Вақте аз дарде азият мекашему тоқати бардошташро надорем. Вақте гирифтори бемориему ҳар сония дар назарамон монанди соат сипарӣ мегардад. Вақте нотобему кулли хубиҳои рӯзгорро дардовар эҳсос мекунем. Вақте ранҷурему кулли тағйиротҳои атроф бароямон бетафовут менамояд. Вақте нафасҳои дардовар дорему ҷуз расидан ба сиҳатӣ дигар андешае надорем. Ва вақте аз дарди узве оромиамонро аз даст медиҳему фазои хонаамон абрӣ мегардад, бо умед мешитобем ба сӯйи нафаре, ки ба дардамон дармон бахшаду роҳи аз вартаи беморӣ баромаданро нишон диҳад. Ва ин нафар табиб аст, ки дар роҳи ҳифзи солимии ману шумо савганд ёд кардаву тандурустӣ бахшидан ба башариятро рисолати ҷонии хеш медонад...

Соле қабл. Чанд рӯзе нотобӣ азият доду ахиран роҳ пеш гирифтам сӯйи дармонгоҳ. Чун пас аз доруву дармони зиёде ҳеҷ ҳолам рӯ ба беҳбудӣ наниҳоду баръакс ҳолатам ваҳимтар гардид. Ворид гардидан замон ба дармонгоҳ табибони зиёдеро бо хилъати сафед дидам, ки ҳар яке пайи кори хеш асту ба беморон роҳҳои чи гуна дармон ёфтанашонро мефаҳмонданд ва дар интиҳои гусел кардани ҳар дардманде ҷумлаи “Раҳмат духтурҷон барои табобат ва тавсияҳо” – ро мешуниданд. Онҳо низ гӯё аз ин чиз неруи дучанд мегирифтанд, ки бо беморони дигар боз ҳам беҳтару хубтар муошират ва барои зудтар шифо ёфтанашон тавсия медоданд.

Чун дигар корафтодагон мунтазири он будам, ки навбатам расаду барои барқарор гардидани саломатиям маслиҳат гирам. Дар ин ҳангом зани солхӯрдае омада, бо чеҳраи кушоду забони хуш дар бораи табибон сухан мегуфту аз ин ки пас аз таботат комилан шифо ёфтааст, ба ҳар яке аз корманди дармонгоҳ ташаккур гуфт ва хушҳолона иброз дошт: “Шукр, ки табибон ҳастанд. Вагарна дар ҳолати беморӣ мо бе онҳо чӣ кор мекардем. Онҳоянд, ки ҳамавақт ҳамдарди моянду ҳамеша бо суханони нек давоямон мебахшанд...”. Ин гуфтаи ӯро кулли он ҷо будаҳо бо ҷунбонидани сар тасдиқ карданд. Табибоне, ки шоҳиди миннатдории зани мазкур буданд, танҳо бо як ҷумла посух гардонданд: “Модарҷон, табобат намудани ҳар бемор вазифаи ҷонии мост...”.

Пас гузаштани замоне барои назди табиб даромадан, навбатам расиду барои чи тавр шифо ёфтан, табиб бароям дорухате навишта, таъкид кард, ки бояд ҳамеша эҳтиёткор бошаму нисбати саломатии хеш бепарвоӣ накунам. Чун солимӣ маншаи кулли комёбиҳои инсон аст.

Ҳангоми аз дармонгоҳ берун гардидан, суханони ҳамон зани солхӯрда ба ёдам расид, ки воқеан ҳам дуруст иброз дошт, ки нигоҳи боумеди беморон пас аз ҳама талошҳо дар роҳи барқарор кардани саломатӣ сӯйи табибонанд.

Воқеан, табибон охирин даргоҳи умеди беморонанду аз сухани рӯҳбахши онҳо шахсони нотоб ҷони тоза мегиранду дардашонро сабук эҳсос мекунанд. Ва хушбахтона табибонанд, ки дар ҳар лаҳзаи бо дарде рӯ ба рӯ гардидан, моро кумакрасону бо тавсияву маслиҳатҳои хеш роҳи даст ёфтан ба даворо нишон медиҳанд ва хушнуд аз он мегарданд, ки дар сиҳатии мо саҳме гузоштанд...

Декабри соли 2019. Дунёро хабаре дар бораи пайдо гардидани бемории сироятие такон дод. Дар сархати расонаҳои ҷаҳонӣ номи вирусе гирифта мешуд, ки бедаво унвон гардидаву ба саломатии инсонҳо хатарнок дониста мешуд. Ва мутаассифона, ин беморӣ дар як муддати кӯтоҳ кулли сарҳадҳоро убур кардаву меҳмони нохондаи тамоми кишварҳои рӯйи олам гардид, аз ҷумла кишвари мо низ. Ин бемории сироятии коронавирус буд.

Пас аз гузашти чанд моҳе коршиносони соҳаи тиб аломатҳои бемории мазкурро дарёфтанду барои пешгирӣ кардан аз беморӣ онро расонаӣ карданд. Ва дар муддати тахминан ду соле, ки ин беморӣ дар дунё мавҷуд аст, назар ба дигар соҳаҳо фаъолияти кормандони соҳаи тиб, яъне табибон аз чашмрастарин фаъолиятҳо дониста мешавад.

Зеро дар ҳамин ду соле, ки кулли дунё ба муқобили коронавирус мубориза бурда истодаанду сокинон кӯшиши ҳимоя аз ин вирусро доранд ва баъзан дар хонаҳо монданд, танҳо табибон буданд, ки дар маркази майдони мубориза алайҳи ин беморианду шабу рӯз бо он даст ба коранд. Дар воқеъ, фидоӣ будан дар кори худу сарсупурдаи пешаи хеш будани табибон то имрӯз ҳазорҳо нафарро аз чанголи коронавирус раҳо намудаву ба ҳаёти солим баргардонидааст.

Дар тӯли ду соли охир мо бисёр шоҳиди он гардидем, ки табибони тоҷик дар барқарор гардидани саломатии сокинон аз вируси мазкуру дигар маризиҳо чӣ қадр талош карданд. Дар ин ду сол мо талоши бесобиқаи табибонро дар роҳи ҳифзи шаҳрвандону дармон бахшидани дардҳои онҳо хеле зиёд эҳсос кардем. Мо дар ин ду сол хеле хуб дарк намудем, ки табибон дар роҳи хеш содиқанд ва то охирин нафас тавони хешро барои солимии ҷомеа мебахшанд. Мо дар ин ду сол бори дигар ба фаъолияти содиқонаи фариштаҳои сафедпӯш қоил гардидем, ки дар чунин лаҳзаҳои душвор, ки ҳамагӣ дар фикру зикри чи гуна эмин нигоҳ доштани саломатии хеш буданду барои ин тамоми тавони худро ба харҷ медоданд ва баъзан тарки пешаи хеш мекарданд, аммо онҳо ҷойе нарафта, дар бораи ҳифзи солимии худ на, балки дар бораи чи тавр нигоҳ доштани саломатии мо меандешиданду шабу рӯз дар макони корашон буданд. Ва мо дар ин ду сол, ки воқеан ҳам барои кулли сайёра хеле вазнин паси сар гардид, аз кулли табибони тоҷик сипосгузорем, ки то охирин тавони хеш дар эмин нигоҳ доштани солимии ҷомеа талош карданду ҳоло ҳам кӯшиш намуда истодаанд.
Ва зикри ин нукта ҳам хеле муҳим аст, ки хилъати сафед ба бар кардану ба дардҳо дармон бахшидан кори саҳлу сода нест ва ҳар кас равонаи роҳи мазкур шуда наметавонад. Онҳое ба ин ҷода қадам мениҳанд, ки дорои иродаи қавиянду содиқ. Меҳрубон будану муоширати хуб доштан ва дар тамоми лаҳзаҳо суханони тасаллобахш гуфтан низ аз зумраи муҳимтарин хислатҳоест, ки доштани он барои ҳар табиб муҳим ва зарурист.

Ва хеле хуб аст, ки дар лаҳзаҳои беморӣ табибони мушфиқу меҳрубон ҳамеша дар бари мо буда, барои шифо ёфтану ба ҳаёти муқаррарӣ баргаштан кумак мерасонанд.

Табибони азиз ва давобахшони давр. Ҳеҷ гоҳе дардро набинед. Рӯзи касбиятон муборак!