Варзиш чӣ қадар маъноҳои нуҳуфта ва бузургро дорост. Он қодир аст, ки шахси одиву тарсуро ба як шахси далеру тавоно мубаддал созад. Варзиш қодир аст, ки дунёи одамро ба пуррагӣ тағйир диҳад.

Далели ин гуфтаҳо Иброҳим Хамато мебошад, ки бо як имконияти маҳдудаш дар олами варзиш ҷаҳонро ба ҳайрат овардааст. Ӯ ҷавони мисрӣ аст, ки овони 10-солагӣ дар як воқеаи нохуш аз ҳар ду дасти хеш маҳрум мондааст. Шояд барои аксарият ин ҳодиса дар зиндагӣ шикасти бузурге бошад, вале барои Иброҳим чунин набуду нест. Ин мусибат натавонист, ки нигохи Иброҳимро ба зиндагиву варзиш дигар намояд. Зеро ӯ ҳоло ягона варзишгар аз намуди тенниси рӯимизӣ дар ҷаҳон мебошад, ки бе ду даст бозӣ мекунад. Аҷиб!

Иброҳим пеш аз ин воқеа низ ба намуди тенниси рӯимизӣ машғул буд. Баъди ин “шикаст”, аниқтараш баъди се сол, ӯ дубора ба варзиш баргашт ва роҳҳои гуногуни ба он машғул шуданро ҷустуҷӯ мекард. Аввал тасмим гирифт, ки ракеткаро дар бағал гирифта, бозӣ кунад. Чун ба мушкилии зиёд дучор мешуд, роҳи дигар, яъне бо пой бозӣ карданро интихоб намуд. Аммо ин ҳам барои ӯ роҳи ҳал набуд. Вақтҳо мегузаштанд ва Иброҳим ахиран, роҳи қулайтарини ба теннис машғул шуданро ёфт. Ӯ тасмим гирифт, ки ракеткаро минбаъд на бо бағал ва ё пой, балки бо даҳонаш гирифта, бозӣ кунад. Ҳамин тавр, Иброҳим дар зодгоҳаш Аҳроми Гизи, на он қадар дур аз Қоҳира ба машқи ҳаррӯза машғул мешуд. Ин варзишгар оҳиста-оҳиста дар мусобикаҳои зиёди байналмилаливу ҷаҳонӣ иштирок намуда, соҳиби медалу дипломҳо гардид. Аз ҷумла, дар чемпионати Африқо барои варзишгарони имконияташон маҳдуд медали нуқра ба даст овард.

Ҳамчунин, дар яке аз мусобиқаҳои расмӣ, ки аз тарафи федератсияи параолимпӣ ташкил шуда буд, даъват шуд. Талаботи он ғайриодӣ буд. Яъне, ба он чанд қоидаеро ворид намуданд, ки бозӣ бояд ду дақиқа давом ёбад ва тарзи додан (подача) маҳдудият надорад. Тубчаи ин бозӣ аз дигар намуди тенниси рӯимизӣ вазнинтар ва тоб додани тубча аз тарафи варзишгарон номумкин буд. Аз ин рӯ, Иброҳим натавонист дар ин мусобиқа дастболо шуда, ба ватану хонадони хеш медал оварад, вале тавонист давлати худро дар ин мусобиқаи ҷаҳонӣ намояндагӣ кунад ва ба тамоми қишрҳои ҷомеа исбот намояд, ки дар зиндагӣ кори ношуданӣ нест.

- Ман дар зиндагӣ ду чизи муҳим дорам, ки бидуни онҳо зиста наметавонам. Ҳамсари азизу меҳрубон ва варзиш. Дар зиндагӣ аз меҳрубонии ҳамсар ва ҳар як ҳаракати ракеткаам лаззат мебарам. Агар инсон дар худ мақсад дошта бошад, новобаста аз маҳдудиятҳояш, дер ё зуд ба муроди дил мерасад,- мегӯяд Иброҳим.

Ӯ акнун барои хама намуна аст, чуноне ки худ мегӯяд: “Маъюбият – ин надоштани дасту по нест, балки даст кашидан аз ҳамаи он чизест, ки дӯст медорӣ”.

Муҳайё САИДАМАДОВА, донишҷӯ