Истиқлолият, ки беҳтарин неъмат аст, бе ваҳдати миллӣ устувор нест. Ваҳдат пояи зиндагии хушбахтона, рӯзгори осудаи мардум, дӯстиву рафоқат, нишону фарҳангу маданият ва пойдевори давлат буда, мардумро ба оянда, ба фардои нек роҳнамоӣ мекунад.

Воқеан ҳам дар замони парешониву пурошӯб барои мардуми Тоҷикистони тозаистиқлол фарзанди ба¬руманде аз миёни миллат пайдо шуд, ки ба қавли хеш роҳнамову сарвар гардид ва мардуми тоҷикро ба соҳили мурод расонд ва кишваро аз вартаи ҳалокат наҷот дод. Парчами ваҳдат ва ҳамдилиро парафшон намуд. Ваҳдату ягонагии мар¬дум асоси ояндаи неку дурахшони ҳар кишвар буда, маҳз бо ҳамдигарфаҳмӣ ва сулҳу субот ҷомеа пешрафт намуда, тараққӣ мекунад.

Акнун, ки ваҳдату субот дар ҷомеа пойдор аст, барои зиндагии беҳтару шоиста моро зарур аст, ки донишу ҳунар омӯзем. Пешвои миллат, Президенти ҷумҳурӣ, муҳтарам Эмомалӣ Раҳмон гаштаю баргашта таъкид месозанд, ки ояндаи ин давлат ин миллат дар дасти ҷавонон аст ва мо бояд барои озо¬дию ободии Ватани азиза¬мон ҷавононро дар рӯҳияи ватандӯстӣ, меҳанпарастӣ ва худшиносӣ тарбия намуда, кадрҳое омода намоем, ки барои пешрафти ин ҷомеа саҳми арзанда гузошта тавонанд.

Имрӯзҳо дар кишварамон ҷавонони зиё¬де ҳастанд, ки бо ҳунару маҳорату истеъдоди худ дар арсаи байналмиллалӣ ном¬бардори Тоҷикистон гарди¬даанд. Ҳамаи дастоварҳои мо аз пойдор будани сулҳу ваҳдат ва якдилӣ насиба¬мон гаштааст.

Диловари РОЗИҚ,
донишҷӯи курси дуюми Донишкадаи исломии Тоҷикистон