Комёбии инсон дар соҳааш танҳо ба туфайли фидоии роҳи худ будан, ҳамеша дар ҷустуҷӯ шудан ва ҳаракат намудан ҷиҳати рушди малакаи касбӣ ба даст меояд. Ин гуфта пайроҳаҳои гуногунеро мемонад, ки билохира инсонро ба сӯи фатҳи қуллаи мақсуд мебарад.

Хилъати сафед ба бар кардану дармонбахши дардҳо шудан кори ҳар кас нест. Онҳое ба ин ноил мегарданд, ки дорои иродаи қавиянду аз муҳаббат ва асрори касби хеш бархурдоранд. Кулли комёбиҳои минбаъда низ аз ҳамин ибтидо мегиранд.

Наргис Лашкарова бо дарки ин нукта имрӯз дар соҳаи тиб фаъолияти самарабахш дорад. Ӯ пас аз хатми Донишгоҳи давлатии тиббии Тоҷикистон ба номи Абӯалӣ ибни Сино дар соли 1989 то имрӯз бо муваффақият паи кор аст. Наргис Лашкарова айни ҳол машваратчии Маркази солимии репродуктивӣ дар Маркази саломатии шаҳрии № 14 мебошад.

“Соҳаи тиб аз ибтидо бароям писанд буд, - мегӯяд Наргис Лашкарова. - Модарам табиб ҳастанд. Дар соҳаи тандурустӣ аз аввал кору фаъолият мекарданд. Ба кору фаъолияти онҳо нигариста дар ман низ хоҳиши табиб гардидан пайдо гардид, ки билохира он маро ба роҳи тиб раҳнамун сохт. Ҳангоме ки ба донишгоҳ дохил гардидем, мушкилиҳо буданд. Чунки мо мактабро бо забони тоҷикӣ хатм карда будем. Дар донишгоҳ бо забони русӣ дарс мехондем. Ҳарчанд забони русиро то андозае мефаҳмидем, фанҳое буданд, ки воқеан душвор буданд. Аммо муҳаббат ба соҳаи интихобнамудаамон моро ҳама вақт баҳри пайдо намудани роҳҳои ҳалли мушкилиҳои бамиёномада ва ҳарчи зудтар аз бар намудани донишҳои гуногуни вобаста ба соҳа кӯмак мекарданд. Омӯхта соҳиби касб гардидему имрӯз сарбаландона фаъолият карда истода, саҳми худро дар рушди соҳаи тиб гузошта истодаем”.

- Соҳаи тиб чӣ талаботу нозукӣ дорад?

- Соҳаи тиб талаботи бисёр дорад. Чун мо ба табобати занон машғул ҳастем, хеле мушкил аст. Дар соҳаи мазкур ҳам психолог ва ҳам табиб шудан даркор асту ҳаматарафа омӯхтан лозим. Талаботу нозукиҳое, ки ин соҳа дорад, шояд дигар соҳаҳо то ба дараҷаи ин надошта бошад, зеро ин касбест, ки бо инсон сару кор мегиред. Ҳар замон нафаре ба наздатон меояду барои барқарорнамоӣ ва ё солимии организми хеш, ки ба беморие гирифтор шудааст, шикоят менамояд ва барои сиҳат шудан умедаш танҳо ба шумост. Агар нозукиҳои соҳаро аз бар намуда бошед, бе ягон мушкилӣ беморро табобат мекунед. Агар аз сидқи дил касби хешро дӯст доред ва хеле хуб онро аз бар намуда бошед, ҳамаи мушкилиҳо бароятон осон мегардад. Дар соҳаи тиб тамоми комёбиҳо маҳз тавассути донистани талаботу нозукиҳои он имконпазир аст.

- Вобаста ба вазъи имрӯзаи соҳаи тибби кишвар чӣ назар доред?

- Дар соҳаи тиб имрӯз пешравиҳои зиёде ба назар мерасанд. Солҳои пеш баъзе таҷҳизотҳо намерасиданд. Имрӯз, хушбахтона, бо шарофати Истиқлолияти давлатӣ тамоми марказҳои саломатӣ ва бемористонҳо бо таҷҳизоти ҳозиразамони соҳаи тиб муҷаҳҳаз гардидаанд, ки ин худ бозгукунандаи рӯ ба рушд будани соҳаи тибби мост. Таваҷҷуҳи Ҳукумати кишвар ба соҳаи тиб хеле хуб аст. Имрӯз тамоми шароитҳо баҳри табобати беморон муҳайё гардидаанд. Таваҷҷуҳи ҳаррӯзаи Ҳукумати мамлакат ба соҳаи тандурустӣ дар баробари дигар соҳаҳо бозгукунандаи он аст, ки дар воқеъ, ин соҳа яке аз соҳаҳои асосӣ ба ҳисоб меравад. Чунки ягона ниҳодест, ки баҳри ҳифзу барқарор намудани саломатии аҳолӣ фаъолият мекунад. Ин ҳама пешравиҳоро дар соҳаи тиб дида гуфта метавонем, ки ояндаи тибби мо дурахшон аст.

- Дар соҳаи тиб муваффақият ба Шумо чӣ гуна даст додааст?

- Инсон ки касбашро дӯст дошт, муваффақ шудан мегирад. Аз ҳама муҳимаш пешаи худро дӯст доштан аст. Дар солҳои аввали соҳибистиқлолӣ, ки нооромиҳо буд, баъзе нафаронро дидам, ки аз фаъолият даст кашиданд. Аммо новобаста ба ҳамаи он, ман дар ин соҳа кор кардам, чунки касбамро бениҳоят дӯст медоштам.

Барои боз ҳам мутахассиси хуб шудан шарт ва зарур аст, ки табиб бояд худомӯзӣ намояд. Табибро лозим аст, то доим дар паи ҷустуҷӯи донишҳои нави вобаста ба соҳааш бошад. Вақте ки доим дар ҷустуҷӯ бошед, ҳатман комёб мегардед.

- Табиб бояд чӣ гуна шахс бошад?

- Табиб аввалан бояд психологияро хуб донад. Чунки ҳар нафар психологияи худашро дорад. Аз ин рӯ, он бемореро, ки таҳти табобат мегиред, қабл аз ҳама, ҳолати равонии онро бояд омӯхт. Зеро табобат аз суҳбати аввалин оғоз мегардад. Инчунин, табиб бояд пеш аз ҳама, хушгуфтор бошаду муносибати хуб дошта бошад. Аввалин коре, ки духтур ва ё табиб барои бемор анҷом медиҳад, ин бо сухани ширин бо ӯ ҳамсуҳбат шудан аст. Зеро вақте бо сухани ширин муомила мекунед, бемор худро қадре шифоёфта тасаввур карда, тамоми дард ва ё бемории худро баён мекунад. Дар баробари ин бояд гуфт, ки ҳамаи инсонҳо як хел характер ва хусусият надоранд. Ҳар яке талабот ва тарзи муносибати махсуси худро дорад. Бинобар ин, ҳар як табибро зарур аст, ки дар ибтидо дар баробари бо сухани ширин суҳбат намудан диди табибӣ дошта, аз соҳаи хеш хуб бархурдор бошад.

- Дар “Соли ҷавонон” ба ҷавононе, ки соҳаи тибро интихоб карданиянд, чӣ маслиҳат доданиед?

- Эълон гардидани “Соли ҷавонон” ин як туҳфаи бениҳоят хуб баҳри ҷавонҳост. Ин худ бозгукунандаи он аст, ки таваҷҷуҳи Ҳукумати ҷумҳурӣ ба ин қишри ояндасози ҷомеа зиёд аст. Зеро ҷавононанд, ки дар оянда муаррифгари кишвар дар арсаи байналмилал мешаванд. Ҷиҳати илмомӯзӣ имрӯз кулли шароиту имкониятҳо фароҳам оварда шудааст. Пас, ҷавонон бояд аз ҳамаи он самаранок истифода баранду касб ва ҳунар омӯзанд. Инчунин, ҷавонон бояд боодобу дорои ҷаҳонбинии васеъ бошанд.

Ҳангоме ки дар донишгоҳ мехондему дар беморхона фаъолият менамудем, доим устодонамон таъкид менамуданд, ки духтар бояд тамоми умр хонаду омӯзад. Агар дар соҳаи дигар мутахассис хонду дипломашро гирифта фаъолият намояд, табибон бояд дипломашонро гирифта боз ҳам мутолиаи худро идома диҳанд, зеро ба қавле “давоми умри инсон дар дасти табиб аст”.

- Барои як суҳбати самимӣ ба Шумо ташаккур.