ҶОМЕА
Шанбе 15 Ноябр 2025 04:05
Қаҳрамони даврони мо. Қаҳрамоне, ки назирашро наметавон аз авроқи таърих пайдо кард. Қаҳрамоне, ки бо сӯхтанҳояш чун ахгаре роҳи саодатмандии халқу миллаташро мунаввар сохт. Қаҳрамоне, ки ҷон ба каф гирифта, пайи сулҳу суботи меҳанаш худро ба дили оташ зад, вале азбаски қалбаш пок ва нияташ холис буд, дар оташи ҷаҳлу фитнаҳо насӯхт. Бо оби мусаффои сулҳҷуйиаш шуълаи сӯзони ҷаҳолату хусуматро хомӯш кард. Зиштиҳоро ба зебоӣ, бадиҳоро ба муҳаббату садоқат табдил дод.
Қаҳрамоне, ки оромии худро аз даст дод, то халқи азизаш ором бошад. Тану ҷонашро ба гарав гузошт, то сари мардумаш дар амон бошад. Қаҳрамоне, ки дар иҷрои рисолаташ ҳамеша мутеи амри виҷдон ва қонунҳои инсоният буду ҳаст. Қаҳрамоне, ки барои ҳар фарди меҳанаш эҳтиром қоил аст ва бо ҳама азамату бузургворӣ чунин мегӯяд: “Миллати азизу қаҳрамонам, ман дар назди бузургии шумо сари таъзим фуруд меорам”.
Қаҳрамоне, ки бо тапишҳои қалби пурэҳсосаш набзи халқи азизашро хуб медонад. Қаҳрамоне, ки дар ғаму шодии халқаш шарик аст. Қаҳрамоне, ки таърихи пурифтихорашро зинда кардаву онро ба ҷаҳониён муаррифӣ кард. Ӯ таърихеро зиндаву побарҷо сохт, ки зиёда аз ҳазор сол хуфта буд ва дар зери сояи девори кинаву адовати душманону нотавонбинон пажмурда гардида буд.
Қаҳрамоне, ки Наврӯзи тоҷиконро ба ҷашни ҷаҳонӣ табдил додаву “Фалак”-ро аз фалак ҳам болотар бурда, “Шашмақом”-ро ба мақоми олӣ гузошт. Қаҳрамоне, ки нақши дилрабои “Чакан”-и тоҷиконро ба оламиён муаррифӣ карда, маҳорату эҷодкорӣ ва фазилату бузургии зан-модари тоҷикро ба ҷаҳониён исбот кард.
Қаҳрамоне, ки “Соли рушди сайёҳӣ ва ҳунарҳои мардумӣ” эълон намуда, ба ин васила анъанаҳои нек, либос ва таомҳои миллӣ, ҳунарҳои мардуми гулдасташро аз нав зинда карда, халқи оламро барои тамошои онҳо ва меҳмоннавозии тоҷикона даъват намуд.
Қаҳрамоне, ки ба либоси миллӣ ва урфу одатҳои халқаш муҳаббати беканор дорад. Қаҳрамоне, ки “Тоҷикон”-ро ба тамоми тоҷикистониён ҳадя кард, то аз аслу бунёди худ огоҳ бошанд. Қаҳрамони ғаюре, ки бо талошҳояш аз минбарҳои баланд борҳо аз дини мубини ислом дифоъ кард ва бо хизматҳои шоиста 3 маротиба ба рӯйхати “Панҷсад мусалмони беҳтарини олам” ворид гардид.
Қаҳрамоне, ки бо гиромидошти бузургони миллат чун Имоми Аъзам, Абуабдуллоҳи Рӯдакӣ, Мавлоно Ҷалолиддини Балхӣ, Абдурраҳмони Ҷомӣ, Мир Саид Алии Ҳамадонӣ, Камоли Хуҷандӣ, Туғрали Аҳрорӣ ва даҳҳо нафари дигар шарафу ҳувияти миллати мутамаддини тоҷикро ба оламиён ҳувайдо кард.
Қаҳрамоне, ки аз минбарҳои баланд мардуми сайёраро ба сулҳҷуйӣ ва бародарӣ даъват мекунад. Қаҳрамоне, ки ғами мардуми олам ғами ӯст ва шодии мардуми дунё ӯро шод месозад. Қаҳрамоне, ки қариб тамоми ҷаҳон эҳтиром ва эътирофаш мекунанд ва дар самти ҳалли мушкилоти умдаи сайёра ба маслиҳату машваратҳояш гӯш медиҳанд.
Қаҳрамоне, ки аз минбарҳои баланд бо забони нобу ширини тоҷикӣ сухан мегӯяд. Қаҳрамоне, ки аз рӯзи нахустини зимоми давлатдориро ба даст гирифтанаш нисбати забони тоҷикӣ эҳтироми хоса дошт ва чун Сомониёни бузург мақоми ин забони қадимию тавоноро ба арши аъло бардошт.
Қаҳрамоне, ки забони модариашро чунин зебо васф менамояд: “Барои ман забони тоҷикӣ на танҳо воситаи гуфтугӯю муошират ба шумор меравад, балки болотар аз он, шиносномаи миллати азизам, руҳи поки гузаштагонам ва оинаи мусаффои ниёгонам мебошад. Аз ин рӯ, ман ба ин забони шевои шоирона сидқан арҷ мегузорам, бо ҳисси баланди ватандӯстӣ аз минбарҳои баланд бо ин забон сухан мегӯям, аз лаҳни шаккарину дилнишинаш лаззати маънавӣ мебарам ва ҳастиямро бо ҳастии забонам пайванд дониста, ин гавҳари хушоб ва дурри ҷаҳонтобро пайваста ситоиш ва тарғиб менамоям”.
Ӯ қаҳрамонест, ки ҳамеша аз тоҷик буданаш ифтихор дорад. Қаҳрамоне, ки симояш тоҷикона, суханаш тоҷикона, ғайрату матонаташ низ тоҷикона аст. Қаҳрамоне, ки муҳаббату садоқаташро нисбати халқу Ватан аз чашмони нурбораш метавон дид, аз суханони шаҳдбораш метавон шунид ва аз кору пайкори хастанопазираш метавон эҳсос кард.
Қаҳрамоне, ки бо пиру барнои сарзаминаш ошност ва бо лаҳни ширини тоҷикона ба кӯдаки бемор ҳамдарду бо модари пири нуронӣ ғамгусорона мегӯяд, ки биё барои табобат туро аз Бадахшон ба Душанбе барам.
Қаҳрамоне, ки ятимпарвар аст ва ҳар гоҳи бо ятимон мулоқот кардан, бо ҳадяҳо аз пешонии онҳо падарона мебӯсад. Қаҳрамоне, ки ҳаргиз намегузорад ятиме хор шавад.
Кист ин қаҳрамони дорои ҳазорон чунин сифатҳои нек? Ин бузургмарди таърих ва бунёдгузори давлати навини тоҷикон Асосгузори сулҳу ваҳдати миллӣ-Пешвои миллат, Президенти Ҷумҳурии Тоҷикистон муҳтарам Эмомалӣ Раҳмон аст.
Агарчи хурд будам, вале хуб дар ёд дорам, ки солҳои даҳшатбору пурфоҷиаи ҷанги шаҳрвандӣ ба сари миллати азизи мо чиҳо овард. Он ҳама хориву зиллат, азобу таҳқир, таҳдиду бераҳмӣ ва беиззатии ба сари мардуми Тоҷикистон омадаро аз даричаи тангу норавшани кӯдаконаам ба хубӣ медидам ва эҳсос мекардам. Гӯё зиндагӣ либоси мотамӣ ба бар кардаву рӯзгори одамизод ба зери кӯҳи азиме дармонда буд. Абри сиёҳу сарди кинаву кудурат фазои Тоҷикистонро пӯшонида буд. Хуб дар ёд дорам, ки барои дарёфти бурдаи ноне аз нисфи шаб то нимаи рӯз бо чандин маҳрумиятҳои тоқатфарсо мардум навбат мепоид.
Бисёр мешунидам, ки ҳазорон нафар мардуми азияткашидаи тоҷик барои зинда мондан ба кишварҳои дигар паноҳ бурда, қисме асир, гурӯҳе ҳадафи тири душман, иддаи дигаре дар об ғарқ ва садҳо нафари дигар дар мулки бегона ғарибхок гаштанд.
Ашки модарони фарзандгумкарда, ятимони бепадармонда, мурдаҳои бекаси дар сафармонда, халқи маҳруми бехонаву дармондаро низ дар ёд дорам. Кӯдакони айёми ҷанг маъмулан қавиирода, босабр ва дардошно мешаванд. Хотироти талхи ҷанг ҳаргиз аз китоби ҳофизаи онҳо зудуда нахоҳад шуд. Ман низ яке аз он кӯдакони айёми ҷанги хонумонсӯзи Тоҷикистонам.
Дар ёд дорам, ки пас аз чандин сабуриҳо офтоби бахту саодати ваҳдату дӯстӣ бар сари халқи мо нурпошӣ кард. Боз бар ҷӯйи иззату икроми миллат оби мусаффои шуҳрату сарбаландӣ ҷорӣ гашт.
Яздони пок тавассути муҳтарам Эмомалӣ Раҳмон ба ғаму кулфат ва хориву уқубати ин миллати ҷабри таърихкашида хотима бахшид. Ба андешаи устод Лоиқ:
Раҳми Парвардигори мо омад,
Нури ҳақ бар диёри мо омад.
Пири Канъоно, чашми ту равшан,
Юсуфи дилфигори мо омад.
Пешвои миллат муҳтарам Эмомалӣ Раҳмон аз рӯзҳои нахустини давлатсозӣ дар фикри хомӯш кардани оташи ҷанг, сарҷамъ сохтани миллати парешонгашта, бунёд кардани давлати навин, мустаҳкам намудани решаҳои ҳокимият ва амалӣ намудани садҳо нияту нақшаҳои нек буд.
Сиришти ӯ, қалби ӯ, нияти ӯ пок буд. Руҳияи шикастнопазираш боис гашт, ки алорағми ҳамаи фишорҳои душманону дасисагарон давлат созад. Миллатро сарҷамъ кунад ва Тоҷикистони биҳиштосои моро аз фарш ба арш бардорад.
Маҳз тавассути талошҳои муҳтарам Эмомалӣ Раҳмон орзуву ормонҳои ҳазорсолаи тоҷикон ҷомаи амал пӯшид. Давлати навини тоҷик соҳиби Конститутсия, Парчами миллӣ, Нишони давлатӣ, Суруди миллӣ, артиш, пули миллӣ гардид. Тоҷикистони азиз ва маркази маъмурии он - Душанбеи дилрабо ба марҳилаи нави созандагӣ рӯ овард.
Дастовардҳои бузурги миллатро дар самти сиёсат, иқтисодиёт, илму фарҳанг, варзиш, саноат ва давлатдорӣ бе ҷаҳду талош, кӯшишу сарсупурдагии фарзанди фарзонаи миллат - Асосгузори сулҳу ваҳдати миллӣ-Пешвои миллат, Президенти Ҷумҳурии Тоҷикистон муҳтарам Эмомалӣ Раҳмон тасаввур намудан иштибоҳест бузург. Хизматҳои шоистаи ин марди муборизи майдони сиёсат сазовори таҳсину офарин аст.
Таҳти роҳбарии Сарвари оқилу фозил муҳтарам Эмомалӣ Раҳмон мардуми сарбаланди тоҷик зери ливои якдиливу ҳамдигарфаҳмӣ дар бунёди ҷомеаи мутамаддин камари ҳиммат бастанд.
Барои ман махсусан дар ҷодаи нангу ори ватандорӣ ва миллатдӯстӣ Пешвои миллат улгу (идеал) аст. Зеро хуб дар ёд дорам, ки дар замони ҷанги шаҳрвандӣ ҳазорон нафар тоҷикон ба хоки Афғонистони ҳамсоя паноҳ бурданд. Муҳтарам Эмомалӣ Раҳмон борҳо тавассути радио ва телевизион аз гурезагон хоҳиш намуданд, ки ба Ватан баргарданд. Онҳоро хонаву дар, замини бобоӣ ва хешу ақрабояшон интизоранд. “То замоне, ки охирин гуреза ба Ватан барнагардад, ман худро ором ҳис карда наметавонам”. Ин аст сухани ҷавонмарди ҳақиқӣ.
Дар ёд дорам, вақте ки муҳтарам Эмомалӣ Раҳмон соли 1997 ба шаҳри Маскав барои анҷоми сафари корӣ рафта буданд, эшон ба аёдати адиби шинохтаи тоҷик Сотим Улуғзода рафта, дар манзили адиб бо ӯ, ки бемору хастаҳол буданд, суҳбати самимӣ анҷом дода, қотеона аз он кас хоҳиш намуданд, ки ба Тоҷикистон баргарданд. Сотим Улуғзода бо сабаби беморӣ ба Тоҷикистон баргаштанро напазируфтанд ва пас аз чанде аз дунё чашм пӯшиданд. Пешвои раиятпарвари миллат муҳтарам Эмомалӣ Раҳмон супориш доданд, ки пайкари беҷони адиби шинохтаро ба Душанбе оранд ва дар мазори Лучоб ба хок супоранд. Ин аст дарси нангу ор.
Дар ёд дорам. Соли 2013 шоири хушбаёни тоҷик Бозор Собир, ки солиёни дароз дар Амрико дур аз Ватан зиндагӣ мекард, бо хоҳиш ва пофишориҳои муҳтарам Эмомалӣ Раҳмон ба Тоҷикистон баргашт ва Пешвои бонангу шоирдӯсти миллат бо Бозор Собир бевосита мулоқот намуда, ба Ватанаш хайрамақдам гуфта, иззату икроми зиёде карданд. Ин аст раиятпарварӣ.
Дар қиёс бо роҳбарони давлатҳои дигар ба андешаи ман бахшандагии муҳтарам Эмомалӣ Раҳмон муқоисанашавандааст. Зеро ӯ қалби бузургу бораҳме дорад. Дар давоми чанд соли охир Пешвои миллат муҳтарам Эмомалӣ Раҳмон барои ба Ватан баргардонидани занону кӯдакони ноҷавонмардоне, ки барои иштирок намудан дар ҷангҳои Ироқу Сурия аз Ватан фирор карда худ дар он ҷо фавтидаанд, талошҳои зиёде намуда, онҳоро ба Тоҷикистон оварданд. Ин аст таҷаллии хиради азалӣ ва оини инсоният.
Ин гуна мисолҳои баёнгари нангу номуси миллии муҳтарам Эмомалӣ Раҳмон бешуморанд.
Муҳтарам Эмомалӣ Раҳмон воқеан ҳам Қаҳрамони даврони мост. Ман аз он шоду сарфарозам, ки борҳо дар суҳбату вохӯриҳои ин марди наҷиб иштирок намуда, аз суханони шаҳдбору симои нуронии ӯ баҳравар гардидаам.
Боиси хушнудии банда аст, ки дар Симпозиуми байналмилалии илмӣ ба ифтихори 115-солагии академик Бобоҷон Гафуров, ки 5-уми декабри соли 2023 дар “Кохи Ваҳдат” баргузор гардид, ширкат варзида бори дигар ба бузургию хирадсолории Пешвои миллат сано хондам.
Ба қадри бузургон расидан, номи онҳоро зинда доштан ва ба заҳматҳои онҳо арҷ гузоштан, худ бузургист. Шоир ба ин мазмун чунин мегӯяд:
Бузургонро бузургон зинда медоранд,
Бузургонро бузургони дигар поянда медоранд.
Дар мулоқоти охирини худ бо Пешвои миллат муҳтарам Эмомалӣ Раҳмон, ки рӯзи 30-юми майи соли 2024 дар “Кохи Ваҳдат” бо олимони кишвар баргузор гардид, ба худ андешидам, ки муҳтарам Эмомалӣ Раҳмон воқеан бузургмарди нотакрор ва нобиғаи даврон аст.
Офаридгори бузург ӯро барои саодату хушбахтии миллати сарбаланди тоҷик офаридааст. Бо ақлу идрок ва хираду мардонагӣ бо чунин шеваи сарварӣ муҳтарам Эмомалӣ Раҳмон маҳбуби хурду бузурги Тоҷикистон гаштааст. Чунин лутфи азалӣ насиби на ҳар кас мегардад.
Ин марди раиятпарвару бунёдгар, ки нон аз суфраи поки падар хӯрдаву баракати дуои нек аз модари бузургвор ёфта, панд аз хазинаи пурганҷи ниёгон гирифта, дарси мардонагиву хештаншиносӣ, миллатдӯстӣ ва оини футуввату некномиро аз бузургони миллат омӯхтааст, баҳри пешрафти ин марзи бобоӣ ва зиндагии босаодати ҳалқи қадршиноси тоҷик талошҳои рӯзафзун намуда истодааст.
Имрӯз ҳар фарди соҳибхирад аз чунин зебогию шукуфоии Ватан хушҳол аст. Хандаи беғаши кӯдакон, нигоҳи меҳрбори модарон, азму иродаи қавии ҷавонон, дасти дуои неки пирон ва рафтуои пайвастаи меҳмонон шаҳодат аз он медиҳад, ки Тоҷикистони мо роҳи дурусти рӯ ба сӯйи фардои дурахшонро интихоб намудааст.
Рисолати имрӯзаи мо созандагиву бунёдкорист. Сулҳу ваҳдат, якдилию иттиҳод, пешрафту шукуфоӣ шиори халқи сарбаланди тоҷик аст. Месазад, ки имрӯз ин Истиқлоли комил, ин сарфарозию озодӣ ва ин ободию саодатмандиро чун гавҳараки чашм ҳифз намоем. Пайи таҳкими ин арзишҳо то қадри тавон талош варзем.
Қаҳрамони даврони худ - Асосгузори сулҳу ваҳдати миллӣ-Пешвои миллат, Президенти Ҷумҳурии Тоҷикистон муҳтарам Эмомалӣ Раҳмонро чун роҳбари беназири даврон дӯст дорем. Дар амалӣ намудани сиёсати хирадмандонаи ӯ бо дилу ҷон камари ҳиммат бандем.
Худо кунад, ки аз ин замини ганҷхез ҳамеша бӯйи гулу мушк ба фазо бипечад ва атри хуши он ба машоми тамоми мардуми сайёра бирасад.
Дар охир, садоқат ва муҳаббати худро нисбати Пешвои миллат мехоҳам бо чанд шеърам, ки аз рӯйи ихлосу эҳтиром эҷод намудаам, баён созам:
ПЕШВОИ МО
Эй Пешвои миллатам,
Эй раҳнамои миллатам,
Зебандаи бар тахти мо,
Эй некхоҳи бахти мо.
Моем бо ту шодмон,
Номи ту дар ҳар хонадон.
Аз заҳмату пайкори ту,
Гардида миллат ёри ту.
Доим насиҳат мекунӣ
Моро ҳидоят мекунӣ.
Ҳастӣ ба мо ҳамчун падар
Гардида моро тоҷи сар.
Гуфтӣ забономӯз шав,
Бар бекасон дилсӯз шав.
Дар роҳи фардои Ватан,
Содиқ бошед ҳамчу ман.
Зеро ки аз сидқу сафо,
Дунё бувад бас пурзиё.
Роҳи ватандорӣ шараф,
Монед қадамҳо бо ҳадаф.
Бошад Ватан маъвои мо,
Имрӯзи мо, фардои мо.
Дар мулки дигар ҳар қадар,
Бошед шоду муътабар.
Гар қасру сарват ёфтед,
Ҳам ганҷу савлат ёфтед.
Ҳам зиндагии бовиқор,
Ҳам касбу кори бобарор.
Лекин ҳама ин гуфтаҳо,
Бар кас набошад муттако.
Донед, бар насли башар,
Болотар аз ҳар ганҷу зар.
Бошад Ватан маҳбуби кас,
Мақсуди кас, матлуби кас.
Бошед ватандӯсти асил,
Хизмат кунед аз сидқи дил.
Обод гардад ин Ватан,
Дилшод гардад марду зан.
Чун вориси ин сарзамин,
Ҳастем мо меҳнатқарин,
Бошад муқаддас хоки он,
Ҳам рӯдҳои поки он.
Моем бас дилбанди ту
Бишнида ҳар як панди ту.
Дар арсаи номусу ном
Миллат шуда соҳибмақом.
Таърих аз нав зинда шуд,
Иқболи он поянда шуд.
Дунё шуда қоил ба ту,
Мардум ҳама моил ба ту
Эй Қаҳрамони некном,
Бошӣ ҳамеша шодком.
Бедарду хотирҷамъ бош,
Дар роҳи мо чун шамъ бош.
Моем чун фарзанди ту,
Бишнида ҳар як панди ту.
Ҳаргиз нагардем нохалаф,
Дар хидматат бигрифта саф.
Эй Сарвари даврони мо,
Эй шаъни мо, эй шони мо,
Бар ҷисми мо чун ҷони мо.
Эмомалӣ Раҳмони мо.
ПЕШВОИ МУҲТАРАМИ МО
Эй Пешвои муҳтараму муътабари мо,
Эй марди зи авзои ҷаҳон бохабари мо,
Эй шахси баруманду хирадманд, туӣ, ту,
Дар роҳи пурасрори ҷаҳон роҳбари мо.
Мо такя ба неруи ту кардем ба ҳар кор,
Дар олами парвоз туӣ болу пари мо.
Ҳар як сухану гуфтушуниди ту гуворост,
Бо лафзи ширин манбаи шаҳду шакари мо.
Дар ҷодаи номуси Ватан сӯхтию сохтӣ,
Эй шамъи пайи ҳифзи Ватан шуълавари мо.
Тахту фари шоҳӣ ба ту зебад, ки ту ҳастӣ,
Шоҳаншаҳи аз лутфу сахо тоҷвари мо.
Номи Ватану миллати мо гашт ҷаҳонӣ,
Бо саъйи ту, эй марди наку номвари мо.
Дорем талаб аз Холиқи якто, ки ту эй кош,
Сад соли дигар зинда бимонӣ ба сари мо.
Сиротулло ЗОИРОВ, омӯзгори
МДТ литсейи №3 барои хонандагони
болаёқати шаҳри Душанбе
Қаҳрамоне, ки оромии худро аз даст дод, то халқи азизаш ором бошад. Тану ҷонашро ба гарав гузошт, то сари мардумаш дар амон бошад. Қаҳрамоне, ки дар иҷрои рисолаташ ҳамеша мутеи амри виҷдон ва қонунҳои инсоният буду ҳаст. Қаҳрамоне, ки барои ҳар фарди меҳанаш эҳтиром қоил аст ва бо ҳама азамату бузургворӣ чунин мегӯяд: “Миллати азизу қаҳрамонам, ман дар назди бузургии шумо сари таъзим фуруд меорам”.
Қаҳрамоне, ки бо тапишҳои қалби пурэҳсосаш набзи халқи азизашро хуб медонад. Қаҳрамоне, ки дар ғаму шодии халқаш шарик аст. Қаҳрамоне, ки таърихи пурифтихорашро зинда кардаву онро ба ҷаҳониён муаррифӣ кард. Ӯ таърихеро зиндаву побарҷо сохт, ки зиёда аз ҳазор сол хуфта буд ва дар зери сояи девори кинаву адовати душманону нотавонбинон пажмурда гардида буд.
Қаҳрамоне, ки Наврӯзи тоҷиконро ба ҷашни ҷаҳонӣ табдил додаву “Фалак”-ро аз фалак ҳам болотар бурда, “Шашмақом”-ро ба мақоми олӣ гузошт. Қаҳрамоне, ки нақши дилрабои “Чакан”-и тоҷиконро ба оламиён муаррифӣ карда, маҳорату эҷодкорӣ ва фазилату бузургии зан-модари тоҷикро ба ҷаҳониён исбот кард.
Қаҳрамоне, ки “Соли рушди сайёҳӣ ва ҳунарҳои мардумӣ” эълон намуда, ба ин васила анъанаҳои нек, либос ва таомҳои миллӣ, ҳунарҳои мардуми гулдасташро аз нав зинда карда, халқи оламро барои тамошои онҳо ва меҳмоннавозии тоҷикона даъват намуд.
Қаҳрамоне, ки ба либоси миллӣ ва урфу одатҳои халқаш муҳаббати беканор дорад. Қаҳрамоне, ки “Тоҷикон”-ро ба тамоми тоҷикистониён ҳадя кард, то аз аслу бунёди худ огоҳ бошанд. Қаҳрамони ғаюре, ки бо талошҳояш аз минбарҳои баланд борҳо аз дини мубини ислом дифоъ кард ва бо хизматҳои шоиста 3 маротиба ба рӯйхати “Панҷсад мусалмони беҳтарини олам” ворид гардид.
Қаҳрамоне, ки бо гиромидошти бузургони миллат чун Имоми Аъзам, Абуабдуллоҳи Рӯдакӣ, Мавлоно Ҷалолиддини Балхӣ, Абдурраҳмони Ҷомӣ, Мир Саид Алии Ҳамадонӣ, Камоли Хуҷандӣ, Туғрали Аҳрорӣ ва даҳҳо нафари дигар шарафу ҳувияти миллати мутамаддини тоҷикро ба оламиён ҳувайдо кард.
Қаҳрамоне, ки аз минбарҳои баланд мардуми сайёраро ба сулҳҷуйӣ ва бародарӣ даъват мекунад. Қаҳрамоне, ки ғами мардуми олам ғами ӯст ва шодии мардуми дунё ӯро шод месозад. Қаҳрамоне, ки қариб тамоми ҷаҳон эҳтиром ва эътирофаш мекунанд ва дар самти ҳалли мушкилоти умдаи сайёра ба маслиҳату машваратҳояш гӯш медиҳанд.
Қаҳрамоне, ки аз минбарҳои баланд бо забони нобу ширини тоҷикӣ сухан мегӯяд. Қаҳрамоне, ки аз рӯзи нахустини зимоми давлатдориро ба даст гирифтанаш нисбати забони тоҷикӣ эҳтироми хоса дошт ва чун Сомониёни бузург мақоми ин забони қадимию тавоноро ба арши аъло бардошт.
Қаҳрамоне, ки забони модариашро чунин зебо васф менамояд: “Барои ман забони тоҷикӣ на танҳо воситаи гуфтугӯю муошират ба шумор меравад, балки болотар аз он, шиносномаи миллати азизам, руҳи поки гузаштагонам ва оинаи мусаффои ниёгонам мебошад. Аз ин рӯ, ман ба ин забони шевои шоирона сидқан арҷ мегузорам, бо ҳисси баланди ватандӯстӣ аз минбарҳои баланд бо ин забон сухан мегӯям, аз лаҳни шаккарину дилнишинаш лаззати маънавӣ мебарам ва ҳастиямро бо ҳастии забонам пайванд дониста, ин гавҳари хушоб ва дурри ҷаҳонтобро пайваста ситоиш ва тарғиб менамоям”.
Ӯ қаҳрамонест, ки ҳамеша аз тоҷик буданаш ифтихор дорад. Қаҳрамоне, ки симояш тоҷикона, суханаш тоҷикона, ғайрату матонаташ низ тоҷикона аст. Қаҳрамоне, ки муҳаббату садоқаташро нисбати халқу Ватан аз чашмони нурбораш метавон дид, аз суханони шаҳдбораш метавон шунид ва аз кору пайкори хастанопазираш метавон эҳсос кард.
Қаҳрамоне, ки бо пиру барнои сарзаминаш ошност ва бо лаҳни ширини тоҷикона ба кӯдаки бемор ҳамдарду бо модари пири нуронӣ ғамгусорона мегӯяд, ки биё барои табобат туро аз Бадахшон ба Душанбе барам.
Қаҳрамоне, ки ятимпарвар аст ва ҳар гоҳи бо ятимон мулоқот кардан, бо ҳадяҳо аз пешонии онҳо падарона мебӯсад. Қаҳрамоне, ки ҳаргиз намегузорад ятиме хор шавад.
Кист ин қаҳрамони дорои ҳазорон чунин сифатҳои нек? Ин бузургмарди таърих ва бунёдгузори давлати навини тоҷикон Асосгузори сулҳу ваҳдати миллӣ-Пешвои миллат, Президенти Ҷумҳурии Тоҷикистон муҳтарам Эмомалӣ Раҳмон аст.
Агарчи хурд будам, вале хуб дар ёд дорам, ки солҳои даҳшатбору пурфоҷиаи ҷанги шаҳрвандӣ ба сари миллати азизи мо чиҳо овард. Он ҳама хориву зиллат, азобу таҳқир, таҳдиду бераҳмӣ ва беиззатии ба сари мардуми Тоҷикистон омадаро аз даричаи тангу норавшани кӯдаконаам ба хубӣ медидам ва эҳсос мекардам. Гӯё зиндагӣ либоси мотамӣ ба бар кардаву рӯзгори одамизод ба зери кӯҳи азиме дармонда буд. Абри сиёҳу сарди кинаву кудурат фазои Тоҷикистонро пӯшонида буд. Хуб дар ёд дорам, ки барои дарёфти бурдаи ноне аз нисфи шаб то нимаи рӯз бо чандин маҳрумиятҳои тоқатфарсо мардум навбат мепоид.
Бисёр мешунидам, ки ҳазорон нафар мардуми азияткашидаи тоҷик барои зинда мондан ба кишварҳои дигар паноҳ бурда, қисме асир, гурӯҳе ҳадафи тири душман, иддаи дигаре дар об ғарқ ва садҳо нафари дигар дар мулки бегона ғарибхок гаштанд.
Ашки модарони фарзандгумкарда, ятимони бепадармонда, мурдаҳои бекаси дар сафармонда, халқи маҳруми бехонаву дармондаро низ дар ёд дорам. Кӯдакони айёми ҷанг маъмулан қавиирода, босабр ва дардошно мешаванд. Хотироти талхи ҷанг ҳаргиз аз китоби ҳофизаи онҳо зудуда нахоҳад шуд. Ман низ яке аз он кӯдакони айёми ҷанги хонумонсӯзи Тоҷикистонам.
Дар ёд дорам, ки пас аз чандин сабуриҳо офтоби бахту саодати ваҳдату дӯстӣ бар сари халқи мо нурпошӣ кард. Боз бар ҷӯйи иззату икроми миллат оби мусаффои шуҳрату сарбаландӣ ҷорӣ гашт.
Яздони пок тавассути муҳтарам Эмомалӣ Раҳмон ба ғаму кулфат ва хориву уқубати ин миллати ҷабри таърихкашида хотима бахшид. Ба андешаи устод Лоиқ:
Раҳми Парвардигори мо омад,
Нури ҳақ бар диёри мо омад.
Пири Канъоно, чашми ту равшан,
Юсуфи дилфигори мо омад.
Пешвои миллат муҳтарам Эмомалӣ Раҳмон аз рӯзҳои нахустини давлатсозӣ дар фикри хомӯш кардани оташи ҷанг, сарҷамъ сохтани миллати парешонгашта, бунёд кардани давлати навин, мустаҳкам намудани решаҳои ҳокимият ва амалӣ намудани садҳо нияту нақшаҳои нек буд.
Сиришти ӯ, қалби ӯ, нияти ӯ пок буд. Руҳияи шикастнопазираш боис гашт, ки алорағми ҳамаи фишорҳои душманону дасисагарон давлат созад. Миллатро сарҷамъ кунад ва Тоҷикистони биҳиштосои моро аз фарш ба арш бардорад.
Маҳз тавассути талошҳои муҳтарам Эмомалӣ Раҳмон орзуву ормонҳои ҳазорсолаи тоҷикон ҷомаи амал пӯшид. Давлати навини тоҷик соҳиби Конститутсия, Парчами миллӣ, Нишони давлатӣ, Суруди миллӣ, артиш, пули миллӣ гардид. Тоҷикистони азиз ва маркази маъмурии он - Душанбеи дилрабо ба марҳилаи нави созандагӣ рӯ овард.
Дастовардҳои бузурги миллатро дар самти сиёсат, иқтисодиёт, илму фарҳанг, варзиш, саноат ва давлатдорӣ бе ҷаҳду талош, кӯшишу сарсупурдагии фарзанди фарзонаи миллат - Асосгузори сулҳу ваҳдати миллӣ-Пешвои миллат, Президенти Ҷумҳурии Тоҷикистон муҳтарам Эмомалӣ Раҳмон тасаввур намудан иштибоҳест бузург. Хизматҳои шоистаи ин марди муборизи майдони сиёсат сазовори таҳсину офарин аст.
Таҳти роҳбарии Сарвари оқилу фозил муҳтарам Эмомалӣ Раҳмон мардуми сарбаланди тоҷик зери ливои якдиливу ҳамдигарфаҳмӣ дар бунёди ҷомеаи мутамаддин камари ҳиммат бастанд.
Барои ман махсусан дар ҷодаи нангу ори ватандорӣ ва миллатдӯстӣ Пешвои миллат улгу (идеал) аст. Зеро хуб дар ёд дорам, ки дар замони ҷанги шаҳрвандӣ ҳазорон нафар тоҷикон ба хоки Афғонистони ҳамсоя паноҳ бурданд. Муҳтарам Эмомалӣ Раҳмон борҳо тавассути радио ва телевизион аз гурезагон хоҳиш намуданд, ки ба Ватан баргарданд. Онҳоро хонаву дар, замини бобоӣ ва хешу ақрабояшон интизоранд. “То замоне, ки охирин гуреза ба Ватан барнагардад, ман худро ором ҳис карда наметавонам”. Ин аст сухани ҷавонмарди ҳақиқӣ.
Дар ёд дорам, вақте ки муҳтарам Эмомалӣ Раҳмон соли 1997 ба шаҳри Маскав барои анҷоми сафари корӣ рафта буданд, эшон ба аёдати адиби шинохтаи тоҷик Сотим Улуғзода рафта, дар манзили адиб бо ӯ, ки бемору хастаҳол буданд, суҳбати самимӣ анҷом дода, қотеона аз он кас хоҳиш намуданд, ки ба Тоҷикистон баргарданд. Сотим Улуғзода бо сабаби беморӣ ба Тоҷикистон баргаштанро напазируфтанд ва пас аз чанде аз дунё чашм пӯшиданд. Пешвои раиятпарвари миллат муҳтарам Эмомалӣ Раҳмон супориш доданд, ки пайкари беҷони адиби шинохтаро ба Душанбе оранд ва дар мазори Лучоб ба хок супоранд. Ин аст дарси нангу ор.
Дар ёд дорам. Соли 2013 шоири хушбаёни тоҷик Бозор Собир, ки солиёни дароз дар Амрико дур аз Ватан зиндагӣ мекард, бо хоҳиш ва пофишориҳои муҳтарам Эмомалӣ Раҳмон ба Тоҷикистон баргашт ва Пешвои бонангу шоирдӯсти миллат бо Бозор Собир бевосита мулоқот намуда, ба Ватанаш хайрамақдам гуфта, иззату икроми зиёде карданд. Ин аст раиятпарварӣ.
Дар қиёс бо роҳбарони давлатҳои дигар ба андешаи ман бахшандагии муҳтарам Эмомалӣ Раҳмон муқоисанашавандааст. Зеро ӯ қалби бузургу бораҳме дорад. Дар давоми чанд соли охир Пешвои миллат муҳтарам Эмомалӣ Раҳмон барои ба Ватан баргардонидани занону кӯдакони ноҷавонмардоне, ки барои иштирок намудан дар ҷангҳои Ироқу Сурия аз Ватан фирор карда худ дар он ҷо фавтидаанд, талошҳои зиёде намуда, онҳоро ба Тоҷикистон оварданд. Ин аст таҷаллии хиради азалӣ ва оини инсоният.
Ин гуна мисолҳои баёнгари нангу номуси миллии муҳтарам Эмомалӣ Раҳмон бешуморанд.
Муҳтарам Эмомалӣ Раҳмон воқеан ҳам Қаҳрамони даврони мост. Ман аз он шоду сарфарозам, ки борҳо дар суҳбату вохӯриҳои ин марди наҷиб иштирок намуда, аз суханони шаҳдбору симои нуронии ӯ баҳравар гардидаам.
Боиси хушнудии банда аст, ки дар Симпозиуми байналмилалии илмӣ ба ифтихори 115-солагии академик Бобоҷон Гафуров, ки 5-уми декабри соли 2023 дар “Кохи Ваҳдат” баргузор гардид, ширкат варзида бори дигар ба бузургию хирадсолории Пешвои миллат сано хондам.
Ба қадри бузургон расидан, номи онҳоро зинда доштан ва ба заҳматҳои онҳо арҷ гузоштан, худ бузургист. Шоир ба ин мазмун чунин мегӯяд:
Бузургонро бузургон зинда медоранд,
Бузургонро бузургони дигар поянда медоранд.
Дар мулоқоти охирини худ бо Пешвои миллат муҳтарам Эмомалӣ Раҳмон, ки рӯзи 30-юми майи соли 2024 дар “Кохи Ваҳдат” бо олимони кишвар баргузор гардид, ба худ андешидам, ки муҳтарам Эмомалӣ Раҳмон воқеан бузургмарди нотакрор ва нобиғаи даврон аст.
Офаридгори бузург ӯро барои саодату хушбахтии миллати сарбаланди тоҷик офаридааст. Бо ақлу идрок ва хираду мардонагӣ бо чунин шеваи сарварӣ муҳтарам Эмомалӣ Раҳмон маҳбуби хурду бузурги Тоҷикистон гаштааст. Чунин лутфи азалӣ насиби на ҳар кас мегардад.
Ин марди раиятпарвару бунёдгар, ки нон аз суфраи поки падар хӯрдаву баракати дуои нек аз модари бузургвор ёфта, панд аз хазинаи пурганҷи ниёгон гирифта, дарси мардонагиву хештаншиносӣ, миллатдӯстӣ ва оини футуввату некномиро аз бузургони миллат омӯхтааст, баҳри пешрафти ин марзи бобоӣ ва зиндагии босаодати ҳалқи қадршиноси тоҷик талошҳои рӯзафзун намуда истодааст.
Имрӯз ҳар фарди соҳибхирад аз чунин зебогию шукуфоии Ватан хушҳол аст. Хандаи беғаши кӯдакон, нигоҳи меҳрбори модарон, азму иродаи қавии ҷавонон, дасти дуои неки пирон ва рафтуои пайвастаи меҳмонон шаҳодат аз он медиҳад, ки Тоҷикистони мо роҳи дурусти рӯ ба сӯйи фардои дурахшонро интихоб намудааст.
Рисолати имрӯзаи мо созандагиву бунёдкорист. Сулҳу ваҳдат, якдилию иттиҳод, пешрафту шукуфоӣ шиори халқи сарбаланди тоҷик аст. Месазад, ки имрӯз ин Истиқлоли комил, ин сарфарозию озодӣ ва ин ободию саодатмандиро чун гавҳараки чашм ҳифз намоем. Пайи таҳкими ин арзишҳо то қадри тавон талош варзем.
Қаҳрамони даврони худ - Асосгузори сулҳу ваҳдати миллӣ-Пешвои миллат, Президенти Ҷумҳурии Тоҷикистон муҳтарам Эмомалӣ Раҳмонро чун роҳбари беназири даврон дӯст дорем. Дар амалӣ намудани сиёсати хирадмандонаи ӯ бо дилу ҷон камари ҳиммат бандем.
Худо кунад, ки аз ин замини ганҷхез ҳамеша бӯйи гулу мушк ба фазо бипечад ва атри хуши он ба машоми тамоми мардуми сайёра бирасад.
Дар охир, садоқат ва муҳаббати худро нисбати Пешвои миллат мехоҳам бо чанд шеърам, ки аз рӯйи ихлосу эҳтиром эҷод намудаам, баён созам:
ПЕШВОИ МО
Эй Пешвои миллатам,
Эй раҳнамои миллатам,
Зебандаи бар тахти мо,
Эй некхоҳи бахти мо.
Моем бо ту шодмон,
Номи ту дар ҳар хонадон.
Аз заҳмату пайкори ту,
Гардида миллат ёри ту.
Доим насиҳат мекунӣ
Моро ҳидоят мекунӣ.
Ҳастӣ ба мо ҳамчун падар
Гардида моро тоҷи сар.
Гуфтӣ забономӯз шав,
Бар бекасон дилсӯз шав.
Дар роҳи фардои Ватан,
Содиқ бошед ҳамчу ман.
Зеро ки аз сидқу сафо,
Дунё бувад бас пурзиё.
Роҳи ватандорӣ шараф,
Монед қадамҳо бо ҳадаф.
Бошад Ватан маъвои мо,
Имрӯзи мо, фардои мо.
Дар мулки дигар ҳар қадар,
Бошед шоду муътабар.
Гар қасру сарват ёфтед,
Ҳам ганҷу савлат ёфтед.
Ҳам зиндагии бовиқор,
Ҳам касбу кори бобарор.
Лекин ҳама ин гуфтаҳо,
Бар кас набошад муттако.
Донед, бар насли башар,
Болотар аз ҳар ганҷу зар.
Бошад Ватан маҳбуби кас,
Мақсуди кас, матлуби кас.
Бошед ватандӯсти асил,
Хизмат кунед аз сидқи дил.
Обод гардад ин Ватан,
Дилшод гардад марду зан.
Чун вориси ин сарзамин,
Ҳастем мо меҳнатқарин,
Бошад муқаддас хоки он,
Ҳам рӯдҳои поки он.
Моем бас дилбанди ту
Бишнида ҳар як панди ту.
Дар арсаи номусу ном
Миллат шуда соҳибмақом.
Таърих аз нав зинда шуд,
Иқболи он поянда шуд.
Дунё шуда қоил ба ту,
Мардум ҳама моил ба ту
Эй Қаҳрамони некном,
Бошӣ ҳамеша шодком.
Бедарду хотирҷамъ бош,
Дар роҳи мо чун шамъ бош.
Моем чун фарзанди ту,
Бишнида ҳар як панди ту.
Ҳаргиз нагардем нохалаф,
Дар хидматат бигрифта саф.
Эй Сарвари даврони мо,
Эй шаъни мо, эй шони мо,
Бар ҷисми мо чун ҷони мо.
Эмомалӣ Раҳмони мо.
ПЕШВОИ МУҲТАРАМИ МО
Эй Пешвои муҳтараму муътабари мо,
Эй марди зи авзои ҷаҳон бохабари мо,
Эй шахси баруманду хирадманд, туӣ, ту,
Дар роҳи пурасрори ҷаҳон роҳбари мо.
Мо такя ба неруи ту кардем ба ҳар кор,
Дар олами парвоз туӣ болу пари мо.
Ҳар як сухану гуфтушуниди ту гуворост,
Бо лафзи ширин манбаи шаҳду шакари мо.
Дар ҷодаи номуси Ватан сӯхтию сохтӣ,
Эй шамъи пайи ҳифзи Ватан шуълавари мо.
Тахту фари шоҳӣ ба ту зебад, ки ту ҳастӣ,
Шоҳаншаҳи аз лутфу сахо тоҷвари мо.
Номи Ватану миллати мо гашт ҷаҳонӣ,
Бо саъйи ту, эй марди наку номвари мо.
Дорем талаб аз Холиқи якто, ки ту эй кош,
Сад соли дигар зинда бимонӣ ба сари мо.
Сиротулло ЗОИРОВ, омӯзгори
МДТ литсейи №3 барои хонандагони
болаёқати шаҳри Душанбе
Хабарҳои дигар
Рӯзнома
Эзоҳи худро нависед