Пиразани ҷуворифурӯши назди дари боғча як зани хеле ҳалиму хушмуомила аст. Кӯдакон – муштариёни аосии вай ҳар бегоҳ, ҳини аз боғча ҷавоб шудан дами дар аз падар ё модари худ талаб мекунанд, ки барояшон ҷуворӣ бихаранд. Ин бибии хушгуфтор низ барои бачаҳо аз халта ҷувории гарм бароварда, бо назокат намак пошида, “Ош шавад, ҷони бибӣ. Маҳ бигир!” гӯён ба дасти онҳо медиҳад. Худаш бошад аз шодии кӯдакон чунон шод мешавад, ки гӯё ганҷи нодире ба даст овардааст.

Як бегоҳ духтарчаи хурдсоле назди пиразан ҳозир шуда, панҷаи хурдакакашро пеши рӯи вай кушод. Дар кафи кӯчаки духтарак панҷоҳдирамие меистод. Пиразан бо навозиш ва меҳрубонии ба вай хос аз дасти кӯдак дошт, панҷоҳдирамиро гирифт ва матлабашро гӯё аз чашмонаш фаҳмид. Баъд зуд аз халта як ҷувории гарму мулоимро берун овард, ба халтачаи селлофание гузошт ва рӯи он намак пошид. Аз ҷувории гарм ҳавр мебаромад. Духтарча ҷувориро гирифту шодон ба боғча даромада, дохили даҳлези бинои дуошёна шуд. Чанде нагузашта буд, ки ҷавонзани тақрибан 27-28-солаи резаандом аз ҳамон бино берун шуд ва назди ҷуворифурӯш қарор гирифт.

- Бубахшед, холаҷон, пули духтарам кам буд. Аз шумо ҷуворӣ гирифтааст... – гуфт вай ва яксомониеро ба зан дароз кард. Зеро медонист, ки ҷувориҳои пиразан як сомонӣ арзиш доранд ва пули ба кампир додаи духтараш кофӣ набуд.

- Ҳеҷ гапе нест, духтарам. Хостам, ки набераам ҷувории гарм хӯрад. Пул ҳар вақт мешавад, муҳим ки дили кӯдак шод шавад.

Он рӯз ҷавонзан ҳарчанд исрор кард, пиразан аз вай маблағи иловагӣ нагирифт. Баъд онҳо шинос шуданд, унс гирифтанд. Пиразан ҳам вақте фаҳмид, ки ҷавонзанро шавҳараш ҳанӯз дар шашмоҳагии духтарашон партофта рафтааст ва модари кӯдак дар ин боғча ҳамчун парастор ба кор даромадааст, меҳраш ба онҳо бештар гашт. Минбаъд ҳар бегоҳи тобистон як ҷувориро барои “наберааш” дар халта нигоҳ медошт...

Пиразани ҷуворифурӯш натанҳо ба инсонҳо меҳрубон аст, балки аз саховати ин зани меҳрубон гурбаҳое ҳам, ки дар боғча мегарданд, бархурдоранд. Ҳатман дар халтаи пиразан барои онҳо пораноне ёфт мешавад...

Албатта, саховатманду кушодадаст будан амали наку ва ахлоқи хушест. Агар ҳар нафар бо он худро пероста медошт ва дар баробари фикри худ андак дар андешаи дигарон ҳам мешуд нуран алон нур мебуд. Хусусан дар ҳамин шабу рӯзе, ки худхоҳиву худпарастӣ ба авҷ расидааст ва бетарафӣ нисбат ба дигарон, бепарвоӣ нисбат ба ҷамъият хеле зиёд ба чашм мерасад.

Аз яке мепурсанд, ки кушодадил (саховатманд) будан чист? Мегӯяд, дилҳое ҳастанд, ки мисли ҳамён танганд, дар онҳо танҳо пул меғунҷад. Боз дилҳое ҳастанд, ки дар онҳо ҳам замин ҷой мегираду ҳам осмон, ҳам инсонҳо ва ҳам тамоми мавҷудот. Ана ҳамин дил дили кушод аст.

Аз ҷониби дигар кушодадил (дасткушод ё саховатманд) ва ҳимматбаландии кас ҳамон вақт маълум мегардад, ки худ ниёзманд аст. Яъне дар ҳоле ки худ пурра таъмин нест, вале аз худ муҳтоҷтареро дида, ҳоҷати ӯро мебарорад. Ба ибораи дигар саховатмандӣ барои оне, ки бахшоишу садақаи вай аз хазина ва сармояаш чизи ҷиддиеро кам намекунад, осон аст. Оне, ки 1000 сомонӣ дорад, агар як сомонӣ ба эҳтиёҷманде диҳад, аз ӯ кам намешавад. Вале муҳим он аст, ки инсон ба вақти зарурати худ ҳиммат карда тавонад. Шоир ҳам беҳуда нагуфтааст, ки:

Аз гулӯи худ рабудан вақти ҳоҷат ҳиммат аст,
Варна ҳар кас гоҳи серӣ пеши саг нон афканад!

Пиразани ҷуворифурӯш ҳам бо вуҷуди рӯзгори начандон осудааш хеле кушодадилу ҳалим ва саховатманд аст. Бо ҷуворифурӯшӣ рӯзии худу ду набераи ятимашро таъмин мекунад. Вале асло хасис нест, ҳамеша мехоҳад, аз вай ба дигарон чизе бирасад. Ҳеҷ набошад як хандаи самимӣ, лутф ё навозиши модаронае нисор медорад ба атрофиёнаш...

 Башир Усмон, “ҶТ”