ё мо инсонҳо чаро ин қадр сангдилем?

Як рӯзи муқаррарӣ буду таппиши қалби рӯзгор чун пештара якмаром. Ҳама чиз хуб ба назар мерасиду ҳама кас хушнуд аз рӯзгор. Аммо вақте манзараи дилрешкунандаеро аз ҳаёти доштаи тифли ятиме дидам, бори дигар дарк кардам, ки дар ҳаёт ҳама чиз хуб несту ҳама кас хушнуд на.

Тифле, ки бо иштибоҳи волидони хеш ятим мондаасту дур аз меҳру муҳаббати волидон дар кулбаи бобокалону бибикалонаш ҳаёт ба сар мебарад, ҳангоме ки падараш ба дидорбинии ӯ омада буд, гӯё кулли дороии дунёро соҳиб гардида буду хушҳолияш ҳадду канор надошт. Ҳар замон падари дер – дер хабаргирашро, ки дар ду-се моҳ маротибае ба дидорбинии ӯ меомаду он ҳам бошад фақат чанд дақиқае давом меёфт, сахт ба оғӯш мегирифту аз рӯзгори чанд моҳи охир доштааш бо лаҳни ширини кӯдакӣ қисса мекард ва аз дурии оғӯши гарми падар шиква менамуд. Падар дар посухи ҳама пурсишҳои тифли хеш бо чашмони боронӣ танҳо ба нуқтае дида медӯхт ва ҳарфи хубе ба забонаш намеомад, то муҷиби ба ин рӯз гирифтор шудани фарзандашро ифода кунад. Чун сабабгори ба чунин ҳол расидани тифлаш кӯтоҳандешию ба душвориҳои ҳаёт бархӯрд карда натавонистани ӯву ҳамсараш буд, ки бо рӯ ба рӯ шудан, бо андак мушкилӣ лонаи хушбахтии худро хароб намуданду ин тифли маъсумро ба бедавотарин дард – дурӣ аз волидон гирифтор сохтанд. Ҳангоми хайрбод тифли муштоқи муҳаббату навозиш ва меҳрубониҳои волидон намехост аз оғӯши падар поён шавад. Ӯ бо дастони хурдакаки худ падарашро сахт медошт, то дигар аз наздаш наравад. Аммо зӯри дастони нозукаш нарасиду падар ӯро аз бағалаш раҳо намуду бо ӯ хайрбод гуфт ва бо вуҷуди “Дадаҷон, наравед!” – гӯиҳою илтиҷоҳояш падар рафт ва ӯву ғамҳои ятимияш боз танҳо монданд.
Тифли маъсум пас аз рафтани падар чеҳраи хушҳолашро, ки фақат чанд дақиқае гӯё барои кироя гирифта буд, аз даст доду боз андуҳгинии беохире ҳаёташро фаро гирифт. Чашмонаш боронӣ шуданду донаҳои ашк ба бари рухсораш шориданд. Ӯ таҳаммули ин дардро надошту дар ҷояш нишаст ва чун гиря баландтарин нуқтаи эътироз аст, сарашро ба зонувони оғӯшкардааш ниҳоду бесадо гирист...

Муҷиби нигаронист, ки бо айбу ҷурме ва бо иштибоҳу бетадбирии баъзеҳо, дар ҳаёт нафарони зиёде хандаи самимиашонро, хушҳолии аслиашонро, муҳити гармашонро аз даст додаанду хушбахтиву хушҳолӣ барояшон ҳамеша чун муаммо боқӣ мемонад. Аз ҳам пошидани оилаҳою ятим мондани фарзандон мушкилест, ки ҳамеша роҳи ҳал мехоҳад. Ва гуфтани ин шумора, ки танҳо дар шаш моҳи соли равон бо иллати бекор гардидани ақди никоҳ дар кишвар 6701 кӯдак ятим мондааст, моро ба андеша водор месозад. Зеро ин шумори кӯдакон низ ба муҳити гарми оилавӣ, оғӯши падару модар ва муҳимтар аз ҳама ба ҳаёти бидуни дарди ятимӣ ҳақ доранд.

Мо инсонҳо баъзан вақт чӣ қадр бераҳмему аз баҳри нодиртарин неъматҳои доштаамон мегузарем, на ба хотири он ки ниёз ба онҳо надорем, на, балки барои он ки мушкилеро бартараф созем. Мо инсонҳо баъзан вақт чӣ қадр бешафқатем, ки нури чашму ширинии ҳаётамонро бо сабаби нофаҳмие тарк мекунем, на муваққатӣ, балки барои ҳамешагӣ. Мо инсонҳо баъзан вақт чӣ қадр дилсахтем, ки ҷои ҳомии меваи ширини ҳаёти хеш будан, дар чорроҳаи ҳаёт таркашон мекунему ба ҳолашон мегузорем. Мо инсонҳо баъзан вақт чӣ қадр сангдилем, ки муҷиби хушбахтии хешро аз гармтарин муҳити ҳаёт – оила маҳрум месозему барояшон дунёи берангеро тақдим мекунем. Ва мо инсонҳо баъзан вақт чӣ қадр ноинсофем, ки давоми умру такягоҳи замони пирии хешро бо иллати кӯчаку бетадбирии худ бесарпаноҳ мегузорему барояшон оламе аз дарду ғамро инъом месозем, ки асло нобахшиданист.

Рӯзгор агар чун хати росте офарида мешуду бидуни мушкил ва шебу фарозҳо, яқинан он рангинии худро аз даст медоду инсоният аз доштани чунин ҳаёте ҳатман дилгир мегардид. Ва чун зиндагии доштаамон на хати рост, баръакс пур шебу фароз асту сазовори он будан, саъю кӯшиш ва ҷидду ҷаҳди пайвастаро тақозо менамояд, дар ҳама гуна ҳолат ботадбир будан, омили муваффақият ва хушбахтист. Умр муаммоҳои хешро дораду бояд ба он сарфаҳм рафт ва дар ҳалли ҳар душвории он аз роҳи ақлу шуур кор гирифт, то фардо бо тасмими нодурусти гирифтаи хеш пушаймон нашавему наздиконамонро мувоҷеҳи дарду ғам нагардонем.

Агар волидон медонистанд, ки кунҷи кулбае нишастану дар ҳасрати дидори падару модар дона – дона ашк рехтан чӣ қадр сахт аст. Агар волидон медонистанд, ки вақти аз чизе дилгир гардидану наёфтани ғамгусоре чи қадр сахт аст. Агар волидон медонистанд, ки маҳрум будан аз оғӯши гарму ҳаётбахши падару модар чӣ қадр сахт аст. Агар волидон медонистанд, ки надоштани дастгиру мададгор ва омили аслии лаҳзаҳои хуши рӯзгор чӣ қадр сахт аст. Агар волидон медонистанд, ки вақти аз дарди бекасӣ гиристану надидани дасти навозишкоронаи падару модар чӣ қадр талху мушкил аст. Агар волидон медонистанд, ки фарзандони дар шебу фарози рӯзгор танҳо гузоштаашон чи рӯзгори сахтеро ба сар доранд. Агар волидон медонистанд, ки фарзандони ятим кардаашон ба меҳрубонӣ ва навозиши падару модар чӣ қадр эҳтиёҷ доранд. Ва агар волидон медонистанд, ки дарди ятим будану дурӣ аз падару модар чист, ҳаргиз оилаи хешро аз ҳам намепошиданду фарзандони худро дар чорсӯи зиндагӣ ба ҳоли хеш раҳо намекарданд.

Танҳо оила аст, ки дар он кӯдакон бо қалби саршори умед ва орзуҳои ширин бузург мешаванду барои бароварда гардонидани ҳадафҳои хеш аз тавсияву ёрии волидон неру мегиранд. Ҳар гоҳе, ки бо монеае дучор шуданд, ҳатман медонанд, ки бо кумаку дастгирии падару модар онро бартараф месозанд ва ҳаёти хубу хушеро соҳиб мегарданду хушбахт мешаванд. Зеро хушбахтӣ низ аз муҳити солими оилавӣ бастагӣ дорад. Пас, моро мебояд оилаи солим бунёд намоему муҳофизи он бошем ва фарзандонро дар муҳити гарми он ба воя расонем. Чун муҳити гарми оилавӣ аз ҳар дороие боарзиштар аст.