Миллати тоҷик ҳеҷ гоҳ аз хотираш рӯзҳои даҳшатбору даҳшатафкани рӯзҳои ҷанги хонумонсӯзи шаҳрвандиро намебарорад. То кунун, ҳар дақиқаву ҳар соат ёди он лаҳзаҳои даргир рӯи чашмони ҳар шаҳрванди худогоҳи ин миллат парда мепӯшонад.

Ҳар ҳодисаи нохушу ногувори дигар кишварҳо боз ҳам моро таккон медиҳад, ки чанд соле муқаддам дар Ватани мо чӣ рух дода буд. Ҳанӯз ҳам занони ранҷдидаи солҳои хунину оташбор ва модароне, ки тифлакони худро зери он хоки сиёҳ гӯм карда буданд, аз хоби пурдаҳшат ва мағшуш аз ҷой мехезанд. Фикри осудагӣ як тараф, ҳатто хаёл ҳам ба гуши касе танбур наменавохт, ки рӯзе ин миллат обод мешавад. Хавфи нестшавию парокандагӣ болои ин миллат мисли борони сел меборид. Дар чор ҷониб фитна аланга мезад. Ҳамон фитнае, ки ба алангаи нестшавӣ ҳар сония ангишт мерезонд, то ки боз ҳам боло гирад. Нафаре, ки силоҳ ва тӯбу туфангро аз афсонаи бобоӣ шунида буд, акнун онро ба даст гирифта, шикори одам баромада буд. Фитнаву бедодӣ то ҷое паҳн шуда буд, ки симои бародарон дар назди якдигар душмани ҷонию имониро мемонд. Ончунон дилсёҳӣ дар ниҳоди мардум реша давонда буд, ки садои тифли гаҳвораро бо тири камон муқоиса карда наметавонистанд. Ҳеҷ кас дар гушаи хаёлаш фикри онро намекард, ки ин гаҳвораро холӣ кунам, фардо саробони ин марз кӣ мешавад. Бо таблу нағораи чанд бедодгари берунӣ рақси хун бо хун дар ҳаво ҷилва мекард. Гиряи мармузи модари бетифл гуши касеро намехарошид.

Дигар гуристонҳо аз мурда безор буданд. Сияҳобҳову сияҳчалҳо “ҷамъомад”-и мурдаҳоро мемонд. Мардум дар тараддуди ёфтани сарпаноҳ буданд. Чор тараф садо бадар мекарданд. Додрас барои худ меҷустанд. Аммо ҳайҳот аз он ҳама “додрас”-ҳо паи пое намонда буд. Садоҳо дар ҳаво муаллақ ва беҷавоб мемонд. Ҳамин асно буд, ки офтоби сулҳу салоҳ, меҳру дустӣ, оштию баҳамоӣ, инсону инсонгарӣ... рӯӣ кишвари азизамон нур пошид. Ба Ватан мардеро ҳадия кард, ки хати тақдири салоҳу саодати кишвар ба воситаи ӯ ирсол шуд. Ин марди шарфаманд Пешвои муаззами миллат, муҳтарам Эмомалӣ Раҳмон буд. Сари қадам ба миллати ҷангзада ваъда дод, ки “Ман ба шумо сулҳ меорам. То даме охирин гурезаро ба Ватан бар нагардонам, худро осуда намеҳисобам”:

Дар рӯзи сахти кишвар, тазйиқ аз ҷудоӣ,
Дар ҳоли ҷонфигорӣ аз дасти бенавоӣ,
Дидем аз ту дармон,
Эй ҷонфидои миллат,
Ваҳҷи даҳои миллат!

Воқеан сухане буд, ки дар як лаҳза ба дили ҳама дармон бахшид. Чунки дар чунин як рӯзгори сахт ба зудӣ ин аҳдро вафо карду ба кишвару миллати тоҷик сулҳу салоҳро овард. Ғами мил¬латро аз ҳама пеш ва беш ӯ пароканда кард. Ба мардум омӯзонид, ки барафроштани Парчам чӣ аст. Замоне ки дар баробари он сар фуруд овард ва ашкаш ҷорӣ шуд, ба мардум нишон дод, ки меҳри Ватан чӣ аст...
Бо сарфарозӣ ва хушнудӣ имрӯз мебинем, ки ҳама нафарони худогоҳи кишвар ин ҳама заҳмату талошро ба тамоми вуҷуд дарк кардаанд.
Шоҳиди заҳматҳои Пешвои миллат дар сари ҳар қадам мегардему бо тамоми ҳастӣ дастгири сиёсати пешгирифтаи ӯ мешавем. Дарк мекунем, ки танҳо бо хости Худо ва шарофати ӯ Парчами ин миллат умрбод дар ин сарзамин афрохта шуд. Ҳама бо ҳам ҷамъ шуда, якдилона таманно меку¬нем, ки Президенти мо - Эмомалӣ Раҳмон барои бахти кишвару миллат ва барои боз ҳам дурах¬шонтару зебо гардонидани Тоҷикистони азиз по¬янда бошанд. Бо як садо мегӯем:

Мавҷи муҳит бо завқ ҳодист сӯйи армон,
Ӯ мебарад хуҷиста аз шеваи ту фармон.
Моро ту нигаҳбон,
Эй нохудои миллат,
Эй Пешвои миллат!