Чанд рӯз пеш савори нақлиёти мусофирбар ба хона мерафтам. Паҳлуям зане нишаста буду бо ронанда самимӣ гуфтугӯ дошт. Ҳар касе онҳоро медид, гумон мекард, ки доир ба кадом масъалаи муҳим ва бениҳоят ҷиддӣ маслиҳат доранд. Аз аввали савор шуданам ба нақлиёт ба суҳбати онҳо аҳамият надодаму дар гӯшҳоям гушмонак монда, мусиқӣ мешунидам. Иттифоқан, ба телефонам паём омаду мусиқӣ хомӯш гашт. Акнун суханҳои ронанда ва занро возеҳ мешунидам:

Ронанда: -  Чанд нафар ҳастед?
Зан: - Панҷ нафар.

Ронанда: - Ҳамагӣ таҳти идораи худат?
Зан: - Бале.

Ронанда: - Чандсолаанд?
Зан: - Аз ҳама калонаш 34-сола, хурдаш 22-сола.

Ронанда: - 22-солааш барои мо мешавад?
Зан: - Албатта, ӯ як афғондухтари зебост.

Ронанда: - Барои худиҳо чӣ қадар нарх дорад?
Зан: - Аз миқдори соат вобаста аст. Агар шабона бошад, 150 сомонӣ...

Баъди ин ҷумлаи зан, дигар тоқати гӯш кардан накардам. Гӯшмонакро боз ба гӯшам мондаму то фаромадан фикрамро ин масъала банд кард: “Зан-модар, тарбиятгар, офаранда, дилсӯз, ғамхор, мушфиқ...ва боз даҳҳо хислатҳои накуву шоистаест, ки ба ин зот марбут медонанд. Бузургии зан аст, ки ӯро чароғи хонадон, идомадиҳандаи насли инсон, тарбияткунандаи тифлон мегӯянд. Мутаассифона, вуҷуди чанд зани беҳаёву сабукпо, чун ин зане, ки ҳамакнун вохӯрдам, ба домани поки ин зот, доғи бадномӣ мегузорад. Ӯ дар баробари худ, боз чандин тани дигарро ба ин бадбахтию бадномӣ ранг задааст. Агарчи ҳастии ин тоифа дар ҷомеа боиси нанг аст, аммо амали бади онҳо бояд намунаи ибрат бошад. Дар ёд бояд гириф, ки ин тоифа бо амалҳои зишташон, пардаи ҳаёро аз рӯи хеш бадар карда, умре зери маломати мардум дар ба дар мегарданд”.
  
Салима ХОЛОВА,
донишҷӯ, коромӯзи “ҶТ”