ё кӯдакон аз калонсолон чӣ мехоҳанд?

Оиладор набудану кӯдак надоштан маънои онро надорад, ки дар рӯзи умумиҷаҳонии ҳифзи кӯдакон хомӯш биистӣ, баръакс  маънои ба кӯдакон наздик буданро дошта, чизе гуфтану навиштанро тақозо мекунад. 

Кист кӣ дар кӯдакӣ орзуи калон шудану дар бузургсолӣ орзуи аз сари нав кӯдак шуданро накардааст? Фикри ғолиб ин аст, ки ба хотири дурӣ аз гирудорӣ зиндагӣ, ба хотири бе мушкилӣ зистан, ба хотири бе фикри зиёдатӣ будан, ба хотири ҳаёти орому осуда мо кӯдак мондан мехоҳем. Вале ин хоста ҳеҷ гоҳ амалӣ намешавад. 

Кӯдакон ҳамеша мисли паранда озод будан мехоҳанд. Озодиро бо маънои аслияш меписанданд. Дӯст медоранд. Ва дар он зиндагӣ кардан мехоҳанд. Онҳо озодиро на ба мисли калонсолон, балки ба таври худ фаҳму дарк мекунанд. Озодие, ки онҳо дар талабаш ҳастанд, озодии беохир буда, барояшон тамомнашаванда мемонад. Ҳамин аст, ки умеди зистан дар дил ҳувайдо мегардад.

Насли нав, ки аз кӯдак сар карда то ҷавонон ба он дохил мешаванд, чанд хусусияти хоси худро доранд. 

Набояд фаромӯш кард, ки кӯдакон дар симои волидони худ ҳаргиз  нафари сахтгир, бадқавоқу ҷиддӣ, ғамгину ногапро дидан намехоҳанд. Бо ин баробар онҳо хоҳишоти зиёд доранд...  

Онҳо мехоҳанд ҳама шароитие, ки барои як зиндагии шоиста лозим аст, муҳайё бошад.

Онҳо мехоҳанд аз ҳамсабақу ҳамсинфашон қафо набошанд.

Онҳо мехоҳанд ҳамеша суханашон гузаро бошад.

Онҳо мехоҳанд ба ҳама саволҳояшон ҷавоб гиранд.

Робия ҲАСАНОВА, волонтёри “ҶТ”
                                              
Онҳо мехоҳанд дар бари худ калонсолеро бо дилу диди кӯдакона бубинанд. 

Онҳо мехоҳанд калонсолон меҳрубон бошанд, бо забони барояшон фаҳмо сухан гӯянд. 

Онҳо мехоҳанд ҳар хоҳише, ки дар сарашон пайдо мешавад, калонсолон иҷро кунанд.

Онҳо мехоҳанд ҳамеша волидон ҳамроҳи эшон бошанд.

Онҳо мехоҳанд пас аз ҳар нозу нузашон нозбардории волидонро бубинанд.

Онҳо мехоҳанд аз тамоми газандҳо ба воситаи калонсолон эмин бошанд.

Онҳо мехоҳанд асло гиря накунанд.

Онҳо мехоҳанд ҳама диққати калонсолон ба онҳо равона бошад.

Онҳо мехоҳанд ба падару модарашон монанд бошанд.

Онҳо мехоҳанд аз дидани волидонашон фахр кунанд.

Онҳо мехоҳанд дар тамоми маҷлисҳои мактаб сари волидонро назди муаллимон ва волидони ҳамсабақонашон баланд кунанд.

Онҳо мехоҳанд ҳангоми гиря, қаҳр ва эркагиашон ба шармдоронӣ ва изодиҳии калонсолон дучор наоянд.

Онҳо мехоҳанд калонсолон бо доду фарёд чизеро фаҳмонданӣ нашаванд, зеро фаҳмишашон ба ин усули тарбия намерасад.

Онҳо мехоҳанд...

Ва дар охир як савол ба волидони меҳрубон: “Кадоме аз хоҳиши фарзандонро иҷро кардед ё ҳадди ақал кӯшиши иҷро кардан намудаед?

Ҳафизуллоҳ ТОҲИРӢ, “ҶТ”

P.S: Чанде пеш ҳамкори мо Хуршед Мавлонов дар ҳамин рӯзнома бо сарлавҳаи “Яке зору дигар безор” ба ин мавзӯъ наздик матлабе навишта буд, хоҳиш, пеш аз орзуҳои фарзанданро иҷро накардан ҳамонро хонед.

P.S.S: 1-уми июн Рӯзи умумиҷаҳонии муҳофизати кӯдакон аст.