Дӯст доштани Ватан дар лоф задану сухани пуч гуфтан нест. Дар ҳузури мардум даст ба сина зада, “Ватанамонро дӯст медорему барои он ҷонамонро фидо мекунем” гуфтан ҳанӯз далели ватандӯстдорӣ шуда наметавонад. Зеро сухани пучу дур аз амалу ҳақиқатро ҳар кас гуфта метавонад. Дӯстдории Ватан танҳо ҳамон вақт дақиқ мегардад, ки мо бо амалу кирдори созандаи худ дар ҳифзу нигоҳдорӣ ва ободонии он саъю талош намоем.

Дар дилхоҳ ҷомеа вазифаҳои сангину пурмасъулиятро бар дӯши онҳое бор мекунанд, ки дар дӯстдорию ободкории Ватан аз дигарон пешгом ҳастанд ва маҳз бо ин хислаташон ба боварии халқ даромадаанд. Ин гурӯҳи мардум вазифаи бар дӯшашон гузошташударо на ба унвони як фахру бартарӣ, балки чун масъулият ба худ қабул карда, бо муҳаббати хоса дар паи иҷрои он мешаванд. Маҳз муҳаббати Ватан онҳоро водор мекунад, ки то лаҳзае, ки ҷон дар рамақ доранд, баҳри иҷрои вазифаи худ талош варзанд. Барои ватандор бояд ин муҳим набошад, ки ӯ иҷрокунандаи кадом вазифа аст. Аз роҳрӯбу роҳсоз то ба раису вазир бояд пеши худ як ҳадаф - бо муҳаббату дӯстдорӣ обод кардани Ватанро дошта бошанд.

Иҷрои вазифа аз он кор, ки мо аз рӯи дӯстдорӣ мекунем, фарсахҳо дур аст. Масалан, мо хонаҳоямонро на барои иҷрои вазифа ободу зебо мекунем, балки дӯст медорем, ки хонаҳоямон зебо бошад. Ҳамин аст, ки ҳар коре дар хонаҳои худ мекунем, аз рӯи муҳаббат ва дӯстдорист ва дар тафовут ба дигар ҷойҳо, ба қавле “ҳалол” кор мекунем. Аммо чунин ба назар мерасад, ки дар ҷои кор вазифаи бар дӯшамон гузоштаро на аз рӯи дӯстдорӣ, балки аз рӯи он масъулияте, ки ба мо вогузор кардаанд, иҷро мекунем. Табиист, ки вақте дилхоҳ корро аз рӯи муҳаббат иҷро накунем, он ба таври бояд ба сомон намерасад.

Мутаассифона, имрӯзҳо чунин ба назар мерасад, ки қисме аз кормандони мо, новобаста аз соҳаву ҷои кор, вазифаи худро на аз рӯи дӯстдорӣ, балки бо тақозои вазифаашон иҷро мекунанд. Душанбе - пойтахти азизи Тоҷикистон, муаррифгарӣ мо дар дунёст. Душанбе оинаест, ки оламиён Тоҷикистонро дар он мебинанд. Маҳз ҳамин бузургӣ моро водор мекунад, ки пойтахти азизамонро аз рӯи муҳаббат ва дӯстдорӣ ободу зебо гардонем. Имрӯзҳо мебинем, ки баъзе нафарон дар ободонии пойтахт ба саҳлангорӣ роҳ медиҳанд. Роҳҳои дубора кандашудаи чандин ҷои пойтахт далели гуфтаҳост. Чанд моҳ қабл барои таъмини сокинони шаҳр бо оби гарм, қубурҳои обгузар гузаронида шуд. Барои ин зарур омад, ки қисме аз роҳҳоро кананд. Баъди кандани роҳҳо тармими дубора сурат гирифт. Дар аввал сохт ва сифати роҳҳои тармимшуда хеле зебо ба назар мерасид. Аммо аз байн чанд моҳ нагузашта маълум гардид, ки роҳҳо на аз рӯи дӯстдории Ватан, балки барои иҷрои вазифа тармим шуда будаанд. Дар як муддати кӯтоҳ аксарияти ҷойҳои аз нав сохташуда то як ваҷаб ба замин фурӯ рафта, роҳҳо вайрону валангор гардиданд. Ҳамин буд, ки масъулинро зарур омад, то боз роҳҳоро канда, азнавсозӣ кунанд. Мисолҳо кам нестанд. Дар пойтахт биноҳои навбунёде, ки аллакай ба харобшавӣ рӯ овардаанд, зиёд ба назар мерасанд. Пас, чунин хулоса кардан мумкин аст: ин кори онҳоест, ки Ватанро на аз рӯи муҳаббат, балки барои иҷрои вазифа обод кардаанд.

Мо – ватандорон бояд Ватанамонро ҳамеша аз рӯи муҳаббату дӯстдорӣ обод намоем. Ҳатто дар кӯчактарин вазифаи ба мо боваршуда ба саҳлангорӣ роҳ надиҳем. Натанҳо пойтахтро, балки тамоми кунҷу канори Ватанамонро бо муҳаббату дӯстдорӣ хурраму зебо гардонем. Ватанро хонаи асосии худ донем. Муҳаббат ба Ватанро ҳамеша қабл аз вазифаи бар дӯшдоштаамон гузорем.

Хуршед МАВЛОНОВ, "ҶТ"