Ангуштариҳои пурҷило, гарданбандҳои қимат, гӯшвору дасмонаҳои чашмрабои мағозаи ҷавоҳирот муштариёнро афсун карда буд. Зару зевар, ки ин аз ону он аз дигарӣ зеботар буд, гӯё дар сабқати назаррабоӣ қарор доштанд ва муштариёнро дар интихоб ранҷ медоданд.

Воқеан дасти инсон муъҷиза аст, ки ин ҳама зебоиро меофарад ва чашмҳоро аз ҷилваи он хушбахт мегардонад. Мағозаи пурхаридор пурмағал бошад ҳам, пас аз боз шудани дар диққати ҳамагон ба сӯи даромадгоҳ равона шуд. Садои қадамзаниҳои бомавзуни духтараки пошнабаланде ҳамаро водор кард, то ба сӯи дар нигоҳ кунанд. На танҳо харидорон, фурӯшандаи серкору серташвиш низ чира ба он зебоӣ шуд, ки аз дар медаромад ва бо чашмҳои оҳувонаву нигоҳҳои мафтункунанда ҳатто ҷавоҳироти зеборо низ тасхир кард. Нозанин, ки бо табассуми малеҳу ишваҳои дилбарона ба пеш меомад, ҷавоҳиротро бо диққат тамошо карда, ба ҳар ороишот дурудароз нигоҳ мекард. Аҷаб, ки тамошояш ҳам чун қомати зебову мӯйҳои орододааш диданӣ буд. Чунон рафтор мекард, ки дилбастаи ҳар кадоми он тиллову нуқра шуда бошад ва шояд хоҳиши соҳибии ҳамааи он дар дилаш ҷӯш мезад. Аз фурӯшанда, ки то ҳол ба духтарак менигарист, арзиши ҷавоҳироти писандидаашро мепурсид ва боз ба дигараш майл мекард. Аз пурсидани нархҳову интихоби гуногунаш пай бурдам, ки ӯ харидор не, балки ошиқи зару зевари гаронбаҳост.

Намедонам ӯ чӣ мехост, вале медидам, ки бо ишваҳои дилбарӣ аз назди фӯрашандаи ҷавон дур намерафт ва дар интихоби дигар муштариён халал мерасонид. Зебоӣ ва ороишот қудрати аҷиб доранд. Духтарак тавонист бо нозҳои дилфиребу табассумҳои ҳушбар ҷавони фурӯшандаро шефта гардонад. Суҳбати самимонаи фурушанда ва хандаҳои диққатҷалбкунандаи духтарак гувоҳи он буд, ки ҷавон аллакай орзуманди ошноии наздик бо ӯст. Баъди пурсидани арзиши чанд ҷавоҳироти дигар духтарак дар телефони мобилии худ рақамҳои телефони ҷавони фурӯшандаро сабт карду бо мамнунияту сарфарозӣ ва орзуи дидор аз мағоза берун рафт. Баъд аз рафтани ӯ мағозаи ҷавоҳирот пур аз муштариёни ҳайратзада буд, ки то дер аз дар чашм намеканданд. Шояд андешаи онҳоро низ мисли ман садҳо суол ба ҳар кӯчаву паскӯча бурда бошад. Шояд онҳо низ гуфта бошанд, ки “мақсади ин духтари зебо чӣ буд?”. Ҳадафаш ҷавоҳирот буд ё фурӯшандаи тилло ва ё ин рафторе, ки ӯ кард ба шаъни духтари тоҷик мезебад ё не? Садҳо саволи дигар, ки маро инҳисор кардаанд ва то ҳол посухи дурустеро пайдо карда наметавонам. Қазоват ва посухро бо чароҳои бешумор ба хонанда месупорам.

Гулбаҳор РАҲМОНОВА,"ҶТ"