Машқҳои ҷисмонӣ метавонанд ҷойгузини бисёре аз доруву дармонҳо бошанд, аммо ҳеҷ як дору дар ҷаҳон наметавонад ҷои машқҳои ҷисмониро гирад.

Альфред де Мюссе, шоир, нависанда ва драматурги фаронасавӣ

Барномарезӣ барои ба варзиш машғул шудан кори содае аст ва ҳамаи мо рӯз, соат ё лаҳзаҳоеро пайдо мекунем, ки дар он ангеза ва энержии кофӣ барои барномарезӣ дошта бошем. Он чи дар ин миёни қобили мулоҳиза аст, мизони пойбандии мо ба ин барномарезӣ мебошад. Шӯру шавқи аввалия барои бисёре аз мо дар миёнаи роҳ аз байн меравад. Дар ҳамин ҳолати рӯҳӣ аст, масъалаи ангеза ба миён меояд. Ангеза ба ҳадафи мо ҷони тоза мебахшад, масирамонро мушаххас мекунад ва неруи таҳрикдиҳандаи лозимаро дар ихтиёрамон мегузорад. Аммо мутаассифона гоҳе авқот дар ҳолатҳое, ки бештар аз ҳама ба ангеза ниёз дорем, он низ моро раҳо мекунад. Чора чист ва чӣ тавр метавонем ангезаи аздастрафтаро дубора пайдо кунем? Дар идомаи ин матлаб дунболи ҷавоб ба ин суол хоҳем буд. Бо мо ҳамроҳ бошед.

Афроди мухталиф чӣ гуна барои тамрин кардан ангеза пайдо мекунанд?

Варзишгари ҳирфаӣ бо ангезаи рақобат ва пирӯзӣ муштоқи тамрин кардан аст. Бисёре аз варзишгарони дигар бо ҳадафҳои доштани бадани солим, ё афзоиши тӯли умр барои худ эҷоди ангеза мекунанд ва бархеи дигар бо ҳадафи коҳиши вазн ё чизе мисли он ба варзиш рӯ меоранд.

Бисёре аз мо бовар кардаем, ки агар ба интизор бинишинем ва сабр кунем, билохира ангеза ба суроғамон меояд, билохира рӯзе аз хоб бедор мешавем. Аммо ин тарзи тафаккур каме рӯёӣ асту воқеият чизе дигар. Ангеза ба худии худ пайдо намешавад. Аммо мо метавонем ва ниёзмандем, ки заминагузори эҷоди ангезаи хеш бошем.

Бо кумаки роҳкорҳое, ки дар идома бароятон меоварем барои худ ангеза эҷод кунед. Ба ин тартиб хоҳед дид, ки пойбанд мондан ба реҷаи варзишӣ то чӣ ҳад сода хоҳад шуд.

Чӣ тавр ангеза эҷод кунем?

1.Таъини ҳадаф

Пештар аз ҳама чизе бояд дош-та бошем, ки ба хотири он даст ба кор шавем. Фарқе намекунад, ки ҳадафатон аз варзиш коҳиши вазн бошад ё ширкат дар кадом як мусобиқа. Фақат далел барои тамрин кардан пайдо кунед. Ин далел ҳарчи мехоҳад бошад. Шояд битавонед чанд ҳадафи алоҳида барои тамрин кардан дар назар бигиред, ин ҳам эроде надорад.

Муҳим он аст, ки ҳамеша чизе дошта бошед, ки шуморо ба ҳаракат дароварад, то идомаи масир бароятон шавқовар бимонад. Аҳдофи бузург ё кӯчак ҳарду муҳаррики хубе ҳастанд.

2.Низом

Бо эҷоди одати рӯзона низоме барқарор кунед, ки муҷиби пойбандии шумо ба барномарезиатон бошад.

Қоидаи аввал ин аст, ки рӯзу соати мушаххасеро барои варзиш кардан дар назар бигирем. Вақте соати мушаххас бирасад, ба таври худкор суроғи варзиш меравем. Роҳкори дигар ин аст, ки барои ҷаласаҳои варзишиамон навъе маросим ё ташрифоти хос дошта бошем; чизе ки моро ба варзиш кардан ташвиқ кунад.
Ин маросим метавонад коре ба содагӣ чанд дақиқа гарм кардани бадан ё гӯш додан ба оҳанги шод бошад.

Ҳадафи мо ин аст, ки тамрин карданро дар канори одати рӯзонаи дигар мисли мисвок задани дандонҳо қарор диҳем. Шумо метавонед бо халоқияти худатон роҳкорҳое барои манзур пайдо кунед.

3.Омодасозии лавозимот

Баъд аз гирифтани тасмими қотеъ барои варзиш кардан, то метавонед пойбанд мондан ба ин тасмимро барои худ содатар кунед. Яъне ҳар чиро ки лозим доред, таҳия кунед ва онро дар дастрасӣ қарор диҳед. Маслан метавонед шарбати варзишӣ, либосҳои варзишӣ ва дигар лавозимотро қаблан таҳия кунед ва аз ҳамин ҳоло тамринҳоеро, ки қарор аст анҷом бидиҳед мушаххас ва барномарезӣ кунед.

Бо ин равиш метавонем худамонро аз қабл барои варзиш кардан омода кунем. Ба ин сурат шароит ё камбудиҳои нохоста садди роҳамон намешаванд.

4.Устуворӣ

Қарор додани варзиш дар шумори одатҳои рӯзона бисёр муфид аст, аммо ба ин шарт, ки зиёд сахтгир набошем. Барои ин ки битавонем ба тасмимамон пойбанд бимонем, баъзан ба роҳи гурез ҳам ниёз дорем. Фарз кунед, ки тибқи барнома мехоҳем 4 рӯз дар ҳафта, 7 ё 8 километр пиёдаравӣ кунем. Билохира рӯзе мерасад, ки ба хотири хастагӣ ё камбудии вақт имкони амалӣ кардани ин барнома ва пойбанд мондан ба онро надошта бошем.

Дар чунин мавқеъ ба барномаи шартии “мобайнӣ” ниёз пайдо мекунем. Масалан агар қарор буд имрӯз бидавед, аммо ҳоло эҳсос мекунед, ки барои ин кор беш аз ҳад хастаед, қадам заданро ҷойгузини давидан кунед. Ё рӯзҳое, ки умуман хоҳиши давидан надоред, ба дунболи фурсатҳои кӯтоҳ барои фаъолиятҳои баданӣ бошед. Масалан аз дақиқаҳое, ки барои сарфи наҳорӣ доред қадам бизанед ё чанд бор аз пиллаҳо болову поин ҳаракат кунед.

Бо ҳамин фаъолиятҳои сода ба навъе нақшаи амалиношудаамонро дар ҳамон рӯз ҷуброн мекунем ва дар айни ҳол чандон ба худамон сахт намегирем. Чун сахтгирӣ ба муддатҳои зиёд метавонад баръакси кор бошад.

5.Аҳд

Солим будан тасмиме нест, ки танҳо як бор гирифта шавад ва дигар коре ба он надошта бошем, балки тасмиме аст, ки бояд ҳар рӯз ба он фикр кунем ва онро дар гӯшаи зеҳни худ қарор диҳем. Бо уҳдадор шудан ба таҷдиди аҳдофамон метавонем дар масири дуруст боқӣ бимонем.

Ҳар субҳ чанд дақиқаро ба фикр кардан ё навиштани барномаи рӯзона ва наҳваи анҷоми онҳо ихтисос диҳед.

Ҳадафҳоятонро ҳар рӯз ба ёд биёваред ва ба онҳо фикр кунед. Ба хотири заҳматҳое, ки то инҷо кардаед ва талошҳое, ки то кунун барои расидан ба ҳадаф анҷом додаед, қадрдони худ бошед. Ёддошт кардани раванди пешрафт ба шумо кумак мекунад, ки мутаваҷҷеҳи тағйири андоза ё сабки тамрин шавед.

6.Ҷаззобият

Шояд варзиш кардан барои шумо вазифаи дигар дар зиндагии рӯзмарра ба назар бирасад, аммо фаромӯш накунед, ки фаъолияти баданӣ бахше шодиовар аз зиндагии рӯзмарраи шумост. Агар эҳсос мекунед варзиш ё фаъолияте, ки интихоб кардаед бароятон ҳаяҷонангез нест, ба дунболи варзише баргардед, ки ин ҳаяҷонро эҷод кунад. Дар ин миён ҷое ҳам барои фаъолиятҳои лаззатбахши барномарезӣ нашудае мисли қадам задан дар хиёбонҳои шаҳр ё рақсидан бо мусиқии мавриди алоқаатон бигузоред.

7.Дар назар гирифтани подош

Ҳар вақт ба ҳадафе даст пайдо кардед, подоше ба худатон бидиҳед. Ин подош метавонад чизи кӯчаке мисли сар задан ба китобхона ва гаштан байни рафҳои китоб ё подоши бузургтаре мисли маҳс гирифтан ё анҷоми кори лаззатбахш бошад. Албатта набояд фаромӯш кард, ки эҳсоси муваффақият ва оромиши касбшуда пас аз тамрин ҳамагӣ подоши варзиш аст.

Ҳарфи охир

Чизе, ки имрӯз ба шумо ангеза медиҳад, мумкин аст, фардо асаре надошта бошад ва асосан наметавон манбаи собит ва мушаххасе барои ангеза пайдо кард. Бояд бо кофтукови зеҳнӣ дунболи фикр ҳадаф ё подоше бошем, ки ҳар лаҳза ба мо ангеза медиҳад ва ташвиқдиҳанда барои варзиш кардан аст.

Набояд фаромӯш кунем, ки расидан ба ангезаи пойдор замоне мумкин аст, ки баҳонаҳоро пеш аз табдил шудан ба монеа аз байн бардорем.

Муҳимтар аз ҳама бояд дарк кунем, ки ҳар коре бо тамрин ва шикебоӣ осонтар мешавад. Вақте паи раванде мудовим варзиш мекунед ва даст аз кор намекашед, ангезаатон бештар мешавад ва дар айни ҳол аз чизҳое, ки бароятон ангезабахш ҳастанд, шинохти беҳтаре пайдо мекунед.

Даст аз кор накашед ва ба тамрин кардан идома диҳед. Мутмаин бошед, ки натиҷаи заҳматҳоятонро хоҳед дид.