ҶОМЕА
Ҷумъа 26 Апрел 2024 07:38
Вақте нафаре мегӯяд, ин боргоҳ амсоли ишқу муҳаббати аввалини мост, ки одам ҳеҷ гоҳ онро фаромуш намекунад.
Вақте нафаре мегӯяд, он чун камоне ба сӯи мақсад равонаш кардаасту дар тақдираш хизмати бузург намудааст.
Вақте нафаре мегӯяд, ба ҳаёти калон ва пурҷӯшу хуруши халқ нахустин бор аз дари ҳамин даргоҳ дохил шудааст.
Вақте нафаре мегӯяд, ин мактаб дар ҳаёти эҷодияш нақши созгор бозидаасту худро бе он ҳатто тасаввур карда наметавонад.
Вақте нафаре мегӯяд, дар ҳаёт ҳар касе шудааст, аз ёварӣ, дастгирӣ, тарбия, маърифат ва оғӯши гарми он будааст.
Вақте нафаре мегӯяд, он тавонистааст, орзуи садҳо нафар рӯзноманигоршавро амалӣ созаду дар замирашон чароғи муҳаббат ба пешаи нигорандагиро фурӯзон созад.
Вақте нафаре мегӯяд, он оилаест камназир ва маконест саршори меҳру ишқу эҳсосу самимият.
Ва вақте нафаре мегӯяд, нависандаи маҳбубе, шоири ширинкаломе, қаҳрамоне ва аҳли зиёе аз ин мактаби овозадору пурифтихор гузаштаанд, бе ягон шакку тардид исми мубораку мондагори ҷаридаи анқариб якасраи “Ҷавонони Тоҷикистон” вирди забон давр мезанаду бо муҳаббату самимият номаш гирифта мешавад.
“Ҷавонони Тоҷикистон”. Ин ном имрӯз барои хурду бузурги миллати фарҳангпарвари тоҷик ошност. Зеро он дар тӯли мавҷудияти хеш тавонистааст, ки дар баланд бардоштани сатҳи донишу маърифатнокии аҳли ҷомеа саҳми муносибу мондагор гузораду ҳамеша аз арзишҳои миллӣ дифоъ намояд ва дар таҳкими сулҳу субот, тарғибу тарбияи ватандӯстии сокинони меҳан хизматҳои шоёне намояд.
Рисолати ҳар рӯзнома чун аз гуфтаи боло иборат аст, вақте ба таърихи заррини 91-солаи рӯзномаи “Ҷавонони Тоҷикистон” назар менамоему менигарем, аёнамон мегардад, ки он рисолати хешро дар ин муддат софдилонаву садоқатмандона иҷро намудаасту дар подошаш азизи дилу дидагони хонандаи сершумораш гардидааст. Барои он азизу маҳбуб миёни хонандааш буд, ки ҳамеша аз ҳаёти эшон мегуфту дар шебу фарози ҳаёт дар барашон буд ва аз бурдбории алоқамандонаш меболид. Мардум ва махсусан ҷавонон рози дил ва армони хешро дар саҳифаҳояш меҷусту онро рафиқи беминнати тарбиятгару роҳнамо мепиндошт ва хеле хуб аст, ки ин падидаи фараҳбахш имрӯз низ бо набзи тоза побарҷост.
Бешак, шоҳкории беҳтарини матбуоти тоҷик дар тӯли таърихи 109-солааш ин аст, ки баробари дигар ҷаридаҳо, ки ҷиҳати инъикоси бурду бохти соҳаҳои гуногуни хоҷагии халқи вақти мамлакат рӯйи чоп меомаданд, рӯзномае дар таърихи 5-уми апрели соли 1930 бо номи “Комсомоли Тоҷикистон” (ҳоло “Ҷавонони Тоҷикистон”) таъсис ёфту он ҳамнабзу ҳамнафас ва минбари мусоиде барои ҷавонони сухандону суханвар гардид.
Рӯзномаи “Ҷавонони Тоҷикистон” – ро кулли кормандону алоқамандони собиқу имрӯзаш мактаби бузург меноманд, ки ин бесабаб нест. Чунки он майдони фарохи эҷодиеро мемонад, ки ҳар қаламкаше дар он маҳорату истеъдоди нигорандагии хешро озмоиш мекунаду нашри ҳар матлаб дар саҳифаҳояш барояшон неру мебахшад ва онҳоро баҳри навиштани матлаби хубу беҳтаре аз қабл таҳрик медиҳад. Ва мо низ аз таърихи рӯзнома дармеёбем, ки мактаби мазкур чандин наслҳои адибону рӯзноманигоронро тарбияву ба камол расонидаасту онҳоро номдор ва барои хизмат ба халқу ватан раҳсипор намудааст. Ба қавле истеъдоди онҳо дар ҳамин мактаб сабзидаасту он истеъдодпарвар аст ва омили муваффақиятҳояшон дар оянда гардидааст. Ин ҷо овардани исми устодон Мирзо Турсунзода, Мирсаид Миршакар, Сотим Улуғзода, Лоиқ Шералӣ, Гулназар Келдӣ, Кароматулло Мирзоев ва дигарон далели гуфтаҳои болост, ки таълимдидаи ин боргоҳанд ва нахустин маҳсули эҷодашон низ дар ҳамин рӯзнома нашр шудаву пешкаши ҳаводорони каломи бадеъ гардидааст.
Соле қабл устод Гулназар Келдӣ, шоир ва муаллифи Суруди миллӣ нақши мондагор доштани рӯзномаро дар китоби “Пири дилҷавон” қайд намуда буданд: “Нақши рӯзномаи “Ҷавонони Тоҷикистон” дар адабиёти тоҷик низ хеле назаррас аст. Зеро шеърҳои бисёри мо дар саҳифаҳои он рӯйи чоп омадаву пешкаши хонандагон гардидааст”.
Истеъдодпарвар будани рӯзнома-ро Ато Ҳамдам, собиқ сармуҳаррири рӯзномаи “Ҷавонони Тоҷикистон” (дар солҳои 1977-1988) ҷое зимни вохӯрӣ бо ҳайати эҷодии ҷавони рӯзнома дар конфронси “Гуфтугӯи ду насл” гуфтаанд: “Ин рӯзномаест, ки истеъдодҳоро тарбия менамояду ба роҳи фарҳангу адаб раҳнамун месозад. Ҳозир, ки шуморо дидам, даврони фаъолияти беш аз даҳсолаам пеши назарам омад. Беҳтарин солҳои умрам дар ин рӯзнома гузашт. Шумо нафарони хушбахтед, ки дар ин боргоҳи муқаддас пайи кору фаъолият мебошед”.
Вақте нафаре солҳои фаъолияташро дар “Ҷавонони Тоҷикистон” беҳтарин солҳои умраш медонад. Вақте адибе нақши рӯзномаро дар рушди адабиёт бузург арзёбӣ мекунад. Ва вақте собиқадорону кормандони имрӯзи рӯзнома фаъолияти худ-ро дар ин рӯзнома даврони заррини зиндагии хеш медонанд, дигар далели муътамаде барои исботи мактаби бузургпарвару раҳнамунсоз будани рӯзномаи “Ҷавонони Тоҷикистон” лозим нест.
Бо ин ҳама метавон гуфт, ки “Ҷавонони Тоҷикистон” фаротар аз як рӯзнома аст.
Дар мавриди ин ки “Ҷавонони Тоҷикистон” даргоҳи бузургпарвар аст, ҳеҷ ҷои шубҳа нест. Чунки замоне, аниқтараш соли 1938 аз роҳбарони вақти кишвар Турсун Ӯлҷабоев дар рӯзнома ба ҳайси сармуҳаррир фаъ-олият кардаасту аз қаҳрамонони Тоҷикистон Мирзо Турсунзода ходими адабии рӯзнома буд.
Ин боргоҳро боз василаи дӯстиву ошноӣ, пайдо намудани азизон ва расидан ба муҳаббату ишқи хеш низ номидаанд. Зеро дар таърихи 91-солааш борҳо воқеаҳои аҷибу фаромушношудание дар рӯзнома ба амал омадаанд, ки ин аз мондагориву азизи дилҳо будани рӯзнома шаҳодат медиҳад. Собиқ суратгири рӯзнома (дар солҳои 1960-1980) Сафарбек Фозилов дар матни ёддоштияш қисса мекунад: “Он вақт дар саҳифаи рӯзнома ҳар шумора акси тоҷикдухтареро мегирифтаму он дар ҳар шумора нашр мешуд. Аз аксҳои дар рӯзнома нашршуда, бисёриҳо фарзандони гумкардаи худро ёфтанд. Аз ҷумла, соли 1960 аз интернати пойтахт расми духтарчаеро гирифтаму он дар рӯзнома чоп шуд. Баъди чопи расм бародараш хоҳари худро шинохта, барои дарёфтанаш ба редаксия омаду фарзандони як падару модар ҳамдигарро ёфтанд ва ба рӯзномаю банда изҳори миннатдорӣ намуданд”.
Мисоли дигаре, ки аз розкушою ғамхору мададгор будани “Ҷавонони Тоҷикистон” дарак медиҳад, ин ба висоли ҳам расонидани дилдодагони хонандагони ҷавони ҷарида аст. Далели ин гӯшаи “Номаҳои ошиқона” – и рӯзнома аст, ки садҳо ҷавонони равонаи роҳи муҳаббат барои расидан ба дӯстдоштаҳояшон ба унвонии рӯзнома нома менавиштанду барои амалӣ гардидани орзуҳояшон тавсияҳо мепурсиданд. Ва кор то ҷое низ расидааст, ки боре барои ба ҳам расонидани ду ҷавони ошиқ, ки волидонашон зидди оила барпо кардани онҳо буданд, кормандони рӯзнома иқдом намудаву ба манзили ин ду ҷавон рафтанд ва баъди суҳбат бо волидонашон онҳо оиладору хушбахт гардиданд.
Ин гуна воқеаҳо дар таърихи фаъолияти рӯзнома як не, балки садҳо маротиба ба амал омадаанду он аз ҳамнабзу ҳамнафас будани рӯзнома бо хонандагонаш дарак медиҳад.
Фаъолияти хубу назарраси рӯзнома буд, ки он январи соли 1980 бо ордени “Нишони Фахрӣ”-и Иттиҳоди Шӯравӣ мукофотонида шудааст. Факти дигари муҳими таърихии “Ҷавонони Тоҷикистон” он аст, ки солҳои 80-ум он яке аз бонуфузтарин ҷарида дар Тоҷикистон маҳсуб меёфту соли 1987 рӯзнома ҳафтае се маротиба қариб бо теъдоди 200 000 нусха ба дасти хонанда мерасид.
33 сармуҳаррире, ки то имрӯз рӯзномаро роҳбарӣ кардаанд, ҳамеша дар андешаи он буданду ҳастанд, то рӯзнома дар баланд бардоштани донишу маърифати аҳли ҷомеа, ҳифзи манфиат ва арзишҳои миллӣ ва тарғиби фарҳанги волои ниёгонамон саҳмгузор бошад. Ва хушбахтона, ин рисолатро тӯли 91 сол аст, ки рӯзнома сарбаландона иҷро намуда истодаасту дар замони бархӯрди тамаддунҳову ҷангҳои иттилоотӣ дар таъмини фазои иттилоотии кишвар нақши бориз дорад.
“Ҷавонони Тоҷикистон” дар асри XXI, ки асри фановариҳои техникист, мудом дар ҳоли мудерн асту талаботи хонандагони хешро ба назар гирифта, дар фазои интернетӣ бо номи хеш чандин сол аст, ки сомонаи интернетӣ дораду дар соли ҷадиди 2021 саҳифаи хешро дар шабакаи иҷтимоии “Ютуб” боз намуда, мутобиқ ба завқи алоқамандони хеш наворҳои ҷолибу диданӣ ва тарбиявиро омодаву пешкаш менамояд.
“Ҷавонони Тоҷикистон” ва ба қавле пири дилҷавон имрӯз дар остонаи 91-солагӣ қарор дораду ҳамчун пири барнодил ҳамеша бо нигоштаҳои аҳли эҷоди хеш дар тарбияи насли наврасу ҷавон ва умуман аҳли ҷомеа саҳмгузор асту то абад хоҳад буд ва бо фаъолияти мудовимаш дар рушди матбуот ва журналистикаи тоҷик саҳми арзандаи хешро боз ҳам бештар хоҳад гузошт.
Аз фурсат истифода бурда, ба кулли ҳамкасбону ҳамкорон ва устодоне, ки таълимдидаи ин боргоҳи бузурганд ва хонандагони сершумораш 91-умин солгарди рӯзномаи “Ҷавонони Тоҷикистон”-ро муборакбод мегӯям.
Вақте нафаре мегӯяд, он чун камоне ба сӯи мақсад равонаш кардаасту дар тақдираш хизмати бузург намудааст.
Вақте нафаре мегӯяд, ба ҳаёти калон ва пурҷӯшу хуруши халқ нахустин бор аз дари ҳамин даргоҳ дохил шудааст.
Вақте нафаре мегӯяд, ин мактаб дар ҳаёти эҷодияш нақши созгор бозидаасту худро бе он ҳатто тасаввур карда наметавонад.
Вақте нафаре мегӯяд, дар ҳаёт ҳар касе шудааст, аз ёварӣ, дастгирӣ, тарбия, маърифат ва оғӯши гарми он будааст.
Вақте нафаре мегӯяд, он тавонистааст, орзуи садҳо нафар рӯзноманигоршавро амалӣ созаду дар замирашон чароғи муҳаббат ба пешаи нигорандагиро фурӯзон созад.
Вақте нафаре мегӯяд, он оилаест камназир ва маконест саршори меҳру ишқу эҳсосу самимият.
Ва вақте нафаре мегӯяд, нависандаи маҳбубе, шоири ширинкаломе, қаҳрамоне ва аҳли зиёе аз ин мактаби овозадору пурифтихор гузаштаанд, бе ягон шакку тардид исми мубораку мондагори ҷаридаи анқариб якасраи “Ҷавонони Тоҷикистон” вирди забон давр мезанаду бо муҳаббату самимият номаш гирифта мешавад.
“Ҷавонони Тоҷикистон”. Ин ном имрӯз барои хурду бузурги миллати фарҳангпарвари тоҷик ошност. Зеро он дар тӯли мавҷудияти хеш тавонистааст, ки дар баланд бардоштани сатҳи донишу маърифатнокии аҳли ҷомеа саҳми муносибу мондагор гузораду ҳамеша аз арзишҳои миллӣ дифоъ намояд ва дар таҳкими сулҳу субот, тарғибу тарбияи ватандӯстии сокинони меҳан хизматҳои шоёне намояд.
Рисолати ҳар рӯзнома чун аз гуфтаи боло иборат аст, вақте ба таърихи заррини 91-солаи рӯзномаи “Ҷавонони Тоҷикистон” назар менамоему менигарем, аёнамон мегардад, ки он рисолати хешро дар ин муддат софдилонаву садоқатмандона иҷро намудаасту дар подошаш азизи дилу дидагони хонандаи сершумораш гардидааст. Барои он азизу маҳбуб миёни хонандааш буд, ки ҳамеша аз ҳаёти эшон мегуфту дар шебу фарози ҳаёт дар барашон буд ва аз бурдбории алоқамандонаш меболид. Мардум ва махсусан ҷавонон рози дил ва армони хешро дар саҳифаҳояш меҷусту онро рафиқи беминнати тарбиятгару роҳнамо мепиндошт ва хеле хуб аст, ки ин падидаи фараҳбахш имрӯз низ бо набзи тоза побарҷост.
Бешак, шоҳкории беҳтарини матбуоти тоҷик дар тӯли таърихи 109-солааш ин аст, ки баробари дигар ҷаридаҳо, ки ҷиҳати инъикоси бурду бохти соҳаҳои гуногуни хоҷагии халқи вақти мамлакат рӯйи чоп меомаданд, рӯзномае дар таърихи 5-уми апрели соли 1930 бо номи “Комсомоли Тоҷикистон” (ҳоло “Ҷавонони Тоҷикистон”) таъсис ёфту он ҳамнабзу ҳамнафас ва минбари мусоиде барои ҷавонони сухандону суханвар гардид.
Рӯзномаи “Ҷавонони Тоҷикистон” – ро кулли кормандону алоқамандони собиқу имрӯзаш мактаби бузург меноманд, ки ин бесабаб нест. Чунки он майдони фарохи эҷодиеро мемонад, ки ҳар қаламкаше дар он маҳорату истеъдоди нигорандагии хешро озмоиш мекунаду нашри ҳар матлаб дар саҳифаҳояш барояшон неру мебахшад ва онҳоро баҳри навиштани матлаби хубу беҳтаре аз қабл таҳрик медиҳад. Ва мо низ аз таърихи рӯзнома дармеёбем, ки мактаби мазкур чандин наслҳои адибону рӯзноманигоронро тарбияву ба камол расонидаасту онҳоро номдор ва барои хизмат ба халқу ватан раҳсипор намудааст. Ба қавле истеъдоди онҳо дар ҳамин мактаб сабзидаасту он истеъдодпарвар аст ва омили муваффақиятҳояшон дар оянда гардидааст. Ин ҷо овардани исми устодон Мирзо Турсунзода, Мирсаид Миршакар, Сотим Улуғзода, Лоиқ Шералӣ, Гулназар Келдӣ, Кароматулло Мирзоев ва дигарон далели гуфтаҳои болост, ки таълимдидаи ин боргоҳанд ва нахустин маҳсули эҷодашон низ дар ҳамин рӯзнома нашр шудаву пешкаши ҳаводорони каломи бадеъ гардидааст.
Соле қабл устод Гулназар Келдӣ, шоир ва муаллифи Суруди миллӣ нақши мондагор доштани рӯзномаро дар китоби “Пири дилҷавон” қайд намуда буданд: “Нақши рӯзномаи “Ҷавонони Тоҷикистон” дар адабиёти тоҷик низ хеле назаррас аст. Зеро шеърҳои бисёри мо дар саҳифаҳои он рӯйи чоп омадаву пешкаши хонандагон гардидааст”.
Истеъдодпарвар будани рӯзнома-ро Ато Ҳамдам, собиқ сармуҳаррири рӯзномаи “Ҷавонони Тоҷикистон” (дар солҳои 1977-1988) ҷое зимни вохӯрӣ бо ҳайати эҷодии ҷавони рӯзнома дар конфронси “Гуфтугӯи ду насл” гуфтаанд: “Ин рӯзномаест, ки истеъдодҳоро тарбия менамояду ба роҳи фарҳангу адаб раҳнамун месозад. Ҳозир, ки шуморо дидам, даврони фаъолияти беш аз даҳсолаам пеши назарам омад. Беҳтарин солҳои умрам дар ин рӯзнома гузашт. Шумо нафарони хушбахтед, ки дар ин боргоҳи муқаддас пайи кору фаъолият мебошед”.
Вақте нафаре солҳои фаъолияташро дар “Ҷавонони Тоҷикистон” беҳтарин солҳои умраш медонад. Вақте адибе нақши рӯзномаро дар рушди адабиёт бузург арзёбӣ мекунад. Ва вақте собиқадорону кормандони имрӯзи рӯзнома фаъолияти худ-ро дар ин рӯзнома даврони заррини зиндагии хеш медонанд, дигар далели муътамаде барои исботи мактаби бузургпарвару раҳнамунсоз будани рӯзномаи “Ҷавонони Тоҷикистон” лозим нест.
Бо ин ҳама метавон гуфт, ки “Ҷавонони Тоҷикистон” фаротар аз як рӯзнома аст.
Дар мавриди ин ки “Ҷавонони Тоҷикистон” даргоҳи бузургпарвар аст, ҳеҷ ҷои шубҳа нест. Чунки замоне, аниқтараш соли 1938 аз роҳбарони вақти кишвар Турсун Ӯлҷабоев дар рӯзнома ба ҳайси сармуҳаррир фаъ-олият кардаасту аз қаҳрамонони Тоҷикистон Мирзо Турсунзода ходими адабии рӯзнома буд.
Ин боргоҳро боз василаи дӯстиву ошноӣ, пайдо намудани азизон ва расидан ба муҳаббату ишқи хеш низ номидаанд. Зеро дар таърихи 91-солааш борҳо воқеаҳои аҷибу фаромушношудание дар рӯзнома ба амал омадаанд, ки ин аз мондагориву азизи дилҳо будани рӯзнома шаҳодат медиҳад. Собиқ суратгири рӯзнома (дар солҳои 1960-1980) Сафарбек Фозилов дар матни ёддоштияш қисса мекунад: “Он вақт дар саҳифаи рӯзнома ҳар шумора акси тоҷикдухтареро мегирифтаму он дар ҳар шумора нашр мешуд. Аз аксҳои дар рӯзнома нашршуда, бисёриҳо фарзандони гумкардаи худро ёфтанд. Аз ҷумла, соли 1960 аз интернати пойтахт расми духтарчаеро гирифтаму он дар рӯзнома чоп шуд. Баъди чопи расм бародараш хоҳари худро шинохта, барои дарёфтанаш ба редаксия омаду фарзандони як падару модар ҳамдигарро ёфтанд ва ба рӯзномаю банда изҳори миннатдорӣ намуданд”.
Мисоли дигаре, ки аз розкушою ғамхору мададгор будани “Ҷавонони Тоҷикистон” дарак медиҳад, ин ба висоли ҳам расонидани дилдодагони хонандагони ҷавони ҷарида аст. Далели ин гӯшаи “Номаҳои ошиқона” – и рӯзнома аст, ки садҳо ҷавонони равонаи роҳи муҳаббат барои расидан ба дӯстдоштаҳояшон ба унвонии рӯзнома нома менавиштанду барои амалӣ гардидани орзуҳояшон тавсияҳо мепурсиданд. Ва кор то ҷое низ расидааст, ки боре барои ба ҳам расонидани ду ҷавони ошиқ, ки волидонашон зидди оила барпо кардани онҳо буданд, кормандони рӯзнома иқдом намудаву ба манзили ин ду ҷавон рафтанд ва баъди суҳбат бо волидонашон онҳо оиладору хушбахт гардиданд.
Ин гуна воқеаҳо дар таърихи фаъолияти рӯзнома як не, балки садҳо маротиба ба амал омадаанду он аз ҳамнабзу ҳамнафас будани рӯзнома бо хонандагонаш дарак медиҳад.
Фаъолияти хубу назарраси рӯзнома буд, ки он январи соли 1980 бо ордени “Нишони Фахрӣ”-и Иттиҳоди Шӯравӣ мукофотонида шудааст. Факти дигари муҳими таърихии “Ҷавонони Тоҷикистон” он аст, ки солҳои 80-ум он яке аз бонуфузтарин ҷарида дар Тоҷикистон маҳсуб меёфту соли 1987 рӯзнома ҳафтае се маротиба қариб бо теъдоди 200 000 нусха ба дасти хонанда мерасид.
33 сармуҳаррире, ки то имрӯз рӯзномаро роҳбарӣ кардаанд, ҳамеша дар андешаи он буданду ҳастанд, то рӯзнома дар баланд бардоштани донишу маърифати аҳли ҷомеа, ҳифзи манфиат ва арзишҳои миллӣ ва тарғиби фарҳанги волои ниёгонамон саҳмгузор бошад. Ва хушбахтона, ин рисолатро тӯли 91 сол аст, ки рӯзнома сарбаландона иҷро намуда истодаасту дар замони бархӯрди тамаддунҳову ҷангҳои иттилоотӣ дар таъмини фазои иттилоотии кишвар нақши бориз дорад.
“Ҷавонони Тоҷикистон” дар асри XXI, ки асри фановариҳои техникист, мудом дар ҳоли мудерн асту талаботи хонандагони хешро ба назар гирифта, дар фазои интернетӣ бо номи хеш чандин сол аст, ки сомонаи интернетӣ дораду дар соли ҷадиди 2021 саҳифаи хешро дар шабакаи иҷтимоии “Ютуб” боз намуда, мутобиқ ба завқи алоқамандони хеш наворҳои ҷолибу диданӣ ва тарбиявиро омодаву пешкаш менамояд.
“Ҷавонони Тоҷикистон” ва ба қавле пири дилҷавон имрӯз дар остонаи 91-солагӣ қарор дораду ҳамчун пири барнодил ҳамеша бо нигоштаҳои аҳли эҷоди хеш дар тарбияи насли наврасу ҷавон ва умуман аҳли ҷомеа саҳмгузор асту то абад хоҳад буд ва бо фаъолияти мудовимаш дар рушди матбуот ва журналистикаи тоҷик саҳми арзандаи хешро боз ҳам бештар хоҳад гузошт.
Аз фурсат истифода бурда, ба кулли ҳамкасбону ҳамкорон ва устодоне, ки таълимдидаи ин боргоҳи бузурганд ва хонандагони сершумораш 91-умин солгарди рӯзномаи “Ҷавонони Тоҷикистон”-ро муборакбод мегӯям.
Хабарҳои дигар
Рӯзнома
Эзоҳи худро нависед