Ё фариштае аз зебоиҳо сиришта

Соат 4-и саҳар. Шаҳр сокиту мардумаш хоб. Ҳавои берун сард. Кӯчаҳо пурчанг аз ғояти боди сарди шабона. Чароғҳои шаҳр фурӯзон. Дар рӯшании онҳо сояи зане намудор аст. Бо сари хам, машғул ба кор. Бо ягона асбоб, ҷорӯби худ. Таваҷҷуҳаш танҳо ба он банд. Аммо нигоҳаш каме ҳаросон. Шояд аз садои якбораи баъзе мошинҳои ин вақти шаб дар ҳаракат. Ҷорӯбаш ғуломи дастонаш. Устуворона онро ба ҳар ҷониб ҳаракат медиҳад. Аммо боди вазида якбора ҷорӯбро раҳо мекард аз дасташ. Ӯ дастонро дар остинҳои худ каме панаҳ медод аз сардӣ. Гоҳо онҳоро бо ҳамдигар мемолид. Дастон мисле, ки аз ҳам неру гирифтанд, дубора омодаи кор ва ҷорӯбро маҳкам медоштанд. Баҳри тозагии кӯчаҳо...

Кӯчаи ба номи Ҳувайдуллоеви пойтахт бо ҳар ҳаракати ҷорӯби ӯ тоза мегардид. Дастпӯшҳоро ба да¬стони карахтгаштааш мепӯшад. Акнун партовҳо мунтазири ӯ буданд. Онҳоро ғундошт. Партовҳое, ки натиҷаи худнамоӣ ё бефаросатии баъзе сокинонанд, ки бепарвоёна ба замин партофта мешаванд.

Ин ҳангом садои марде аз бинои истиқоматӣ баланд гашт. Сар аз равзана берун фарёд мезад ҷониби ӯ. Шикоят мекард. Аз он ки партовҳо дар зери бинои онҳо бояд ҷамъ нагарданд. Худ дар хонаи гарм бехабар аз ҳоли зан, заҳмат афзуд ба кораш. Бо ҳамон оромӣ ба кори хеш идома мебахшад.

Бале, дар поси шабу дар ҳавои сард зане заҳмат мекашид. Ӯ эҷодкор нест, ки шаб манбаи илҳомаш бошад. Ӯ бехонумон нест, ки дар ин қисмати шаб сарпаноҳе биҷӯяд. Овораю савдозада низ нест, ки озодона сайри шабона кунад. Ӯ як зан аст. Як модар. Самимиву зебо. Ӯ поккор аст. Озода мекунад ҳар кӯчаро. Ӯ роҳрӯбзан аст. Мерӯбад хасрӯбаву чангҳоро. Гӯё дар баробари ин мерӯбад хазонбарги андуҳу ғуссаи ҳаётро. Чанги кинаву адовати зиндагиро. Ӯ ҳеҷ гоҳ иҷоза додан намехоҳад барои дубора нопок шудани маконҳои рӯфтааш. Аммо ин роҳравҳо низ холӣ нест, аз рафтори инсонҳои нохуб. Чун ҷодаи зиндагӣ. Аз ин рӯ мепазирад қадрношиносии бархеро ба кораш. Таҳаммул низ мекунад. Боз ҳам мерӯбаду мерӯбад, бо умеди озода шудани кӯчаҳои шаҳр. Бо умеди пок шудани маърифати сокинонаш.

Ғунчагул Ҷамолова мебошад ин модари заҳматқарин. Оғози кораш аз соати 3-и шаб аст. Он ҳангом, ки лаззати хоби шабро дорост. Аз он соат, ки иҷрои кор ҷуръату қудратро металабад. Ӯ тулӯи хуршедро дар сари кор истиқбол мегирад. Қабл аз ҳама накҳати субҳро мешамад. Аз гом ниҳодани мардуми саҳархез болои ҷодаҳои тоза намудааш меболад. Аз ин лаҳзаҳои одист оғози шодиҳояш.

Модар аст. Сарпарасти панҷ ҷигарбанд. Рӯзгори онҳоро ба сар дорад. Ҳамвора талош мекунад дар роҳи тарбияташон. Ҳама ранҷҳоро қабул дорад, аммо норасоияшонро не, нокомию нороҳатияшонро не. Шабу рӯз меҷӯяд ризқи онҳоро. Ин аст бузургии модар. Меҷангад, месӯзад, месозад. Аммо боз механдад. Ғуссаҳоро пинҳон мекунад. Пушти хандаҳои ғамолуд. Пушти нигоҳи гарму хаста. Пушти чеҳраи тобону озурда. Чун намехоҳад фарзандон нороҳаташ бинанд. Ӯро заиф хонанд. Худро бечора шуморанд. Ӯ мехоҳад таслими нобудҳову ношудҳои рӯзгор нагардад. Ӯ мехоҳад саде бошад, сипаре бошад барои аз ҳама хатарҳо эмин нигоҳ доштани фарзан¬дон. Аз худ гузаштанҳо хоси ӯст. Ҷонфидоӣ пешааш гардидааст. Меҳрубонӣ амали ҳар лаҳзааш. Таппиши қалбаш аз будани онҳост. Вуҷудаш пур аз меҳрашон. Дар дида танҳо симои онҳо. Аммо ӯ ҳеҷ гоҳ мунтазири подоше намегардад аз ҷониби фарзандон. Барояш табассуми беғами онҳо шодист. Расидан ба мақсадҳояшон хушбахтист. Кӯчактарин таваҷҷуҳ аз онҳо барояш ҳадяест арзишманд. Зеро ӯ модар аст. Ҷонфидову ҷоннисор, ғамбару ғамгусор. Бемислу беҳамто, шодипарвару дардошно. Дар умум фариштаест аз зебоиҳо сиришта.

Қиёми рӯз фаро мерасад. Анҷоми кори пурзаҳмати Ғунчагул Ҷамолова низ. Ӯ меравад сӯи хона. Сӯи қасри хушбахтиҳои худ. Сӯи дидаҳои мунтазири фарзандон. На баҳри истироҳату рафъи хастагиҳо. Балки барои сипарӣ намудани идомаи вақт бо фарзандон. Зеро ӯ модар аст...