Ҳодисаҳои номатлубро имрӯзҳо дар ҳар қадам вомехӯрем. Худсӯзӣ, худовезӣ ва даст ба худкушӣ задани ҷавононро дида, ноҳинҷор мешавам.

Одамон, вақте ки даргири мушкилӣ мешаванд ва барои ҳалли он роҳи ҳал намеёбанд, дар миёни ду роҳ мемонанд. Вақте ки дар ҳалли он мушкил худро оҷиз дармеёбанд, чорае ҷуз худкушӣ намебинад, ки фикрест иштибоҳ ва роҳест хато. Ҷон амонати Худованд аст, ҳар вақте хост медиҳад ва ҳар вақте ирода кард, мегирад. Воқеан ҳайрон мешавам, зани ҷавоне, ки тифли ширхӯр дорад, аз тарси шармандагӣ даст ба худкушӣ мезанад. Вақте он зан ба ҷони ҷавони худ раҳм намекунад, аз куҷо фикри тифли ширхӯраро хоҳад кард.

Зиндагӣ майдони мубориза аст. Бояд мубориза бурд, барои муваффақ шудан фикр кард, на барои худкушӣ. Дар ҷангал ҳайвони бузургтар барои зинда мондани худ ҷони ҳайвони дигарро мегирад. Ин қонуни табиат аст. Зиндагӣ аст, ки пастию баландӣ, талхию ширинӣ, гармию сардиҳо дорад. Зиндагӣ ҷодаи ҳамвор нест. Аз ҳар афтиданҳо бархестанро бояд омӯхт. Дасту бозӯ бояд қавӣ бошад, то набарди зиндагӣ туро мағлуб нагардонад.

Баъзе ҷавонони мо сустиродаанд, тарбияи нодуруст гирифтаанд. Вақте бепул мемонанд, ҳамон лаҳза бо роҳи ҳаром маблағ ба даст оварданро фикр мекунанд. Даст ба дуздӣ мезананд ва вақте даргири мушкилӣ мешаванд, роҳе намебинанд ҷуз ба худкушӣ даст задан. Бо даст задан ба худкушӣ мушкил ҳал намешавад, балки меафзояд. Одами ба худкушӣ дастзада ҳар ду дунёи худро аз даст медиҳад, дар ин дунё овозаҳо пушти сараш зиёд мешаванд. Яке падарро, дигар модарро, яке бародарро, дигар хушдоманро ва ақрабои наздики вайро дар маргаш гуноҳкор мешуморанд. Обрӯи хонавода дар ҷамъият паст мешавад.

Бояд кӯдак аз хурдӣ ба зиндагӣ дилгарм бошад, орзу дошта бошад ва барои расидан ба он кӯшиш намояд.
Варзиш, ҷисму рӯҳи солим, ҷомеаи солим, падару модари тарбиятгар бошанд, ин ҳодисаҳо кам рӯй медиҳанд. Касе, ки дар оила ва ҷомеа тарбия дидаву ба камол расида бошад, фикраш аз ҳодисаҳои номатлуб орӣ аст.

Атобой УМАРОВ,
донишҷӯи соли 1-уми ДДОТ ба номи Садриддин Айнӣ