Наздик шудан ба дарвозаи Боғи ҳайвонот, навбат поидан барои хариди чипта ва дидани мардуми зиёд якбора завқи зудтар ворид шудан ба дохили боғро зиёд мекард. Кӯдаконам аз шавқ бетоқат мешуданд. Баъди гирифтани чипта зуд вориди боғ шудем. Анбуҳи одамон намегузошт, ки лаҳзае фориғ бошӣ, дар акси ҳол намедонистӣ кӯдаконатро аз кадом гӯшае пайдо кунӣ...

Баъди чанд соли охир, ки бори аввал ба Боғи ҳайвонот рафтем, ба назар чунин менамуд, ки он ҷо на Боғи ҳайвонот, балки макони бозии кӯдакон аст. Мушоҳида мешуд, ки мардум бештар аз машғулиятҳо, чархофалак ва бозиҳои шавқовар истифода бурда, ба ҳайвонҳои маъюсе, ки дохили панҷара буданд, аҳамият намедоданд. Аҳён-аҳён нафаронеро вохӯрдан мумкин буд, ки талош мекарданд, аз дохили тӯдаи одамон раҳо шуда, ба назди панҷараҳои ҳайвонот раванд...

Чанд нафар волидону кӯдакон ба тарафи панҷараҳо равон шудем. Дар ин тарафи боғ одамон хеле кам ба назар мерасиданду онҳо низ гӯё саросема бошанд, ки зуд нопадид мешуданд.

Зане дар назди панҷараи хирсон фарзандонашро назора карда, аз он нигаронӣ мекард, ки “дар солҳои аввал мардум барои дидани ҳайвоноти нодиру даррандагон ба Боғи ҳайвонот меомаданд. Гарчанде ҳайвоноту паррандаҳо кам ҳам буданд, аммо мардум меомаду барои худ як маълумот мегирифт. Як нафар масъул агар медид, нафаре бо шавқ аз назди панҷарае мегузарад, ҳатман наздик шуда, дар бораи он ҳайвони дохили панҷара маълумот медод. Имрӯз бошад, мардум аз дари боғ ворид мешаванду рост ба назди чархофалак ва вагончаҳое, ки одамонро 4 дақиқа “сайр” медароранд, мераванд”.

Дар ҳақиқат чунин ба назар мерасад, ки мардум бори аввал ин чархофалак ва мошинчаҳои дорои вагончаҳоро медида бошанд, ки аз серодамӣ якдигарро дашном дода, ба онҳо савор мешуданд. Кӯдакон пасмондаи хӯрок, зарфҳои холӣ ва партовҳои худро рӯи замин ҳаво медоданду волидонро парвое набуд. Ин манзараро дида, кас дар ҳайрат мемонад, ки волидон ҳатто дар ҷойҳои ҷамъиятӣ низ дар назорати фарзандон бепарвоянд.

Хеле бад аст, вақте дар ин ҳолатҳо меҳмоне вориди ин боғ гардад. Ва бад аст, вақте моро дар чунин манзараҳо мебинанд ва акс мебардоранд. Хеле бад аст, вақте чипта барои тамошои ҳайвонот харидорӣ мекуниву онҳоро намебинӣ. Хеле бад аст, вақте мо аз онҳо дидан намекунем ва масъулин низ ба тозагии гирду атрофи онҳо саҳлангорӣ мекунад. Хеле бад аст, вақте онҳо дар интизори тамошобин, аммо тамошобинро ҳуш ҷойи дигар. Хеле бад аст, дар Боғи ҳайвонот, ки пештар на чархофалаку на дигар бозиҳои кӯдакона буд ва хеле ором, имрӯз садои гӯшхарош ҳукмфармост.

Хеле хуб мебуд, ки Боғи ҳайвонот мисли пештара ором бошаду ҳайвонҳову паррандаҳо низ ором. Хеле хуб мешуд, ки дар боғи мазкур чанд нафар роҳнамо фаъолият кунанд ва рафтори мардумро назорат созанд. Хеле хуб мешуд, ки масъулон гирду атрофи хонаи ҳайвонҳои маъюсро пок мекарданд, ки мардум аввал ба тамошои ин ҷонварон бираванд ва баъдан бо бозиҳои гуногун рӯз хуш кунанд. Хеле хуб мебуд, ки сокинон одоби шаҳрнишиниро низ риоя мекарданд. Хеле хуб мебуд, агар...