Ё боли парвози Бинямин

Ба хонандагон ва дасто-вардҳои эшон бо меҳр менигараду табассум мекунад. Ҳисси ифтихор вуҷудашро фаро мегирад. Бо ҳушу гӯш ба наврасе, ки бо шавқу шури беандоза достоне қироат мекард, гӯш медиҳад. Вуҷудашро ҳисси оромиву қаноатмандӣ фаро мегирад. Ва аз он наврасе, ки ҳамагӣ 10 сол дораду аллакай ғолиби як мусобиқаи сатҳи ҷумҳуриявист ва лаҳзае пеш бо шавқи тамом наздаш достон қироат мекард, мепурсад:

- Дар оянда кӣ шудан мехоҳӣ?
- Духтур мешавам.
- Барои чӣ духтур?

Наврас ором аст ва ҷавобе надорад.

- Чаро духтур мешавӣ писарам? Оё дар оилаатон нафаре бемор аст?
Ин дафъа кӯдаки маъсум ба гиря медарояд ва мегӯяд:
- Худам беморам.

Ин ҷавоб руҳияи ӯро комилан тағйир медиҳад. Ӯ дигар дасту по мехӯрад. Тавони чизе пурсидан надорад. Гиря гулугираш мекунад ва хам мешаваду бо меҳр сари наврасро сила мекунад. Ҳарчанд кӯдакро таскин медиҳад, худ тавони чизе гуфтан надорад. Бо оҳистагӣ ба як масъуле супориш медиҳад, ки ташхису табобати кӯдакро аз имрӯз шуруъ кунанд. Ваъда медиҳад, ки ҳамааш зери назорати қатъии ӯ хоҳад буд.

Ин достони кучак лаҳзае аз зиндагӣ ва бархӯрди Пешвои миллат бо хонандаи як муассисаи таълимӣ аст.
Бинямини Илҳом буд қаҳрамони ин достони кӯчак. Ӯ хонандаи Муассисаи таҳсилоти миёнаи умумии № 60-и ноҳияи Синои шаҳри Душанбе аст.

РУҶУИ АВВАЛ

Ин воқеа, ки ҳудудан панҷ сол пеш аз ин иттифоқ уфтода буд, ҳамоно дар сари забонҳост. Сари чанд гоҳе навори чанддақиқагие, ки аз ин дидор бардошта шудааст, дар шабакаҳои иҷтимоӣ мечархаду чун намунаи олии инсонӣ дили ҳазорҳо бинандаро тасхир мекунад.

Камина пас аз ин солиён ҷиҳати ҳолпурсӣ ва ошноӣ бо вазъи солимии қаҳрамони навори мазкур ҳамроҳ бо ҳамкори хубам Фарзона ба суроғи ӯ рафтем.

Вақте мо ба остонаи муассисаи таълимие, ки Бинямин онҷо таҳсил мекард, ворид шудем, ӯро наёфтем. Мудири дабис-тон гуфт, Бинямин барои ташхис, ки ҳар моҳ бояд гузарад, ба беморхона рафтааст. Моро лозим омад, то омадани қаҳрамони худ дар дафтари мудир интизор нишинему доири вазъи солимии Бинямин ва рафти таълими ӯ дар мактаб пурсон шавем.
Маълумамон гашт, ки Бинямин ҳолиё дар назорати пурраи табибон асту аз беморӣ чандон ранҷ намекашад. Раванди таълим ва дарсхонии ӯ аз дигар ҳамсолон ба куллӣ фарқ дорад.

“Бачаи шухтабъ, ширинсухан ва дидадароест, Бинёмин. Ҳамеша мекӯшад, ки аз ҳамсабақони худ як қадам пештар бошад ва аз омӯзиш лаҳзае фориғ намонад”,-хулосаи мудири мактаб чунин буд, дар бораи қаҳрамони мо.

Интизории мо зиёд тул накашид ва бо исрори мудир, ки ба модари Бинямин занг зада буду омадани моро барояш гуфта буд, ӯ ҳозир шуд.

Вохӯрии мо дар саҳни дабистон сурат гирифт. Бо вуҷуди чанд сол гузаштан аз вохӯрии Бинямин бо Пешвои миллат дар тасаввури мо ӯ ҳамон бачаи хурдсоле менамуд, ки бо як дилгармӣ суҳбат карда буд. Аммо ӯ аллакай ҷавони қадрас ва зебандае шуда буд.

ПАРТАИ АВВАЛ

Бинямин ҳангоми суҳбат бо як дилгармии хос аз мулоқои худ бо Пешвои миллат қиссаро шуруъ кард. Аммо суоли нахустини мо дигаргуна буд. Мо аз Бинямин пурсидем, ки чӣ гуна ба он мулоқот роҳ ёфт ва ба дидори Пешвои миллат шарафёб гардид?
- Бо вуҷуди оне ки аз 3-солагӣ ба бемории рӯдаҳо (гишпрунг) гирифтор будаму ҳар вақт дар бемористон бистарӣ мешудам, аммо пайваста дар озмунҳои мактабиву ҷумҳуриявӣ иштирок мекардам. Инро ҳам бояд гӯям, ки аз нахустин соле, ки озмуни ҷумҳуриявии “Фуруғи субҳи доноӣ китоб аст” баргузор гардид, иштирокчии он будам. Бо ҳамин душвориҳо ман тавонистам ҳамон сол (соли 2019) дар даври ҷумҳуриявии озмун сазовори ҷои сеюм гардам. Ва замоне, ки мебоист Пешвои миллат муҳтарам Эмомалӣ Раҳмон Муассисаи таҳсилоти миёнаи умумии № 65-ро ифтитоҳ кунанд, ғолибони даври шаҳриву ҷумҳуриявии озмунро, ки мактабхон буданд, дар он мактаб ҷамъ оварданд. Аз ҷумла ба модари ман ҳам, ки он вақт дар бемористон ҳамроҳи ман буд, занг зада гуфтанд, ки дар онҷо ширкат кунам. Ҳам падару модарам ва ҳам ман аз ин таклиф хеле хурсанд будем.

Вақте рӯзи мулоқот бо Пешвои миллат фаро расид, маро дар партаи аввал шинониданд. Ин ҳам ба он хотир буд, ки аз сабаби беморӣ қади ман хеле суст инкишоф меёфт ва дар ҳолати дар партаҳои охир нишастан қариб, ки наметофтам. Ман он рӯз дар партаи аввал нишастаму ин суҳбати хотирмони мо бо Пешвои миллат иттифоқ афтод.

ПАРВОЗИ АВВАЛ

Ҳаяҷонитарин лаҳзаи муколама он буд, ки ту гиристӣ ва ин гиря пас аз оне ки дар пардаи телевизион намоиш дода шуду ба шабакаҳои иҷтимоӣ роҳ ёфт, дили ҳазорон нафарро тасхир кард. Ба ҷои шодии кӯдакона, ки бо Президент вохӯрдааст, гиряи ту аз чӣ буд? Он лаҳзаҳоро ёд дорӣ,- пурсидем аз Бинямин.

- Ин дидор дар ҳаёти мани кӯчак хеле тағйирот ворид кард, ба гумон аст, ки кадом як ҷузъиёти он фаромӯш шавад. Пешвои миллат бо ман тарзе суҳбат ва ҳолпурсӣ намуданд, ки дар наздашон худро комилан озод ҳис кардам ва ҳар чизе дар дилам буд, мехостам баён кунам. Аз меҳрубонӣ ва шафқати муҳтарам Ҷаноби Олӣ, ки аз ман падарвор вазъи саломатӣ ва ояндаамро пурсиданд, чунон ба ваҷд омадам, ки тавони гап заданро аз даст додам. Ҳолати Пешвои миллат ҳам тағйир ёфт. Гумонам даруни дил бо ман мегиристанд. Ҳамин буд, ки ба масъулин фавран супориш доданд, то маро дар кӯтоҳтарин муҳлат ташхису табобат кунанд,-гуфт ӯ.

Бинямин дар идомаи суҳбат гуфт, ки ӯро бо супориши махсуси Пешвои миллат фавран ба Федератсияи Русия ҷиҳати табобат бурдаанду чанд муддат дар бемористонҳои ин кишвар табобат гирифтааст.

ҲАДАФИ АВВАЛ

Ба гуфтаи Бинямин бемории ӯ – гишпрунг як навъ бемории хатарнок дар миёни кӯдакон аст. Мувофиқи сарчашма ва манбаъҳои бози тиббӣ ба ин навъи беморӣ аз миёни 5000 ҳазор кӯдак танҳо як нафар гирифтор мешавад ва табобати он хеле тулонӣ аст.

Бинямин мегӯяд, ки ба иллати ин беморӣ наметавонад нон ва маҳсулоти нонӣ истеъмол кунад. Чун бо истеъмол кардани нон хатари авҷи беморӣ зиёд аст ва як бурда нон метавонад барои ояндаи ӯ паёмадҳои нохушро ба бор орад.
Бо вуҷуди оне, ки Бинямин худро аз истеъмоли нон - ба қавле маҳсулоти №1 худдорӣ мекунад, аммо умедвор аст, ки бо ин беморӣ то охир мубориза мебарад ва дар оянда табиб шуда, роҳҳои пешгирӣ аз ин беморӣ ва табобати саривақтии онро кашф мекунад.

Ӯ гуфт, ки ин шабу рӯзҳо дар баробари таълим дар дабистон машғулиятҳои иловагӣ ҳам дорад. Ӯ аз фанҳои кимиёву биология иловатан дарс мехонад. Ҳадафи ягонааш, ки панҷ сол қабл гуфта буд, табиб шудан аст.

- Пешвои миллат ба ваъдае, ки дода буданд, аз сидқи дил вафо карданд. Маро ба табобат фаро гирифтанд ва ҳудуди панҷ сол аст, ки мунтазам дар зери назорати табибон қарор дорам. Ҷои шукргузорист, ки имрӯзҳо аз саломатиам чандон шикоят надорам. Ҳамааш хуб аст. Фикр мекунам ҳоло навбати ман аст. Ҳоло ман бояд ба ваъдае, ки ба Пешвои миллат дода будам, вафо кунам. Пешвои миллат ба ман гӯё боли парвоз бахшиданд. Вақте гуфтанд, ки “зиқ нашав бачам, ҳамааш хуб мешавад, мо туро дар куҷое набошад ба табобат фаро мегирем, нағз мешавӣ” ман хеле руҳия гирифтам. Гумонам оғози табобати ман аз ҳамон дидор буд,-бо меҳр қисса кард қаҳрамони кӯчаки мо.

Бинямин бо вуҷуди оне ки ҳанӯз сардиву гармии зиндагиро бисёр начашидааст, аммо мегӯяд дар он лаҳзае, ки бо Пешвои миллат вохӯрд, аз ин абармарди таърихӣ бисёр чизҳоро омӯхтааст. Ҷавонмардӣ, садоқат ба қавл, меҳрубонӣ, раиятпарварӣ, дастгири дармондагон будан ва амсоли ин, ки дар умум Инсони комилро ташкил медиҳанд, аз он чизҳое будаанд, ки Бинямин дарёфтааст. Дар тасаввури қаҳрамони кӯчаки мо Пешвои миллат образи такрорнашаванда аст.

- Ман аз он чизҳое ки то имрӯз аз китобҳо хондаам, ба чунин хулоса омадаам, ки таърихи ҷаҳон чунин шахсиятҳоро кам дидааст,-боҷуръатона ва бузургсолона хулоса кард гуфтаҳои худро Бинямин.

Хуршед ХОВАРӢ, “ҶТ”