Рӯзи истироҳат ёде аз наздикону пайвандон намуда, ҳамроҳи як дӯстам роҳ пеша намудам ба самти зодгоҳ. Ҳангоми расидан ба мавзеи лозима бо дӯстам тасмим гирифтем, ки боқимондаи роҳро пиёда равем. Ҳини гузар аз тангкӯчаҳо бозиҳои ширини кӯдакону наврасон ва хандаву садои дилхушкунандаи онҳо диққати моро ҷалб намуд. Наврасе бо шодии беандоза дучарха меронд ва писараке аз ақиби дучарха давон - давон мерафт. Дар дигар мавзеи кӯча духтаракон бо ҳам санчилбозӣ мекарданд. Дар ҳар ҷойе кӯдакон ҷамъ шуда, бозии ба табъи дилашонро менамуданд. Хандаву шодии кӯдакону наврасон ҳадду канор надошт. Воқеан ҳам дидани ин манзара шахсро ба гузашта, ба лаҳзаҳои ширини ҳаёт мебурд, ки инсони баркамол мехоҳад дубора ба он баргардад. Дар банди ин хаёлҳо, хабардор нашудем, ки чи гуна аз назди кӯдакон дур гаштем.

Чанд қадами дигар монда будем, ки ногаҳон ғавғо ва издиҳоми як гурӯҳ мардум моро ба худ ҷалб намуд. Хостем огаҳ шавем, ки чаро дар он ҷо занҳо ва кӯдакону наврасони кӯча дар наздикии як ҳавлӣ ҷамъ шудаанд. Наздик ба он ҷой шудем. Зане кӯдаки хурдсолро, ки тақрибан 2 ё 3 сол дошт мавриди шиканҷа қарор дода, чунон дастону пойҳои кӯдакро монанди анбуре, ки симро тоб медиҳанд, тоб медод, ки манзараҳои қаблан дидаамон дар назар торик шуданд. Аз сахтии дард рӯйи кӯдак чун себи сурх лолагун гардида буд. Ашк аз чашмони тифли хурдсол мешориду нолааш ба осмон мепечид. Ногаҳон зане овоз бароварда гуфт: “Назаншае, уболай, кудакай! ”. Аммо ҳамоно зан ба гапҳои ҳамсояаш эътибор надода, кӯдакро азоб медод ва сӯйи фарзандаш дод зада, суханҳои қабеҳ ва таҳқиромез мегуфт. Ду нафар зан пичирросзанон байни худ гуфтанд:

“Ин занак ҳамихелай. 4 фарзанди хурдашро бераҳмона латукӯб мекунад”. Зани дуюм сухани ҳамсуҳбатро тасдиқ намуда, илова кард, ки як рӯз фарзанди калонӣ, духтарчаи 6-солаашро чунон зад, ки ӯро ба беморхона бурда, чанд рӯз бистарӣ карданд...

Дар ҳамин ҳол як зани дигар бо азобе кӯдакро аз “чангол”-и модар раҳо намуд.

Чунин рафтори ин модар табъи маро хира намуд. Ба худ андешидам, ки аҷаб нест рафтори ин гуна волидон кӯдакро тарсу намуда, бо ин амал дар зиндагии ӯ таъсири бад расонанд ва ба орзуҳои ширини фарзанд хати батлон кашанд.
Чуноне ки аз хабарҳои вақтҳои охир дар расонаҳо ва шабакаҳои иҷтимоӣ паҳншуда бармеояд, ин ягона ҳолати чунин рафтори нодурусти волидон нисбати фарзандон нест. Дар ин ҷо суоле бармеояд, ки чӣ чиз волидонро ба ин гуна ҳолат меорад ва онҳо ба ҷигарбандони худ чунин рафтори зиштро раво мебинанд? Носолимии ҳолати равонии волидайн, зӯроварии пай дар пай дар оила ё чизи дигар?..

Таҳмина ЮСУФӢ, “ҶТ”