“Ман шонздаҳсолаам. Дар хонаи падарандарам зиндагӣ дорам. Вақте падарам аз модарам ҷудо шуд, модарам шавҳари дигар карду зиндагии маро ба нобудӣ кашид. Модарам бидуни иҷозати падарандарам як қадам берун намемонад, сухани ӯ барояш қонун аст. Ҳамин аст, ки ҳамеша аз модарам сарзанишҳо мешунавам. Модарам бисёр зани баддаҳон аст. Бо ман чунон гуфтору рафтор мекунад, ки гӯё модарандарам бошад. Аз ин гуна зиндагию муҳит ва рафтори нохуби модарам дилсарду хаста шудам. Рӯзе нашудааст, ки мо чун модару духтар суҳбат намоем. Баъзан вақт эҳсоси хиҷолатмандӣ мекунам, ки аз чунин модар таваллуд шудаам. Кош имкони интихоби волидон мешуд. Аммо афсус...,” – қисса мекунад Шоҳина аз рӯзгори хеш.

Волидон дар зиндагӣ азизтарину муҳимтарин нафаронанд. Ва на мо фарзандон ҳаққи волидонро интихоб кардан дорему на онҳо моро. Воқеан на ҳар модар, модар шуда метавонаду на ҳар оила, оилаи воқеӣ. Оилаи воқеӣ оилаест, ки дар асоси муҳаббату боварӣ барпо шуда бошад. Зеро, оила ин таҳкурсии зиндагии солиму кафолати хушбахтист. Ба андешаи равоншинос Ёрмуҳаммад Ниёзов масъалаи муносибати дурушт доштани модарон ба фарзандони худ ё ин ки баръакси ин ҳол дар ҷомеа ҳамеша вуҷуд дорад. Ба таъкиди ӯ ин масъала дар баъзе оилаҳо огоҳона ва дар баъзеи дигар ноогоҳона амалӣ мешавад:

- Раванди огоҳона ҳамон аст, ки модар дорои дониш ва тарбияи дурусти хонаводагӣ бошад. Вақте модар худ тарбияи дуруст надораду дар вай хислатҳои инсонӣ ташаккул наёфтааст, пас аз куҷо ӯ ин эҳсосоти бадро аз вуҷуди худу фарзандаш бартараф мекунад? Чи гуна ба он фарзанде, ки ниёз ба тарбият дорад, муносибат мекунад? Агар инсон тарбия набинад, мисли ҳайвон аст. Чунки ҳамон та¬лаботу ғаразҳои физиологии мо аз ҳайвон ягон фарқияте надорад. Вале арзишҳои биологию сотсиологӣ инсонро аз ҳайвон ҷудо мекунад. Арзишҳои сотсиологӣ, яъне меҳр доштан, тарбият кардан, дар ҷомеа муносибати худро дуруст ба роҳ мондан, ҳамаи инҳо арзишҳои иҷтимоӣ ҳастанд, ки инсон дар натиҷаи омӯзиш касб мекунад. Агар шумо нодон бошед, қариб ки аз муносибатҳои ҳайвонӣ дур нестед. Инсон бояд ҳамеша дар тарбияи худ бошад, - таъкид мекунад ин равоншинос.

Ба андешаи ӯ дигар модароне, ки чунин рафтор доранд, онҳо пеш аз ҳама аз ахлоқ дуранду ин як сабабаш аст. Ӯ гуфт: “Сабаби дигар ин аст, ки духтараш аз шавҳари дӯстмедоштааш нест. Яъне дар шахсияти духтараш як наздикии шавҳари пешинаашро мебинад. Вақте духтараш шабеҳи шавҳараш асту дар вай рафторҳои ӯ нуҳуфтааст, инро таҳаммул карда наметавонад. Дар натиҷа тамоми қаҳру ғазаби хешро ба сари духтараш холӣ мекунад. Барои ин мушкилиро ҳал намудан, бояд пеш аз ҳама сабабҳои муносибати нодурусти модарро ёфтан золим аст. Чун ҳар як амалу рафторе, ки инсон мекунад, сабабе дорад”.

Фарзандон ҳамеша бо оила будан мехоҳанд. Мехоҳанд падару модари дӯстдоштанӣ дошта бошанд, ки ба онҳо муҳаббат карда тавонанд. Дар оилае, ки ишқу муҳаббат набошад, он сардхонаеро мемонад, ки дар он ҳеҷ як ниҳоле намесабзаду рушд намекунад. Падару модар аст, ки ба зиндагии мо, фарзандон рӯшноӣ намуда, бо муҳаббату боварию эҳтироми худ онро пойдор нигоҳ медоранд. Ҳамин аст, ки мо зиндагӣ карданро дӯст медорем. Ба андешаи Ҷони Депп ҳунарпешаи амрикоӣ: “Аз ҳама чизи муҳимтарин дар дунё ин оилаи солим мебошад. Агар шумо оила надоред, пас ҳеҷ ҷиз надоред”. Воқеан чунин аст. Нафаре, ки оилаи хуб надошта бошад, чизе надорад. Аммо оилае, ки қаҳрамони мо дорад, мутаассифона, мо онро оилаи солим гуфта наметавонем.

Баръакси ин оилае ҳаст, ки бо дидану шуниданаш эҳсоси хушбахтӣ мекунед. Оилаи Амрохон яке аз оилаҳои хушбахтест, ки то ҳол таърифу тавсифаш вирди забонҳост. Ӯ истиқоматкунандаи ноҳияи Шамсиддини Шоҳин буда, 50 сол дорад. Ба хотири бефарзандӣ аз зани аввалааш ҷудо шуда, як зани ду фарзанди хурдсолдоштаро ба ҳамсарӣ қабул мекунад. Аз рӯзи ба хона овардани зану фарзандони ӯгаяш то ба имрӯз фақат ба онҳо муҳаббат кардааст, ки айни ҳол онҳо соҳиби хонаву дар ҳастанд. “Духтарам, ҷонам” - гуфта ба онҳо муроҷиат мекунад. Ба онҳо чунон падарӣ кардааст, ки ҳеҷ яки онҳо то ба ҳол эҳсоси бепадарӣ накардаанд. Воқеан, чунин падарандарҳои мушфиқу меҳрубон кам ёфт мешавад, ки фарзанди бегонаро ҳамчун фарзанди худ қабул карда, бо лутфу меҳрубонӣ сарашонро сила кунанд.

Хулоса, фарзандон ҳамеша ба ғамхорӣ ниёз доранд. Хосса ба муҳаббати волидон. Ҳамсарон бояд ҳаёти якҷояи худро дар заминаи ҳурмату эҳтироми якдигарӣ бунёд карда, баъдан нагузоранд, ки фарзандонашон  хору зор ва дар ба дар гарданд. Зеро хушбахтии ҳар инсон аз оила сарчашма гирифта, дар давоми умр ташаккул меёбад.