(Аввалаш дар шумораи гузашта)

“Танбалӣ ва беҳаракатӣ хушбахтӣ намеорад”

                                                                Фёдор Достоевский, нависандаи рус

Хонандаи азиз, дар шумораи қаблӣ мо доир ба ислоҳи танбалӣ 12 тавсияро ба шумо пешниҳод карда будем. Дар ин нашр, ки идомаи мавзӯи қаблист мекӯшем, 12 роҳи дигарро, ки барои раҳо гаштан аз танбалӣ кумак хоҳад кард, пешниҳод кунем. Ин навбат аз нахустин чизе, ки барои рафъи танбалӣ бояд шурӯъ кунем, ин худ шурӯъ кардан аст.

13. Шурӯъ кунед

Шурӯъ кардан сахттарин бахши ҳар кор аст. Ғалаба бар танбалӣ аз аввалин қадам оғоз мешавад. Зиндагӣ сахт аст. Ин андешаи барғалат аст, ки як зиндагии идеалӣ тавонад бидуни чолиш ва мушкил бошад. Набояд фаромӯш кард, ки дар канори мушкилиҳо умеду шириниҳо низ ҳаст. Бо танбалӣ дар мавқеъҳои шигифтангез худро аз хушиҳои эҳтимолӣ маҳрум накунед. Нахустин қадам бояд бардошта шавад!

14. Истифодаи вақтро омӯзед

Корҳои худро ба бахшҳои кучак тақсим кунед. Вақте ки корҳо бахш-бахш бошанд, анҷоми онҳо содатар аст. Дар ин ҳол тарси шумо аз шурӯъ кардан камтар мешавад. Ва шумо имкон пайдо мекунед, ки ҳар корро дар ҷой ва вақти худ анҷом диҳед аз кам будани вақт камтар нолед.

Тавре тадқиқотҳо нишон додаанд, афроде, ки аз камбудии вақт меноланд, аз вақт дуруст баҳра намебаранд. Ба шеваҳои номуносиб истифода бурдани вақт сабаб мегардад, ки корҳояшон дар замони лозима пайгирӣ нашавад. Аз тарафи дигар надоштани барномаи мушаххас ошуфтагӣ эҷод мекунад ва дар ин ҳолат мағзи сар қудрати мудирият ва тасмимгириро аз даст медиҳад.

15. Эътимод ба нафс дошта бошед

Мураббии худатон бошед. Манбаи илҳому неруи худ бишавед. Ба худатон рӯҳия бидиҳед ва “ҳаргиз”-ро ҳаргиз нагӯед.
Бовар кунед, такрори ҷумлаҳои мусбат ва илҳомбахш дар тӯли рӯз шуморо пурнерӯ ва хушнуд мекунад. Ба худ бигӯед: “Ман қавӣ ҳастам”, “Ман метавонам” ва амсоли ин. Ҳисси муваффақ буданро дар худ густариш диҳед. Ҳар як нафар дар худ истеъдод ва тавоноиҳое дорад, ки бо талош кардан, ба беҳтарин натиҷа хоҳад расид.

16. Дар сурати ниёз аз дигарон кумак гиред

Аксари одамҳо хуш надоранд, ки дар ҳолати ниёзмандӣ аз дигарон кумак бихоҳанд. Шояд иллати ин масъала дар тарс ва хиҷолат бошад. Дар ҳар сурат тарсидан аз дархости кумак нигариши носолим аст. Инсон мавҷуди иҷтимоӣ буда, бахше аз вуҷудаш дар иртибот бо иҷтимоъ ва кумак кардану кумак гирифтан аз онҳо маънӣ пайдо мекунад. Фароянди иҷтимоӣ шудан, яъне табдил кардани “ман” ба “мо” каме сахт, аммо бисёр муҳим аст.

Вақте бо дигарон дар муошират ва иртибот ҳастем, ҳисси масъулиятамон бештар мешаваду дармони танбалӣ хеле содатар. Афроде, ки шуморо дӯст медоранд ва ба дармони танбалии шумо кумак мекунанд, ангезаи лозимае барои тағйири шумо хоҳанд дод.

17. Воқеъбин бошед

Барномарезии маъқул дошта бошед ва ба он пойбанд бимонед. Таҳти ҳеҷ шароите қавонинеро, ки барои анҷоми корҳоятон танзим кардаед, барҳам назанед.
Дар ҳар кор бонизом ва сарсахт бошед. Вақте корҳоятонро ба навъи хуб анҷом медиҳед, истироҳат бароятон ширинтар хоҳад буд. Бо дармони танбалӣ рӯҳияи беҳтаре пайдо мекунед ва тафреҳу истироҳат маънои хуб касб мекунанд.

18. Худро ташвиқ кунед

Барои ҳар гоме, ки ба сӯи ҳадаф бармедоред, лоиқи ташвиқ ҳастед. Худро дӯст бидоред. Ба худ аҳсан ва офарин бихонед. Ҷумлаҳои мусбат шуморо тавонотар ва боангезатар мекунанд.

19. Қадри худро бидонед

Тавре ки тавзеҳ дода шуд, ташвиқ кардани худ бисёр муҳим аст. Бо ин кор зеҳни шумо тарбия меёбад ва ёд мегиред, ки барои ташвиқ шудан ниёз ба амалгароӣ доред ва танҳо замоне дар интизори подош хоҳед буд, ки вазифаҳоро ба хубӣ анҷом дода бошед.

Назм ва пушти кор шудан ба маънои фаромӯш кардани истироҳат нест. Балки мо ниёз ба истироҳат ҳам дорем. Дар сурати бо талоши зиёд дар коре муваффақ нашудан, зеҳн нохудогоҳ одамро танбеҳи зиёд медиҳад ва ин гоми бузурге барои ба ақиб ҳаракат кардан аст. Зеро дар тарафи дигари сиккаи “ташвиқ” “танбеҳ” меистад. Ва барои барқарор кардани неруи аз танбеҳ асарёфта истироҳат мебояд.

20. Корҳои анҷомшударо ёддошт кунед

Аҳдофи ҳафтагӣ доштан, шуморо мутамарказ ва боангеза нигаҳ медорад. Мақсаду ҳадафҳои шумо дар марҳилаҳои гуногуни зиндагӣ тағйир мекунад. Ёддоштнависӣ аз хостаҳо ва аҳдоф зимни муназзам кардани афкоратон ба шумо ангеза мебахшад ва баъдҳо, ки ба навиштаҳои худ менигаред, бароятон ҷолиб хоҳад буд, ки чи масиреро тай кардаед.

21. Бипазиред, ки зиндагӣ саҳнаи бурду бохт аст

Барои лаззат бурдан аз пирӯзӣ қатъан бояд баҳои онро бипардозед. Нагузоред тарси пешпохӯрӣ ва чолишҳои мавҷуда дар масир шуморо дилсард кунад ва ба самти танбалӣ тела диҳад. Зиндагӣ дар миёни гулистон ва бистаре пур аз накҳат танҳо замоне мумкин аст, ки баҳои он пардохта шавад. Аз “минтақаи амн”-и худ хориҷ бишавед. Ва дақиқан бидонед, ки дар ҳоли хуруҷ аз “минтақаи амн” ногузир бархе дардҳо ва талхиҳоро таҷриба мекунед. Чун ҳеҷ чиз бидуни талош ба даст намеояд ва ин расми рӯзгор асту онро бояд пазируфт.

22. Ҳамеша талошгар бошед

Тамоми афроди муваффақ муътақиданд, ки муваффақият ҳосили 99 дарсади талошу арақи ҷабин рехтан ва танҳо 1 % истеъдод ва ҳушмандӣ аст. Муваффақият дар кор, варзиш, зиндагӣ ва умуман кулли корҳо талош металабад.

Шумо дар як шаб қаҳрамон намешавед. Дар роҳи муваффақият шояд борҳо шикаст бихӯред, аммо бояд бархезед ва бидонед, ки шикаст ҳам нишонаи хубӣ аст. Шикаст, яъне шумо ҳамчунин дар масиред, аммо дар қафаси беиродагиву танбалӣ асир нестед.

23. Дар масир бимонед

Баъзе вақтҳо баъд аз муваффақият истироҳат кунед, аммо истироҳат набояд тулонӣ бошад. Барои мисол пас аз як қаҳрамонӣ агар варзишгар ба муддати 1, 2 моҳ ё зиёда аз ин аз тамрин боз монад, дақиқан ба ояндаи ӯ таъсири амиқе хоҳад расид. Ё як рӯзноманигор пас аз як мақолаи хуб агар барои чанд ҳафта “истироҳат” кунад, пас дақиқан ба самти танбалӣ дартоз аст.

Ба ин хотир бояд пас аз ҳар як истироҳат сареъан рӯ ба ҷода оварем ва нагузорем эътимод ба нафсе, ки ба мушкилиҳо ба даст овардаем, бо танбалӣ аз даст равад.

24. Таслим нашавед

Ҳаргиз ақиб нанишинед. Дар масири расидан ба ҳадаф ҳазору як монеа рӯ ба рӯи шумо хоҳад буд. Ба худ ҷуръати ҷангидан бидиҳед. Ақибнишинӣ кори тарсуҳост. Таслим нашавед ва дар масир ба самти пеш дар ҳаракат бошед.

Таҳияи
Хуршед ХОВАРӢ, “ҶТ”