ҶОМЕА
Ҷумъа 27 Декабр 2024 03:59
Ба озмуни “Ҷавонони Тоҷикистон”
Боиси ифтихор аст, ки бо шарофати Истиқлолияти давлатӣ кишварамон дар ҳама соҳаҳо бо комёбиҳои назаррас ноил гардид. Шаҳри Душанбе зебою дилоро шуд. Имрӯз бо табиати зебои худ дили ҳазорон шаҳрвандони хориҷиро ба худ ҷалб кардааст. Бо ворид шудан ба шаҳр ҳар шахс метавонад, исботи ин гуфтаҳоро пайдо кунад. Ҳар меҳмон ё сайёҳи хориҷие, ки ба Тоҷикистон меояд, пеш аз ҳама, кӯчаву хиёбонҳо, майдону гулгаштҳо, осорхонаҳои таърихию фарҳангӣ, бозору мағозаҳо, ҳамчунин муносибату рафтор ва муомилаи сокинони пойтахтро дидаву омӯхта, аз рӯи он ба таъриху фарҳанги миллати мо баҳо медиҳад. Ҳамчунин Асосгузори сулҳу ваҳдати миллӣ – Пешвои миллат, Президенти Ҷумҳурии Тоҷикистон муҳтарам Эмомалӣ Раҳмон ҳамасола дар ироаи Паёми худ ба Маҷлиси Олӣ қайд мекунанд, ки барои боз ҳам зебо гардидани кишвари мо, бахусус пойтахти азизамон – шаҳри Душанбе ҳар як фарди тоҷик саҳмгузор бошад.
Эълон гардидани шаҳри Душанбе чун “Пойтахти фарҳангии ИДМ” дар соли 2021 боиси сарфарозии мост ва он моро водор менамояд, ки барои ба ин ном сазовор шудан, аз ин беш саъю кӯшиш намуда, барои гул-гулшукуфонии пойтахти кишвари азиз саҳми арзандаи хешро гузорем.
Ободию бунёдкориҳои фавқуззикр, ки дар миқёси пойтахт солҳои охир рӯи кор омаданд, қатрае буданд баҳри сазовор истиқбол гирифтани 30-солагии Истиқлолияти давлатии Ҷумҳурии Тоҷикистон. Чунин ташаббускорию сарҷамъии мардуми кишвар барои сазовор истиқбол гирифтани ҷашни пуршукӯҳи таърихии миллию давлатӣ туҳфаи беназиру беҳтаринест, барои сокинони ватандӯсту ободгари шаҳри зебоманзари Душанбе.
Қомат рост кардани биноҳои хуштарҳи маъмурию истиқоматӣ, бунёди боғҳо ва дигар иншооти фарҳангию фароғатӣ, чаманзору гулгаштҳо пойтахти тоҷикон - Душанберо имрӯз ба яке аз шаҳрҳои зеботарин табдил додааст. Ҳамарӯза корҳои ободонию созандагӣ дар пойтахт вусъат ёфта истодаанд. Аз ҷумла, яке аз ҳадафҳои мақомоти иҷроияи ҳокимияти давлатии шаҳри Душанбе дар солҳои охир пурра таъмир ва асфалтпӯш намудани тамоми роҳҳои пойтахт - роҳҳои асосӣ ва дохилии он мебошад. Айни замон корҳои ободонӣ, таъмири ҷории роҳҳо, шинондани гулҳо, бунёди чаманзор, тоза нигоҳ доштани роҳу ҷӯйборҳо дар пойтахт ҷараён доранд. Ин ободӣ ба осонӣ ба даст наомадааст. Субҳи солеҳ, ҳангоме ки сокинони пойтахт ҳанӯз дар хоби нозанд, кормандони муассисаҳои давлатии истифодабарии роҳҳои ноҳияҳои шаҳри Душанбе ба тозаву ороста намудани кӯчаву хиёбонҳои он машғуланд.
Барои боз ҳам баланд бардоштани фарҳанги шаҳрнишинӣ бо қарорҳои Маҷлиси вакилони халқи шаҳри Душанбе, 28 декабри соли 2000 “Маромномаи сокини пойтахт” ва 16 октябри соли 2008 “Қоидаҳои тартиботи ҷамъиятӣ ва санитарӣ дар шаҳри Душанбе” қабул гардида буданд. Дар он қайд шудааст, ки риояи тартиботи ҷамъиятӣ, қоидаю меъёрҳои санитарию гигиенӣ ва эпидемиологӣ дар кӯчаву маҳаллаҳо, боғу гулгаштҳо, майдончаҳои варзишӣ, клубу театрҳо, кинотеатрҳо, нақлиёти шаҳрӣ, ҷойи кору истиқомат, инчунин, дар дигар ҷойҳои ҷамъиятӣ барои ҳамаи шаҳрвандон ва шахсони мансабдор масъулият ва уҳдадорӣ маҳсуб мешавад.
Дар пойтахт соли равон аз ҷониби вазорату кумитаҳо ва мақомоти иҷроияи ҳокимияти давлатии шаҳри Душанбе зиёда аз 255 адад майдончаҳои варзишӣ бунёд гардиданд. Мақсад аз бунёди ин иншооти варзишӣ таъмин намудани шароит барои ба варзиш ҷалб намудани насли наврас ва истироҳати бофароғати онҳо мебошад. Инчунин, тибқи нақша то 30-солагии Истиқлолияти давлатии Ҷумҳурии Тоҷикистон зиёда аз 40 майдончаи варзишӣ сохта ба истифодаи сокинон дода мешавад.
Барои коста нашудани ин майдончаҳои варзишӣ масъулияти падару модар бояд дар мадди аввал бошад. Волидайн ва омӯзгорони пойтахтро зарур аст, ки тартиб ва қоидаи рафтор дар ҷойҳои ҷамъиятӣ, бахусус дар майдончаҳои варзиширо ба онҳо омӯзонанд.
Коршиносон низ бар онанд, майдончаҳои варзишие, ки имрӯз дар пойтахт ба истифода дода шуданд, барои наврасон хеле қулай ҳастанд. Кӯдакон метавонанд, дар он ҷо бозӣ карда, аз ҳар гуна бемориҳои асаб дур шаванд. Ҳамаи ин зебоӣ ва заҳматҳои бевоситаи Президенти кишвар муҳтарам Эмомалӣ Раҳмон барои насли наврас ва ҷавонони кишвар мебошад. Зеро онҳо ояндаи миллатанд.
Модар ҳастам ва дар рӯзҳои истироҳатӣ ҳамроҳ бо фарзандонам ба тамошои боғҳои фароғатӣ меравам. Табиист, ки аз дидани чунин манзараҳои зебо табъи фарзандонам болида мегардад. Зеро он маконро ба дил наздик мешуморанд. Дар пеши фаввораҳои қоматафрӯхтаи боғҳои истироҳатӣ соатҳо бозиву дилхушӣ мекунанд. Ҳангоми хандаи ширини кӯдакони соҳибдаврро мебинам, аз чашмонам ашки шодӣ мерезад ва ифтихор мекунам, ки шаҳрванди чунин кишвар ва сокини ин пойтахтам. Аксҳои зеборо дар саҳифаҳои иҷтимоиам паҳн мекунам, аз ҷониби дӯстони маҷозӣ ҳарфу таҳсинҳои зебо мехонам. “Чи табиати зебо”, “Ин маконҳои зебо дар куҷо ҷойгир аст?” ва монанди инҳо аз шарҳҳои аксҳост. Ифтихор аз он мекунам, симои шаҳри Душанбе куллан тағийр ёфтааст. Шаҳрвандони кишвари мо, ки дар хориҷи кишваранд, имрӯз пойтахти худро дар шабакаҳои иҷтимоӣ дида, дар ҳайрат мемонанд. Имрӯз аз сокинони кишвар як чиз талаб карда мешавад, ки ба қадри ҳамаи ин ободкориҳо, зебоиҳо ва сулҳу суботи кишвар бирасем.
Шаҳри Душанбе хиёбонҳои фароху назаррабо дорад, ки касро мафтуни худ мегардонад. Дар баробари дигар мавзеъҳои сайёҳии кишвар яке аз маконҳои дидании сайёҳӣ ба ҳисоб рафта, ҳар сайёҳи хориҷие, ки азми сафар ба кишвари мо мекунад, дар мадди аввал пойтахти кишварро тамошо мекунад. Аз ободии шаҳри Душанбе кас ҳаловат мебарад. Агар симои имрӯза ба рӯзҳои чанд сол пеш муқоиса намоем, хеле дигаргуниҳо дида мешавад.
Ҳоло вақти он расидааст, ки мо – сокинони пойтахт ва умуман кулли шаҳрвандони кишвари азизамон аз як гиребон сар бароварда, сиёсати пешгирифтаи Роҳбари кишварро дастгирӣ намоем ва дар ободии аз ин ҳам бештари Душанбе саҳим бошем.
Боиси ифтихор аст, ки бо шарофати Истиқлолияти давлатӣ кишварамон дар ҳама соҳаҳо бо комёбиҳои назаррас ноил гардид. Шаҳри Душанбе зебою дилоро шуд. Имрӯз бо табиати зебои худ дили ҳазорон шаҳрвандони хориҷиро ба худ ҷалб кардааст. Бо ворид шудан ба шаҳр ҳар шахс метавонад, исботи ин гуфтаҳоро пайдо кунад. Ҳар меҳмон ё сайёҳи хориҷие, ки ба Тоҷикистон меояд, пеш аз ҳама, кӯчаву хиёбонҳо, майдону гулгаштҳо, осорхонаҳои таърихию фарҳангӣ, бозору мағозаҳо, ҳамчунин муносибату рафтор ва муомилаи сокинони пойтахтро дидаву омӯхта, аз рӯи он ба таъриху фарҳанги миллати мо баҳо медиҳад. Ҳамчунин Асосгузори сулҳу ваҳдати миллӣ – Пешвои миллат, Президенти Ҷумҳурии Тоҷикистон муҳтарам Эмомалӣ Раҳмон ҳамасола дар ироаи Паёми худ ба Маҷлиси Олӣ қайд мекунанд, ки барои боз ҳам зебо гардидани кишвари мо, бахусус пойтахти азизамон – шаҳри Душанбе ҳар як фарди тоҷик саҳмгузор бошад.
Эълон гардидани шаҳри Душанбе чун “Пойтахти фарҳангии ИДМ” дар соли 2021 боиси сарфарозии мост ва он моро водор менамояд, ки барои ба ин ном сазовор шудан, аз ин беш саъю кӯшиш намуда, барои гул-гулшукуфонии пойтахти кишвари азиз саҳми арзандаи хешро гузорем.
Ободию бунёдкориҳои фавқуззикр, ки дар миқёси пойтахт солҳои охир рӯи кор омаданд, қатрае буданд баҳри сазовор истиқбол гирифтани 30-солагии Истиқлолияти давлатии Ҷумҳурии Тоҷикистон. Чунин ташаббускорию сарҷамъии мардуми кишвар барои сазовор истиқбол гирифтани ҷашни пуршукӯҳи таърихии миллию давлатӣ туҳфаи беназиру беҳтаринест, барои сокинони ватандӯсту ободгари шаҳри зебоманзари Душанбе.
Қомат рост кардани биноҳои хуштарҳи маъмурию истиқоматӣ, бунёди боғҳо ва дигар иншооти фарҳангию фароғатӣ, чаманзору гулгаштҳо пойтахти тоҷикон - Душанберо имрӯз ба яке аз шаҳрҳои зеботарин табдил додааст. Ҳамарӯза корҳои ободонию созандагӣ дар пойтахт вусъат ёфта истодаанд. Аз ҷумла, яке аз ҳадафҳои мақомоти иҷроияи ҳокимияти давлатии шаҳри Душанбе дар солҳои охир пурра таъмир ва асфалтпӯш намудани тамоми роҳҳои пойтахт - роҳҳои асосӣ ва дохилии он мебошад. Айни замон корҳои ободонӣ, таъмири ҷории роҳҳо, шинондани гулҳо, бунёди чаманзор, тоза нигоҳ доштани роҳу ҷӯйборҳо дар пойтахт ҷараён доранд. Ин ободӣ ба осонӣ ба даст наомадааст. Субҳи солеҳ, ҳангоме ки сокинони пойтахт ҳанӯз дар хоби нозанд, кормандони муассисаҳои давлатии истифодабарии роҳҳои ноҳияҳои шаҳри Душанбе ба тозаву ороста намудани кӯчаву хиёбонҳои он машғуланд.
Барои боз ҳам баланд бардоштани фарҳанги шаҳрнишинӣ бо қарорҳои Маҷлиси вакилони халқи шаҳри Душанбе, 28 декабри соли 2000 “Маромномаи сокини пойтахт” ва 16 октябри соли 2008 “Қоидаҳои тартиботи ҷамъиятӣ ва санитарӣ дар шаҳри Душанбе” қабул гардида буданд. Дар он қайд шудааст, ки риояи тартиботи ҷамъиятӣ, қоидаю меъёрҳои санитарию гигиенӣ ва эпидемиологӣ дар кӯчаву маҳаллаҳо, боғу гулгаштҳо, майдончаҳои варзишӣ, клубу театрҳо, кинотеатрҳо, нақлиёти шаҳрӣ, ҷойи кору истиқомат, инчунин, дар дигар ҷойҳои ҷамъиятӣ барои ҳамаи шаҳрвандон ва шахсони мансабдор масъулият ва уҳдадорӣ маҳсуб мешавад.
Дар пойтахт соли равон аз ҷониби вазорату кумитаҳо ва мақомоти иҷроияи ҳокимияти давлатии шаҳри Душанбе зиёда аз 255 адад майдончаҳои варзишӣ бунёд гардиданд. Мақсад аз бунёди ин иншооти варзишӣ таъмин намудани шароит барои ба варзиш ҷалб намудани насли наврас ва истироҳати бофароғати онҳо мебошад. Инчунин, тибқи нақша то 30-солагии Истиқлолияти давлатии Ҷумҳурии Тоҷикистон зиёда аз 40 майдончаи варзишӣ сохта ба истифодаи сокинон дода мешавад.
Барои коста нашудани ин майдончаҳои варзишӣ масъулияти падару модар бояд дар мадди аввал бошад. Волидайн ва омӯзгорони пойтахтро зарур аст, ки тартиб ва қоидаи рафтор дар ҷойҳои ҷамъиятӣ, бахусус дар майдончаҳои варзиширо ба онҳо омӯзонанд.
Коршиносон низ бар онанд, майдончаҳои варзишие, ки имрӯз дар пойтахт ба истифода дода шуданд, барои наврасон хеле қулай ҳастанд. Кӯдакон метавонанд, дар он ҷо бозӣ карда, аз ҳар гуна бемориҳои асаб дур шаванд. Ҳамаи ин зебоӣ ва заҳматҳои бевоситаи Президенти кишвар муҳтарам Эмомалӣ Раҳмон барои насли наврас ва ҷавонони кишвар мебошад. Зеро онҳо ояндаи миллатанд.
Модар ҳастам ва дар рӯзҳои истироҳатӣ ҳамроҳ бо фарзандонам ба тамошои боғҳои фароғатӣ меравам. Табиист, ки аз дидани чунин манзараҳои зебо табъи фарзандонам болида мегардад. Зеро он маконро ба дил наздик мешуморанд. Дар пеши фаввораҳои қоматафрӯхтаи боғҳои истироҳатӣ соатҳо бозиву дилхушӣ мекунанд. Ҳангоми хандаи ширини кӯдакони соҳибдаврро мебинам, аз чашмонам ашки шодӣ мерезад ва ифтихор мекунам, ки шаҳрванди чунин кишвар ва сокини ин пойтахтам. Аксҳои зеборо дар саҳифаҳои иҷтимоиам паҳн мекунам, аз ҷониби дӯстони маҷозӣ ҳарфу таҳсинҳои зебо мехонам. “Чи табиати зебо”, “Ин маконҳои зебо дар куҷо ҷойгир аст?” ва монанди инҳо аз шарҳҳои аксҳост. Ифтихор аз он мекунам, симои шаҳри Душанбе куллан тағийр ёфтааст. Шаҳрвандони кишвари мо, ки дар хориҷи кишваранд, имрӯз пойтахти худро дар шабакаҳои иҷтимоӣ дида, дар ҳайрат мемонанд. Имрӯз аз сокинони кишвар як чиз талаб карда мешавад, ки ба қадри ҳамаи ин ободкориҳо, зебоиҳо ва сулҳу суботи кишвар бирасем.
Шаҳри Душанбе хиёбонҳои фароху назаррабо дорад, ки касро мафтуни худ мегардонад. Дар баробари дигар мавзеъҳои сайёҳии кишвар яке аз маконҳои дидании сайёҳӣ ба ҳисоб рафта, ҳар сайёҳи хориҷие, ки азми сафар ба кишвари мо мекунад, дар мадди аввал пойтахти кишварро тамошо мекунад. Аз ободии шаҳри Душанбе кас ҳаловат мебарад. Агар симои имрӯза ба рӯзҳои чанд сол пеш муқоиса намоем, хеле дигаргуниҳо дида мешавад.
Ҳоло вақти он расидааст, ки мо – сокинони пойтахт ва умуман кулли шаҳрвандони кишвари азизамон аз як гиребон сар бароварда, сиёсати пешгирифтаи Роҳбари кишварро дастгирӣ намоем ва дар ободии аз ин ҳам бештари Душанбе саҳим бошем.
Хабарҳои дигар
Рӯзнома
Эзоҳи худро нависед