бо ширкат дар чунин гурӯҳҳо ва ҳаракатҳои тундраву харобиовар чӣ хизмате ба Ватан, миллат ва дину мазҳаби худ хоҳанд кард.

Мусаллам аст, ки сафи асосии аъзоёни ин ҳизбу ҳаракатҳоро ҷавонон ташкил медиҳанд. Ин нуқтаро Асосгузори сулҳу ваҳдати миллӣ – Пешвои миллат, Президенти Ҷумҳурии Тоҷикистон, муҳтарам Эмомалӣ Раҳмон ба хубӣ дарк намуда, соли 2017-ро “Соли ҷавонон” эълон намуданд. Мақсад аз ин амали нек дар он аст, ки бад ин васила мо тавонем ҷавонони кишвари азизамонро аз ин ресмони пурпечутоби тундрав раҳо созем, онҳоро дар роҳи бунёдкорӣ, ҳифзи муқаддасоти миллӣ, сарҳади давлатӣ, арҷ гузоштан ба неъматҳои миллии давлат, расидан ба қадри волидон тарбият намоем.

Бояд иқрор шуд, ки мо низ, мардуми шарафманди Тоҷикистон дар инкишоф ёфтани ин гурӯҳҳои ифротҷӯ бегона нестем, зеро чандин нафар фарзандони ин сарзамин низ ба ин гурӯҳҳо аъзо шуда, дар ноором сохтани зиндагии аҳли башар мусоидат менамоянд. Бадбахтӣ ин аст, ки гурӯҳҳои ифротҷӯ мақсади нопок дошта, заррае раҳм ва шафқат надоранд. Объекти амалӣ намудани мақсадҳои нопоки худро бештар дар беморхонаҳо, кӯдакистонҳо, мактабҳо ва дигар ҷойҳое, ки дар он гурӯҳи одамони одию заиф чамъ омадаанд, ба нақша мегиранд. Мо – тоҷикистониён бояд ҳамдигарро сиёҳу сафед, муҳоҷиру таҳҷоӣ, ҷанубиё шимолӣ, помирию кӯлобӣ, ғармию қӯрғонӣ нагӯем. Пеш аз ҳама, тоҷик ва тоҷикистонӣ бошем, ки як идеяи фарогири миллӣ, ғояи Тоҷикистони воҳид, миллати ягонаи муттаҳид, суботи сиёсию ҷамъиятии кишвар бароямон аз ҳама арзишу манфиатҳои дигар болотару пурқиматтар бошанд.

Қ. М. МИРАКОВ, Н. А. ПОПОВ, А.Ш. МИРЗОЕВ, устодони ДМИТ