Мо одатан ба ададҳои ҷуфт назари мусбат дорем. Ҳар куҷое бо онҳо вохӯрдем, ҳатман мунтазири шодмониҳо мегардем. Чун омадани бахт ба суроғамон, муяссар шудан ба дидори азизе ва мисли инҳо. Шумораи соли сипаришуда низ аз ададҳои ҷуфт таркиб ёфта буд. Аммо рӯйдодҳояш шояд назари бархеро нисбат ба чунин рақамҳо тағйир дод. Зеро соле буд аз суроғи бахту иқбол дур. Озод аз дидорҳо. Орӣ аз нишоту тараб. Бо оромишу осоиши равонӣ бегона. Фориғ аз хушиҳо. Соле буд орзуҳо мисле ки ба коми нобудӣ рафтанд. Ниятҳо маҷрои худро тағйир доданд. Амалҳо аз ҳаракат боз монданд. Ҷойи ҳамаи ин эҳсосҳои накӯ ваҳму тарсу изтироб ҳукм ронд. Одамон дар чашмони ҳамдигар ҷойи меҳр хатарро медиданд. Ҷойи меҳрубонию лутф бо ҳарос дастони ҳамдигарро мефишурданд. Қаробат табдил ба фосила гашт. Мубориза барои сиҳатӣ бошад, ягона ҳадаф қарор гирифт. Ҳама чи гирд омад танҳо дар ду мафҳум: беморӣ ва солимӣ. Соле буд, ки сайёра бемор буд. Талафоти зиёд дод. Аз мо низ симоҳои барҷастаи зиёдеро рабуд. Маъвои онҳоро дар миёни мо холӣ намуд.

Аммо гузашт. Он солу он рӯзҳо. Он тарсу он ҳарос. Омад соли ҷадид. Фаро расиданашро имсол беш аз пеш интизорӣ кашидем. Мардуми Душанбешаҳр низ аз истиқболи як соли дигар рӯҳияи болида доштанд.

31 декабр. Шаби охирин рӯзи сол. То анҷомаш дақиқаҳои башумор монда буд. Мо сайре доштем дар кӯчаҳои пойтахт. Чунки намехостем ҳангоми пешвози ин меҳмони деринтизор ғуломи хоб бошем. Суҳбат танҳо гирди бурду бохти соли сипаришуда мерафт. Суханҳо як навъ эҳсоси хайрбодӣ дошт. Шояд чун меҳмони дар аснои рафтан қарордошта, соли 2020 низ гиромӣ гардида буд, ки ҷустуҷӯ мекардем зиёдтар лаҳзаҳои хубтари ин солро. Чанд нафари дигар низ моро ҳамроҳӣ дар ин сайри шабона доштанд. Гурӯҳе мисли мо оромона роҳ мерафтанд. Шояд онҳо низ чигунагии солро муҳокима мекарданд. Гурӯҳи дигар дар ҳолати аксгирии худу кӯдаконашон қарор доштанд. Гурӯҳи сеюм шояд ба сардии шабона тоб наоварда буданд, ки дастҳо дар ҷайб зуд-зуд ва бошитоб роҳ мерафтанд. Назар накарда ба атрофи худ. Барои кӯдакони шӯх муҳим набуд чӣ соле сипарӣ шуду чӣ соле хоҳад омад. Онҳо лаззати Соли навро танҳо дар пӯшидани ниқобҳои даҳшатноку зери пойи ҳамдигар гузоштани маводҳои тарканда медиданд.

Мо расидем ба маконе, ки ҳамасола он ҷоро ноҳияи Синои пойтахт бахшида ба Соли нав оро медод. Бо арчаи шӯълапошу пур аз бозичаҳо ва бобои барфию аробаю гавазнҳо. Ҳар нафар метавонист он ҷо худро дар афсона эҳсос кунад. Аммо имсол ин макон дар ҳолати муқаррарӣ қарор дошт. Ин ҷои ҳамасола серодамро хомӯшӣ фаро гирифта буд. Дидани ин ҳолат моро озурдахотир кард. Аммо суханони ду марде, ки аз канорамон мегузаштанд, баръакси ҳолати мо буд. Яке аз онҳо мегуфт: “Шукр имсол ай ҳами гапу чапи соли нав халос шудем... Ҳар сол инҷа қадам зада намешуд... Доду войи бачаҳо гӯшомона кар када буд...” Марди дигари бо ӯ ҳамроҳбуда низ суханро шуруъ кард. Андешидам, ки ӯ шояд он чизеро мегӯяд, ки ман мехоҳам. Аммо афсӯс онҳо на танҳо ҳамроҳ, балки ҳамақида низ будаанд. “Рост... О, бе ҳами Соли навам мешудаст-ку...”- чунин тасдиқкунанда буд сухани марди дигарӣ низ.

Ин сухану ин ҳолат водорам сохт, то аз натиҷагирӣ кардан аз соли гузашта даст кашаму сӯйи андешаҳои нохуби бархе аз нафарон сайр кунам.

Чуноне ки гуфтему дарк кардем, соли гузаштаро наметавонем хуб унвон кунем. Дар сатҳи олию бошукуҳ таҷлил наёфтани Соли нав низ рабт мегирад ба ҳамон хатарҳои сол. Аммо ин метавонад боиси шукргӯӣ бошад? Ҳолате, ки макони аз бонги шодӣ пур табдил ба бекасию хомӯшӣ мегардад. Ҳолате, ки ҷойи таҷлили ботантанаи ҷашни сурур ошуфтагию озурдагӣ ҳукмрон мешавад. Ҳолате, ки дар он аз шабеҳи кӯдакон хушҳолӣ кардани калонсолон дараке нест...

Ҷашн гирифтани ҳар ид гуворост. Зеро ҳадаф як аст: лаҳзае ё чанд рӯзе хушҳол зистан, ғамҳоро фаромӯш сохтан, ба шодии ҳамдигар боис шудан. Ин наметавонад дар ҳеҷ як дину мазҳаб гуноҳу ҷурм бошад.

Вале таассуфовар аст, ки моро то ҳанӯз диди нохуб дар нигоҳу андешаи манфӣ дар сар аст. Шояд ин низ беморист. Хатарноктар аз ҳамаи вирусҳо. Он низ метавонад сиҳатиро аз байн барад. Солимии тафаккурро...

Хуб мешуд, то дар баробари маризие, ки соли 2020 такондиҳандаи дунё буд, бемории андешаҳоямон низ дар соли ҷадид маҳв бигардад. Дар акси ҳол мо ҳамеша “бемор” хоҳем буд. Дар ин солу ҳар соли дигар. Аммо ҳоло ҳанӯз дар оғози сол қарор дорем, пас имкони тағйир зиёд аст. Мо ба ин умедворем.