ҶОМЕА
Шанбе 20 Апрел 2024 05:26
Ҳаёт умеди абадист! Ҳамин ки умед бимирад, барои инсон ҳеҷ чизе барои зиндагӣ боқӣ намемонад.
Дмитрий Волкогонов, файласуф, таърихшинос ва сиёсатмадори рус
Зиндагӣ ҳамеша пастиву баландӣ дорад. Фарқе намекунад, модаре ҳастед, ки чашм ба ояндаи фарзандон доред, корманди тозакоре ҳастед, ки дар интизори боло рафтани рутбаву мартабаед, ё касе, ки ба тозагӣ азизеро аз даст додаед. Ҳамаи мо дар гузар аз душвориҳо ниёзманди умед ҳастем. Барои расидан ба умед бояд аз мантиқӣ будани беш аз андоза даст бардоред. Мо бояд ба ростӣ бипазирем, ки рӯйдодҳо ва фурсатҳои беҳтаре дар пешорӯямон ҳастанд. Ҳатто агар авзоъ ба хубӣ пеш намеравад, бояд дар зеҳнамон бовар дошта бошем, достони зиндагии мо фаротар аз ин аст. Агар нисбат ба оянда ноумед ҳастед, дар ин матлаб ба шумо 10 роҳеро муаррифӣ мекунем, ки ба решаҳои умеди шумо ҷон мебахшад.
1. Ба худатон арҷ бигзоред
Агар дар эҳсосот ғарқ шудаед ва ҳисси ноумедӣ озоратон медиҳад, бояд таваққуф кунед ва роҳе барои муроқибат аз худатон пайдо кунед. Пиёдаравӣ, суҳбат бо дӯсти самимӣ, сафаре кӯтоҳ, гӯш додан ба мусиқӣ ва амсоли ин корҳои саргармкунанда метавонад, ба шумо кумак кунад. Ба иборае ҳар коре, ки кумак мекунад, то шумо ба вазъияти одӣ баргардед ва ба таъодул бирасед, судманд аст.
Ҳар пешрафтеро ҳар қадар кӯчак аст, арҷ биниҳед. Ҳар гомеро, ки бармедоред арзишманд аст ва шуморо ба рӯъёҳоятон наздиктар мекунад. Бо танаффуси амиқ ва огоҳона аз он чи дар ҷараён аст, ҳамин ҳоло қадрдонӣ кунед.
2. Ҳадафҳо ва чашмандозатонро бознигарӣ кунед
Агар ба монеаи сахте бархӯрдаед, бад нест, ки аҳдоф ва дурнамоятонро бознигарӣ кунед. Бо ҷузъиёт аҳдоферо, ки таъйин кардаед, мушаххас ва ба худатон ёдоварӣ кунед, ки чаро чунин як тасмимеро гирифтаед. Барои мисол агар мехоҳед вазн кам кунед, оё ба далели дастури пизишк аст ё ин ки мехоҳед солимтар бошед?
Нуктаи калидӣ ин аст, ки барои худатон аҳдофе таъйин кунед, ки ба шумо ангеза медиҳанд ва худро уҳдадор ба пайгирии онҳо медонед. Барои худатон саҳфаи дурнамо таҳия кунед ё тавсифе бо ҷузъиёти дақиқ аз он чи мехоҳед ба он бирасед, бинависед.
3. Интизороти худро мудирият кунед
Яке аз далелҳои аз даст додани ангеза таъйини интизорҳои дур ва дастнорас аст. Бештар вақтҳо бузургтарин ноумедиҳо аз дар назар гирифтани ҳадафҳои ғайривоқеӣ маншаъ мегиранд. Манзур аз ғайривоқеӣ ин нест, ки наметавонед ба он аҳдоф даст ёбед, балки шояд барои дастёбӣ ба онҳо ба замон ва манобеи бештаре ниёз доред.
Барои мисол вақте ба тозагӣ касбу коратонро роҳ андохтаед, ба ҷои фикр кардан ба суди чандсадмиллионӣ бар ҳамхунии ҳазинаҳо ва даромадҳо ва беҳбуди амалкардатон фикр кунед. Ба вижа, дар марҳилаҳои оғозӣ аҳдофи равшан, мусбат ва қобили назорат таъйин кунед. Интизороти мантиқӣ, ки дастёбӣ ба онҳо сода аст, шуморо ба идомаи масир ташвиқ мекунад.
4. Барномаи ҷойгузин дошта бошед
Ҳамеша мумкин аст, тарҳ ва барномаатон он тавре, ки интизор доштед, пеш наравад. Пазириши эҳтимолии шикаст бидуни афсурдагӣ душвор аст. Аммо бояд бидонед, ки доштани барномаи ҷойгузин ё ҳамон нақшаи “Б” дар ҳолати эҳтимолии шикаст кумаки чашмрасе мекунад.
Нақшаи “Б” монанди қайиқи наҷотдиҳанда аст. Ҳангоме ки сафинаатон ба шикаст мувоҷеҳ мешавад, ба кумакатон мешитобад. Барои таҳияи тарҳи ҷойгузин бояд бидонед, ки чӣ чиз тарҳи қаблиро дучори мушкил кардааст. Чӣ мавридеро метавонед ба гунаи дигар анҷом бидиҳед? Чӣ дарсҳое гирифтаед ва ин нукот чӣ гуна дар иҷрои дуруст ба шумо кумак мекунад? Аз дӯстон, мушовирон ё ҳампешаҳо бипурсед, то даркатон беҳтар шавад.
Бо вуҷуди тарҳи ҷойгузин пазириши ин ки шикаст на поёни маҷро, балки гардише дар масир аст, содатар мешавад.
5. Ба дунболи манобеи ангезабахш бошед
Умед монанди шуълаи шамъест, ки бидуни неруи пуштибон саранҷом хомӯш мешавад. Мо ба унсурҳое ниёз дорем, ки умед ба ояндаро дар мо барангезанд. Хушбахтона, равишҳои зиёде барои ангезабахшӣ вуҷуд доранд. Монанди ташвиқи муваффақиятҳои кӯчак ва ёдоварии монеаҳое, ки бо вуҷуди онҳо муваффақ шудем.
Ҳамчунин метавонед, аз китобҳо, мусиқӣ ва филмҳо илҳом бигиред. Яке аз манобеи илҳомбахш вақтгузаронӣ бо наврасон ва ҷавононест, ки саршор аз хушбинӣ ҳастанд.
6. Дурнамоатонро зери назар дошта бошед
Умедворӣ бо вуҷуди дурнамои ангезабахш аз оянда содатар аст. Бинобар ин, шаффофсозии дурнамо амри зарурист. Ҳадафгузорӣ, саҳфаи чашмандоз ва тасвирсозӣ гунаҳое барои шакл додан ба рӯъёҳо ҳастанд. Бо такрор ва тамрини он дурнамоҳо дастрастар мешавад. Дарки аҳдоф боис мешавад, онҳо воқеӣ ба назар бирасанд ва ба роҳнамое барои тамаркузи неруямон дар ҷиҳати пешравӣ табдил шаванд.
7. Ҳомиёни қудратманд дошта бошед
Инсон ба унвони мавҷуди иҷтимоӣ ба шакли чашмрас аз ҳимояи атрофиён баҳра мебарад. Хонавода ва дӯстон нахустин ҳомиёни мо ҳастанд, аммо метавонем мавқеи иҷтимоиямонро густариш диҳем ва теъдоди мушовир, роҳнамо ва мураббиҳоямонро зиёд кунем. Одамҳое, ки моил ба шунидани достони зиндагии мо ҳастанд, ба дурнамое, ки барои зиндагиамон таъриф кардаем, бовар доранд ва ҳам дар маҷмуъ ҳомиёни хубе барои андеша, афкор ва билохира шахсияти мо ҳастанд. Ин одамҳо дар душвориҳо ва ҳангоме ки эҳсос мекунем, тавони идомаи масирро надорем, мояи оромишамон ҳастанд ва кумак мекунанд, то дубора ба масири аслӣ баргардем.
8.Огоҳ ва хонанда бошед
Бидуни дониш ва амал умеди чизе фаротар аз фиреби худ нест. Умед бояд моро ба сӯи касби дониш дар бораи хостаҳоямон ва бардоштани гомҳои ҳисобшуда барои дарки онҳо пеш ронад.
Дониш дар маҷмуъ қудрат аст. Дониш ва иттилоот тавоноии гирифтани тасмимҳои ҳисобишударо ба мо медиҳад. Дониш боварҳои моро тақвият мебахшад.
9. Бар замони ҳол биандешед
Умед ба оянда гароиш дорад. Ин нукта боис мешавад, ки афкори мо аз замони ҳоло ба дур парвоз кунад ва имрӯзро аз даст диҳем. Фаромӯш накунед, ки набояд замони зиёде сарфи барномарезӣ барои оянда гардад.
Ҳарчанд мо дӯст дорем, ки авзоъ беҳтар шавад, аммо бояд ҷараёни кунунии зиндагиро бипазирем ва бо он канор биёем. Ин пазириш боиси оромиши дарунӣ ва монеи вобастагии беш аз андоза ба оянда мегардад. Ҳақиқат ин аст, ҳамаи дороиҳои мо акнун ва замони ҳол аст, пас бояд аз он лаззат барем.
10. Қадрдон бошед
Қадрдонӣ эҳсоси гарм ва фузуне ба армуғон меоварад. Бинобар ин, бар қонуни ҷазб ҳарчи бештар қадрдони доштаҳоятон (чи моддӣ, чи маънавӣ) бошед, чизҳои бештаре ба даст меоваред.
Ҳар гоҳ нисбат ба оянда эҳсоси ноумедӣ кардед, нафаси амиқе бикашед ва ба ҳамаи чизҳо ва одамҳои шигифтангези давру баратон биандешед. Вақте мебинед, чизҳои бешуморе дар зиндагӣ доред, ки ба хотири ҳар якеашон сипосгузор ва қадрдон ҳастед, нигоҳатон ба зиндагӣ тағйир мекунад. Таҳияи дафтарчае барои қадрдонӣ ё ёдоварии рӯзонаи чанд мавриде, ки қадрдони вуҷудашон ҳастед, таъсирбахш аст.
Хулосаи калом
Дафъаи дигар, ки эҳсоси ноумедӣ кардед, ба ёд биоваред, ки зиндагӣ дар ҳақиқат масирест, ки мепаймоед, на мақсаде, ки ба он хоҳед расид. Рӯъёҳоятонро дар хотир дошта бошед ва пайваста барои ба ҳақиқат табдил шудани онҳо талош кунед.
Дмитрий Волкогонов, файласуф, таърихшинос ва сиёсатмадори рус
Зиндагӣ ҳамеша пастиву баландӣ дорад. Фарқе намекунад, модаре ҳастед, ки чашм ба ояндаи фарзандон доред, корманди тозакоре ҳастед, ки дар интизори боло рафтани рутбаву мартабаед, ё касе, ки ба тозагӣ азизеро аз даст додаед. Ҳамаи мо дар гузар аз душвориҳо ниёзманди умед ҳастем. Барои расидан ба умед бояд аз мантиқӣ будани беш аз андоза даст бардоред. Мо бояд ба ростӣ бипазирем, ки рӯйдодҳо ва фурсатҳои беҳтаре дар пешорӯямон ҳастанд. Ҳатто агар авзоъ ба хубӣ пеш намеравад, бояд дар зеҳнамон бовар дошта бошем, достони зиндагии мо фаротар аз ин аст. Агар нисбат ба оянда ноумед ҳастед, дар ин матлаб ба шумо 10 роҳеро муаррифӣ мекунем, ки ба решаҳои умеди шумо ҷон мебахшад.
1. Ба худатон арҷ бигзоред
Агар дар эҳсосот ғарқ шудаед ва ҳисси ноумедӣ озоратон медиҳад, бояд таваққуф кунед ва роҳе барои муроқибат аз худатон пайдо кунед. Пиёдаравӣ, суҳбат бо дӯсти самимӣ, сафаре кӯтоҳ, гӯш додан ба мусиқӣ ва амсоли ин корҳои саргармкунанда метавонад, ба шумо кумак кунад. Ба иборае ҳар коре, ки кумак мекунад, то шумо ба вазъияти одӣ баргардед ва ба таъодул бирасед, судманд аст.
Ҳар пешрафтеро ҳар қадар кӯчак аст, арҷ биниҳед. Ҳар гомеро, ки бармедоред арзишманд аст ва шуморо ба рӯъёҳоятон наздиктар мекунад. Бо танаффуси амиқ ва огоҳона аз он чи дар ҷараён аст, ҳамин ҳоло қадрдонӣ кунед.
2. Ҳадафҳо ва чашмандозатонро бознигарӣ кунед
Агар ба монеаи сахте бархӯрдаед, бад нест, ки аҳдоф ва дурнамоятонро бознигарӣ кунед. Бо ҷузъиёт аҳдоферо, ки таъйин кардаед, мушаххас ва ба худатон ёдоварӣ кунед, ки чаро чунин як тасмимеро гирифтаед. Барои мисол агар мехоҳед вазн кам кунед, оё ба далели дастури пизишк аст ё ин ки мехоҳед солимтар бошед?
Нуктаи калидӣ ин аст, ки барои худатон аҳдофе таъйин кунед, ки ба шумо ангеза медиҳанд ва худро уҳдадор ба пайгирии онҳо медонед. Барои худатон саҳфаи дурнамо таҳия кунед ё тавсифе бо ҷузъиёти дақиқ аз он чи мехоҳед ба он бирасед, бинависед.
3. Интизороти худро мудирият кунед
Яке аз далелҳои аз даст додани ангеза таъйини интизорҳои дур ва дастнорас аст. Бештар вақтҳо бузургтарин ноумедиҳо аз дар назар гирифтани ҳадафҳои ғайривоқеӣ маншаъ мегиранд. Манзур аз ғайривоқеӣ ин нест, ки наметавонед ба он аҳдоф даст ёбед, балки шояд барои дастёбӣ ба онҳо ба замон ва манобеи бештаре ниёз доред.
Барои мисол вақте ба тозагӣ касбу коратонро роҳ андохтаед, ба ҷои фикр кардан ба суди чандсадмиллионӣ бар ҳамхунии ҳазинаҳо ва даромадҳо ва беҳбуди амалкардатон фикр кунед. Ба вижа, дар марҳилаҳои оғозӣ аҳдофи равшан, мусбат ва қобили назорат таъйин кунед. Интизороти мантиқӣ, ки дастёбӣ ба онҳо сода аст, шуморо ба идомаи масир ташвиқ мекунад.
4. Барномаи ҷойгузин дошта бошед
Ҳамеша мумкин аст, тарҳ ва барномаатон он тавре, ки интизор доштед, пеш наравад. Пазириши эҳтимолии шикаст бидуни афсурдагӣ душвор аст. Аммо бояд бидонед, ки доштани барномаи ҷойгузин ё ҳамон нақшаи “Б” дар ҳолати эҳтимолии шикаст кумаки чашмрасе мекунад.
Нақшаи “Б” монанди қайиқи наҷотдиҳанда аст. Ҳангоме ки сафинаатон ба шикаст мувоҷеҳ мешавад, ба кумакатон мешитобад. Барои таҳияи тарҳи ҷойгузин бояд бидонед, ки чӣ чиз тарҳи қаблиро дучори мушкил кардааст. Чӣ мавридеро метавонед ба гунаи дигар анҷом бидиҳед? Чӣ дарсҳое гирифтаед ва ин нукот чӣ гуна дар иҷрои дуруст ба шумо кумак мекунад? Аз дӯстон, мушовирон ё ҳампешаҳо бипурсед, то даркатон беҳтар шавад.
Бо вуҷуди тарҳи ҷойгузин пазириши ин ки шикаст на поёни маҷро, балки гардише дар масир аст, содатар мешавад.
5. Ба дунболи манобеи ангезабахш бошед
Умед монанди шуълаи шамъест, ки бидуни неруи пуштибон саранҷом хомӯш мешавад. Мо ба унсурҳое ниёз дорем, ки умед ба ояндаро дар мо барангезанд. Хушбахтона, равишҳои зиёде барои ангезабахшӣ вуҷуд доранд. Монанди ташвиқи муваффақиятҳои кӯчак ва ёдоварии монеаҳое, ки бо вуҷуди онҳо муваффақ шудем.
Ҳамчунин метавонед, аз китобҳо, мусиқӣ ва филмҳо илҳом бигиред. Яке аз манобеи илҳомбахш вақтгузаронӣ бо наврасон ва ҷавононест, ки саршор аз хушбинӣ ҳастанд.
6. Дурнамоатонро зери назар дошта бошед
Умедворӣ бо вуҷуди дурнамои ангезабахш аз оянда содатар аст. Бинобар ин, шаффофсозии дурнамо амри зарурист. Ҳадафгузорӣ, саҳфаи чашмандоз ва тасвирсозӣ гунаҳое барои шакл додан ба рӯъёҳо ҳастанд. Бо такрор ва тамрини он дурнамоҳо дастрастар мешавад. Дарки аҳдоф боис мешавад, онҳо воқеӣ ба назар бирасанд ва ба роҳнамое барои тамаркузи неруямон дар ҷиҳати пешравӣ табдил шаванд.
7. Ҳомиёни қудратманд дошта бошед
Инсон ба унвони мавҷуди иҷтимоӣ ба шакли чашмрас аз ҳимояи атрофиён баҳра мебарад. Хонавода ва дӯстон нахустин ҳомиёни мо ҳастанд, аммо метавонем мавқеи иҷтимоиямонро густариш диҳем ва теъдоди мушовир, роҳнамо ва мураббиҳоямонро зиёд кунем. Одамҳое, ки моил ба шунидани достони зиндагии мо ҳастанд, ба дурнамое, ки барои зиндагиамон таъриф кардаем, бовар доранд ва ҳам дар маҷмуъ ҳомиёни хубе барои андеша, афкор ва билохира шахсияти мо ҳастанд. Ин одамҳо дар душвориҳо ва ҳангоме ки эҳсос мекунем, тавони идомаи масирро надорем, мояи оромишамон ҳастанд ва кумак мекунанд, то дубора ба масири аслӣ баргардем.
8.Огоҳ ва хонанда бошед
Бидуни дониш ва амал умеди чизе фаротар аз фиреби худ нест. Умед бояд моро ба сӯи касби дониш дар бораи хостаҳоямон ва бардоштани гомҳои ҳисобшуда барои дарки онҳо пеш ронад.
Дониш дар маҷмуъ қудрат аст. Дониш ва иттилоот тавоноии гирифтани тасмимҳои ҳисобишударо ба мо медиҳад. Дониш боварҳои моро тақвият мебахшад.
9. Бар замони ҳол биандешед
Умед ба оянда гароиш дорад. Ин нукта боис мешавад, ки афкори мо аз замони ҳоло ба дур парвоз кунад ва имрӯзро аз даст диҳем. Фаромӯш накунед, ки набояд замони зиёде сарфи барномарезӣ барои оянда гардад.
Ҳарчанд мо дӯст дорем, ки авзоъ беҳтар шавад, аммо бояд ҷараёни кунунии зиндагиро бипазирем ва бо он канор биёем. Ин пазириш боиси оромиши дарунӣ ва монеи вобастагии беш аз андоза ба оянда мегардад. Ҳақиқат ин аст, ҳамаи дороиҳои мо акнун ва замони ҳол аст, пас бояд аз он лаззат барем.
10. Қадрдон бошед
Қадрдонӣ эҳсоси гарм ва фузуне ба армуғон меоварад. Бинобар ин, бар қонуни ҷазб ҳарчи бештар қадрдони доштаҳоятон (чи моддӣ, чи маънавӣ) бошед, чизҳои бештаре ба даст меоваред.
Ҳар гоҳ нисбат ба оянда эҳсоси ноумедӣ кардед, нафаси амиқе бикашед ва ба ҳамаи чизҳо ва одамҳои шигифтангези давру баратон биандешед. Вақте мебинед, чизҳои бешуморе дар зиндагӣ доред, ки ба хотири ҳар якеашон сипосгузор ва қадрдон ҳастед, нигоҳатон ба зиндагӣ тағйир мекунад. Таҳияи дафтарчае барои қадрдонӣ ё ёдоварии рӯзонаи чанд мавриде, ки қадрдони вуҷудашон ҳастед, таъсирбахш аст.
Хулосаи калом
Дафъаи дигар, ки эҳсоси ноумедӣ кардед, ба ёд биоваред, ки зиндагӣ дар ҳақиқат масирест, ки мепаймоед, на мақсаде, ки ба он хоҳед расид. Рӯъёҳоятонро дар хотир дошта бошед ва пайваста барои ба ҳақиқат табдил шудани онҳо талош кунед.
Хабарҳои дигар
Рӯзнома
Эзоҳи худро нависед