Дар ҳаёт барои инсонҳо аз ҳама чизи муҳимтару беҳтар солимиву тандурустӣ аст ва инсон дигар орзуҳову хостаҳои дили худро дар пасманзар ё заминаи маҳз ҳамин неъмат метавонад амалӣ гадонад. Саъдӣ Шерозӣ мегӯяд: «Беҳтарин неъмат барои инсон тандурустиву эминӣ аст».

Таъмини ин неъмати бебаҳо - тандурустӣ ва беҳдошти саломатии оммаро табибон бар зимма доранд. Тайи чанд сол аст, ки дар дармонгоҳҳо ва марказҳои саломатӣ шуъбаҳои тибби оилавӣ амал мекунанд. Фаъолияти ин шуъбаҳо, ки дар асоси ислоҳоти соҳаи тандурустӣ роҳандозӣ шудааст, вусъат пайдо карда истодааст. Хизматрасонии духтурони оилавӣ бештару пурсамар ба назар мерасад. Барои рушду пешравии самти мазкур «Барномаи рушди тибби оилавӣ барои солҳои 2011-2015» ҳам қабул гардида, мавриди амал қарор гирифт ва тадбирҳои зиёд, аз қабили сифатан беҳтар намудани хизматрасонии тиббӣ, пешгирии саривақтии бемориҳо, ташхис ва табобати беморонро амалӣ намуд.
Роҳандозӣ гардидани хизматрасонии тибби оилавӣ дар шароити феълӣ иқдоми муҳиму саривақтӣ буда, аз дигар намуди хизматрасониҳои тиббӣ афзалият ва ё бартарӣ дорад.

Аз он ҷиҳат, ки имрӯз шумораи мутахассисони ин намуди хизматрасонии тиббӣ - духтурони оилавӣ ва ҳамшираҳои шафқат афзуда, онҳо вобаста ба шароит дар маҳалҳои зисти сокинон фаъолият мекунанд. Ба ҳар фард дар алоҳидагӣ, ба оила, ба аҳолии минтақа, инчунин дар хона новобаста аз ҷинс, синну сол ва намуди беморӣ ёрии аввалини тиббиву санитарӣ мерасонанд. Тибби оилавӣ дар беҳдошти сиҳатии мардум нақши муҳим мебозад ва табибони оилавӣ ҳамрозу ҳамнавои қалби мардум мебошанд.

Умед аст, ки оянда сафи мутахассисони тибби оилавӣ меафзояд ва ин падида ҳам барои рафъи мушкили норасоии кадрҳои соҳа ва ҳам барои дастрасии сокинон ба намудҳои хизматрасонии тиббию санитарӣ дар минтақаҳо, бахусус минтақаҳои дурдаст мусоидат мекунад.

Академик Н. Кончаловский гуфтааст: «Инсон метавонад актёри беистеъдод, олими беамал, меъмор, геолог, омӯзгор ё муҳандиси беҳунар шавад. Аммо ҳуқуқ надорад, ки табиби бад шавад. Зеро ба ӯ бовар карда, ҳаёти одамро супоридаанд». Бинобар ин, табиб бо интихоби ин пеша масъулияти сангинеро ба зимма мегирад ва дар  раванди фаъолияташ ҳуқуқи маънавии хато кардан надорад. Синои ҳаким гуфтааст: «Обрӯву эътибори табиб на танҳо ба донишу малака, балки ба одобу ахлоқи ӯ низ вобаста аст». Аз ин лиҳоз, мо, табибон бояд ҳам донишу малакаи хуби касбӣ ва ҳам одобу рафтори ҳамида дошта бошем. Мисли кулоҳу хилъати сафедамон дилу нияти софу сафо ва аз ҳама муҳим муомилаи хушу гуфтори ширин дошта бошем, зеро меҳрубониву хушмуомилагии табиб табобати хуб барои бемор аст.

Сайфиддин ҲАЛИМОВ,
мудири Шуъбаи тибби оилавии Маркази саломатии шаҳрии №3-и шаҳри Душанбе