САЙЁҲӢ
Ҷумъа 29 Март 2024 11:51
Соли 2018, ки бо пешниҳоди бевоситаи Пешвои миллат, муҳтарам Эмомалӣ Раҳмон “Соли рушди сайёҳӣ ва ҳунарҳои мардумӣ” эълон гардид, имкони хубе ҷиҳати муаррифии мавзеъҳои сайёҳии кишвар, маконҳои диданӣ ва осоишгоҳу шифохонаҳое мебошад, ки дар манотиқи кишвар дорем. Мо бар ин назарем, ки таи ин сол ҳама идораҳои ахбори омма бояд аз сари инсоф ва ба хотири ҳарчи бештар ободу зебо гаштани Тоҷикистони азиз ба муаррифиву тарғиби мавзеъҳои туристии кишвар машғул шаванд. Бо ин мақсад чанд вақт пеш ба осоишгоҳи маъруфи Хоҷа оби гарм рафтем, то аз имкониятҳои мавҷудаи ин муассиса ва фаъолияти он дар “Соли рушди сайёҳӣ ва ҳунарҳои мардумӣ” бохабар гардем.
Табобат дар осоишгоҳ
Имрӯз бо вуҷуди пешрафти илми тиб ва доруву дармонҳои нав ба нав ҳанӯз номгӯи бемориҳое, ки то ҳол уқдаи табобаташон нокушода мондааст, хеле зиёданд. Пӯшида ҳам нест, ки сокинони тамоми рӯи замин аз як давлат ба давлати дигар ба хотири истироҳату табобат сафар мекунанд. Дар ин роҳ маблағҳои ҳангуфтро низ масраф менамоянд. Лек шумораи беморону дардмандон рӯз аз рӯз дар ҳоли афзоиш аст. Ба бахти мо – тоҷикон кишварамон ҳавои тоза, гулу гиёҳҳои шифобахш ва мавзеъҳои табобатии зиёд ва обҳои поку зулол дорад, ки барои саломатии инсон аз унсурҳои асосӣ ба ҳисоб мераванд. Истифодаи оқилонаи ин неъматҳо худ омили муҳими солим будан аст.
Яке аз ҳамин имкониятҳо барои сокинони кишвари мо осоишгоҳи Хоҷа оби гарм аст. Дар атрофи осоишгоҳ, ки дар баландии ду ҳазор метр аз сатҳи баҳр ҷойгир аст, беш аз дусад намуди гиёҳҳои шифобахш мерӯянд. Тӯли ин ҳама сол ба воситаи ин гиёҳҳои шифобахш ва буғу чашмаи родонӣ даҳҳо намуди бемориҳои мардумро табобат мекунанд. Тавре ба мо маълум гашт, зиёда аз ҳаштод сол мешавад, ки дар ин макон табибони кордон ба бемориҳои системаи хунгузар, бемориҳои пӯст, бемориҳои системаи устухону мушакҳо, бемориҳои асабҳои марказӣ ва торҳои берунии асабҳо, бемориҳои музмини гӯш, бинӣ, даҳон, дандон ва гулӯ, бемориҳои сутунмуҳра, бемориҳои дастгоҳи такя ва ҳаракат, бемориҳои узвҳои таносули занона ва мардона ва ғайра дармон мебахшанд. Ба ғайр аз ин, ҳоло дар осоишгоҳи Хоҷа оби гарм табобатгирандагону истироҳаткунандагон метавонанд, дар шаклҳои қабули буғи табобатии родонӣ, қабули оби шифобахши родонӣ, қабули оби гарми родонӣ бо тарзи даврзанӣ, қабули оби гарми родонӣ бо фишор, истифода аз ҳавзи муолиҷавӣ бо оби родонӣ, шустушӯи узвҳои таносули занона, шустушӯи рӯдаҳо бо оби маъданӣ, муолиҷаҳои физиотерапевтӣ бо асбобҳои гуногуни барқӣ, муолиҷа бо парафин, маҳси дастӣ, сандалии барқӣ, сӯзандармонӣ, дандонпизишкӣ, маҳс ба воситаи курсии барқӣ, маҳси барқии бадан бо усули ларзонидан, кашиши сутунмуҳра, муолиҷаи бемориҳои узви таносули мардона ва ғадуди зери узви мардона ва ғайраҳо табобат гиранд.
Беҳбудӣ дар осоишгоҳ
Воқеан, дар замони соҳибистиқлолӣ таваҷҷуҳ ба Хоҷа оби гарм бештар шуд. Ҳоло осоишгоҳ на танҳо таваҷҷуҳи мардуми ҷумҳурӣ, балки диққати шаҳрвандони мамолики гуногуни ҷаҳонро низ ба худ ҷалб карда, ба як мавзеи назаррабо барои сайёҳони хориҷӣ ва макони хуби табобат табдил ёфтааст. Чунончи зимни суҳбат бо директори осоишгоҳи Хоҷа оби гарм Давлаталӣ Самиев иттилоъ гирифтем, теъдоди сайёҳон ё меҳмонони хориҷӣ дар соли 2016 400 нафарро ташкил дода, соли 2017 он ба 693 нафар расидааст. Ин гувоҳи он аст, ки рағбати меҳмонони хориҷӣ барои табобат гирифтан дар осоишгоҳи Хоҷа оби гарм сол ба сол бештар мешавад. Ва ин гувоҳи он аст, ки дар ин муассиса хидматгузорӣ хуб ба роҳ монда шудааст. Шумораи истироҳаткунандагон аз ҳисоби сокинони кишвар низ ҳамасола дар ҳоли афзоиш аст. Агар соли 2016 теъдоди умумии истироҳаткунандагон дар осоишгоҳ 13 398 нафар бошад, соли 2017 ба 15 676 нафар расидааст.
Илова бар ин, агар то солҳои 2012-2013 осоишгоҳи Хоҷа оби гарм соле ба маблағи 250 ҳазор сомонӣ хизмат мерасонд (яъне дар чор сол як миллион сомонӣ), аз соли 2013 ба ин тараф ҳар сол ба маблағи як миллион сомонӣ хизмат мерасонад.
Воқеан, мавҷудияти неъматҳои табиӣ, меҳмондӯстии тоҷикона ва кордонию ширинзабонии ҳайати кормандони осоишгоҳ, инчунин сокинони шаҳраки Хоҷа оби гарм, ки хизматрасонии босифатро асоси некӯаҳволии худ медонанд, омилҳои ҷалби ҳарчи бештари меҳмонони ватанию бурунмарзӣ гардидааст. Айни замон барои ҷалби бештари сайёҳони дохилию хориҷӣ ва ҳарчи бештар ба табобат фаро гирифтани аҳолӣ бо роҳҳои табиӣ дар осоишгоҳ дигаргуниҳои куллӣ ба амал омада истодааст. Аз ҷумла аз масъалаҳое, ки солҳо ҳалли худро намеёфт ин мумфарш набудани роҳи пурхаму печидае буд, ки аз шоҳроҳи Душанбе – Хуҷанд то ба осоишгоҳ мебарад. Таъмири ин роҳ мушкилии роҳро бартараф ва рафтуомади нақлиётро осон намудааст. Бинои асосии осоишгоҳ низ аз таъмир бароварда шуд. Даҳлезу ҳуҷраҳо низ хушсифат таъмир гардидаанд. Ҳоло осоишгоҳ дар ҳама фаслҳои сол фаъолияти худро ба роҳ мондааст. Дар ин ҷо рӯзҳои гарми тобистон дар як навбат қариб шашсад нафар ба истироҳату табобат қабул карда мешаванд. Дар осоишгоҳ барои истироҳат ва табобат реҷаи муайян тарҳрезӣ гардидааст.
Масъулин ният доранд, ки корҳои ободонӣ ва таъмиру тармимро дар соли ҷорӣ, ки аз ҷониби Пешвои миллат, муҳтарам Эмомалӣ Раҳмон “Соли рушди сайёҳӣ ва ҳунарҳои мардумӣ” эълон шудааст, идома дода, гирду атрофи осоишгоҳро мувофиқ ба талаботи замон навсозӣ ва ободу зебо гардонида, таваҷҷуҳи сайёҳонро ба ин макон ҳарчи бештар ҷалб намоянд. Алҳол бо маблағҳои худӣ дар осоишгоҳ корҳои ободонӣ идома доранд. Вале барои анҷоми нақшаҳои ободонӣ маблағи зиёд зарур аст. Дар ҳоли боз ҳам ободу зебо гардонидани осоишгоҳи Хоҷа оби гарм метавон коркарди доруҳои табииро аз ҳисоби гиёҳҳои шифобахши атрофи осоишгоҳ ба роҳ монда, ғизою нӯшокиҳои ба истироҳаткунандагон пешкашмешударо аз меваю сабзавоти худӣ ва гулу гиёҳҳои табобатии ин мавзеъ ташкил кард. Бояд гуфт, ки осоишгоҳ аз ҷиҳати ҷойгиршавӣ барои ҷалби сайёҳон хеле қулай буда, аз пойтахти кишвар ҳамагӣ 1 соат лозим аст, ки 51 километр роҳро тай намуду ба ин мавзеъ расид. Барои боз ҳам боло бурдани имкониятҳои фароғатию табобатии осоишгоҳи Хоҷа оби гарм тадбирҳои нав ба нав андешида мешаванд. Роҳбарияти осоишгоҳ аз оғози фасли зимистон ба таъмири чанд биное, ки ҳанӯз замони шӯравӣ сохта ва аллакай қубурҳои обгузараш фарсуда шудаанд, шуруъ намуда, ният доранд, ки то моҳи апрел кори таъмирро тамом кунанд. Дар сурати анҷоми ин кор соли ҷорӣ осоишгоҳи Хоҷа оби гарм иловатан боз барои қабули 600 нафари дигар дар фасли тобистон, ки маъмулан дар ин фасл истироҳаткунандагон дар осоишгоҳ зиёд ва норасоии ҷой ба назар мерасид, имконият пайдо мекунанд. Албатта, беҳ шудани шароит ва бештар шудани истироҳаткунандагону табобатгирандагон дар осоишгоҳ аҳамияти калон дорад. Хусусан барои сокинони шаҳраки Хоҷа оби гарм, ки ҳамагӣ 140 хоҷагӣ мебошанд ва аз 120 нафар кормандони осоишгоҳ беш аз 100 нафари онҳо сокинони ин шаҳраканд.
Аз таърихи осоишгоҳ
Ҷолибтарин ривоятро доир ба пайдоиши осоишгоҳи Хоҷа оби гарм марбут ба муъҷизаи рӯйдода аз ҷониби Абӯталҳа, яке аз саҳобаҳои паёмбар Муҳаммад (с) медонанд. Дар ривояте доир ба пайдоиши Хоҷа оби гарм омадааст, ки вақте Абӯталҳа барои муаррифии дини Ислом меояду азоби беобии мардум ва хушкидани набототи ин мавзеъро мебинад, бо асояш як маротиба ба замин мекӯбад ва ҳамон лаҳза аз ҷои асозада буғ ва оби шифобахш фаввора мезанад. Ҳоло мақбараи Абӯталҳа чанд метр дуртар аз ин манбаи обу буғи шифобахш ҷойгир буда, макони зиёрати мардуми мусалмон гаштааст.
Ҳамчунин дар бораи пайдоиш ва таъсири табобатии буғ ва оби шифобахши Хоҷа оби гарм дар маъхазҳои илмӣ низ зиёд гуфта шудааст. Аз ҷумла Шайхураис Абӯалӣ ибни Сино дар рисолаи “Қонуни тиб”, олими форсизабони Ҳиндустонӣ асри XV Баҳва ибни Ҳавас дар китоби “Воситаҳои табобатию минералӣ” ва даҳҳо олимони соҳаҳои гуногун дар ин хусус муфассал зикр кардаанд.
Дар Хоҷа оби гарм ҳарорати обу буғи родонӣ то 96-97 дараҷаро такшил медиҳад. Ба ҳамин сабаб дар аввали пайдоиш то замони расман чун иншооти табобатӣ эътироф шуданаш, мардум онро чун воситаи маишӣ барои дар ҳарорати баландаш хӯрок пухтан, ҷомашӯӣ кардан ва шустушӯи худ истифода мебурданд. Хоҷа оби гарм ҳоло яке аз беҳтарин осоишгоҳҳо на танҳо дар ҷумҳурӣ, балки дар минтақаи Осиёи Марказӣ ва ҷаҳон эътироф шудааст. Зеро таъсири даъвогии буғ ва оби шифобахши нодири он аз замони кашф шуданаш, то имрӯз диққати олимони тиб, муаррихон ва тамоми ниёзмандонро ба худ ҷалб намудааст. Хоҷа оби гарм ягона осоишгоҳ дар дунёст, ки дар он ба сифати воситаи табобатӣ об ва буғи родонии табииро бе иловаҳои сунъӣ истифода мебаранд. Ин ҷиҳат онро дар тамоми олам маълуму машҳур гардонидааст.
Соли 1935 осоишгоҳи Хоҷа оби гарм расман ҳамчун муассисаи табобатию истироҳатӣ, аввалин хоҳишмандонро қабул карда буд. Сохтмони осоишгоҳ, ки имрӯз мизоҷон дар он табобат мегиранд, соли 1972 оғоз ёфта, даҳ сол давом кардааст ва соли 1982 мавриди баҳрабардорӣ ва истифодаи умум қарор гирифтааст.
Хуршед МАВЛОНОВ,
Беҳрӯз КАРИМЗОДА, “ҶТ”
Табобат дар осоишгоҳ
Имрӯз бо вуҷуди пешрафти илми тиб ва доруву дармонҳои нав ба нав ҳанӯз номгӯи бемориҳое, ки то ҳол уқдаи табобаташон нокушода мондааст, хеле зиёданд. Пӯшида ҳам нест, ки сокинони тамоми рӯи замин аз як давлат ба давлати дигар ба хотири истироҳату табобат сафар мекунанд. Дар ин роҳ маблағҳои ҳангуфтро низ масраф менамоянд. Лек шумораи беморону дардмандон рӯз аз рӯз дар ҳоли афзоиш аст. Ба бахти мо – тоҷикон кишварамон ҳавои тоза, гулу гиёҳҳои шифобахш ва мавзеъҳои табобатии зиёд ва обҳои поку зулол дорад, ки барои саломатии инсон аз унсурҳои асосӣ ба ҳисоб мераванд. Истифодаи оқилонаи ин неъматҳо худ омили муҳими солим будан аст.
Яке аз ҳамин имкониятҳо барои сокинони кишвари мо осоишгоҳи Хоҷа оби гарм аст. Дар атрофи осоишгоҳ, ки дар баландии ду ҳазор метр аз сатҳи баҳр ҷойгир аст, беш аз дусад намуди гиёҳҳои шифобахш мерӯянд. Тӯли ин ҳама сол ба воситаи ин гиёҳҳои шифобахш ва буғу чашмаи родонӣ даҳҳо намуди бемориҳои мардумро табобат мекунанд. Тавре ба мо маълум гашт, зиёда аз ҳаштод сол мешавад, ки дар ин макон табибони кордон ба бемориҳои системаи хунгузар, бемориҳои пӯст, бемориҳои системаи устухону мушакҳо, бемориҳои асабҳои марказӣ ва торҳои берунии асабҳо, бемориҳои музмини гӯш, бинӣ, даҳон, дандон ва гулӯ, бемориҳои сутунмуҳра, бемориҳои дастгоҳи такя ва ҳаракат, бемориҳои узвҳои таносули занона ва мардона ва ғайра дармон мебахшанд. Ба ғайр аз ин, ҳоло дар осоишгоҳи Хоҷа оби гарм табобатгирандагону истироҳаткунандагон метавонанд, дар шаклҳои қабули буғи табобатии родонӣ, қабули оби шифобахши родонӣ, қабули оби гарми родонӣ бо тарзи даврзанӣ, қабули оби гарми родонӣ бо фишор, истифода аз ҳавзи муолиҷавӣ бо оби родонӣ, шустушӯи узвҳои таносули занона, шустушӯи рӯдаҳо бо оби маъданӣ, муолиҷаҳои физиотерапевтӣ бо асбобҳои гуногуни барқӣ, муолиҷа бо парафин, маҳси дастӣ, сандалии барқӣ, сӯзандармонӣ, дандонпизишкӣ, маҳс ба воситаи курсии барқӣ, маҳси барқии бадан бо усули ларзонидан, кашиши сутунмуҳра, муолиҷаи бемориҳои узви таносули мардона ва ғадуди зери узви мардона ва ғайраҳо табобат гиранд.
Беҳбудӣ дар осоишгоҳ
Воқеан, дар замони соҳибистиқлолӣ таваҷҷуҳ ба Хоҷа оби гарм бештар шуд. Ҳоло осоишгоҳ на танҳо таваҷҷуҳи мардуми ҷумҳурӣ, балки диққати шаҳрвандони мамолики гуногуни ҷаҳонро низ ба худ ҷалб карда, ба як мавзеи назаррабо барои сайёҳони хориҷӣ ва макони хуби табобат табдил ёфтааст. Чунончи зимни суҳбат бо директори осоишгоҳи Хоҷа оби гарм Давлаталӣ Самиев иттилоъ гирифтем, теъдоди сайёҳон ё меҳмонони хориҷӣ дар соли 2016 400 нафарро ташкил дода, соли 2017 он ба 693 нафар расидааст. Ин гувоҳи он аст, ки рағбати меҳмонони хориҷӣ барои табобат гирифтан дар осоишгоҳи Хоҷа оби гарм сол ба сол бештар мешавад. Ва ин гувоҳи он аст, ки дар ин муассиса хидматгузорӣ хуб ба роҳ монда шудааст. Шумораи истироҳаткунандагон аз ҳисоби сокинони кишвар низ ҳамасола дар ҳоли афзоиш аст. Агар соли 2016 теъдоди умумии истироҳаткунандагон дар осоишгоҳ 13 398 нафар бошад, соли 2017 ба 15 676 нафар расидааст.
Илова бар ин, агар то солҳои 2012-2013 осоишгоҳи Хоҷа оби гарм соле ба маблағи 250 ҳазор сомонӣ хизмат мерасонд (яъне дар чор сол як миллион сомонӣ), аз соли 2013 ба ин тараф ҳар сол ба маблағи як миллион сомонӣ хизмат мерасонад.
Воқеан, мавҷудияти неъматҳои табиӣ, меҳмондӯстии тоҷикона ва кордонию ширинзабонии ҳайати кормандони осоишгоҳ, инчунин сокинони шаҳраки Хоҷа оби гарм, ки хизматрасонии босифатро асоси некӯаҳволии худ медонанд, омилҳои ҷалби ҳарчи бештари меҳмонони ватанию бурунмарзӣ гардидааст. Айни замон барои ҷалби бештари сайёҳони дохилию хориҷӣ ва ҳарчи бештар ба табобат фаро гирифтани аҳолӣ бо роҳҳои табиӣ дар осоишгоҳ дигаргуниҳои куллӣ ба амал омада истодааст. Аз ҷумла аз масъалаҳое, ки солҳо ҳалли худро намеёфт ин мумфарш набудани роҳи пурхаму печидае буд, ки аз шоҳроҳи Душанбе – Хуҷанд то ба осоишгоҳ мебарад. Таъмири ин роҳ мушкилии роҳро бартараф ва рафтуомади нақлиётро осон намудааст. Бинои асосии осоишгоҳ низ аз таъмир бароварда шуд. Даҳлезу ҳуҷраҳо низ хушсифат таъмир гардидаанд. Ҳоло осоишгоҳ дар ҳама фаслҳои сол фаъолияти худро ба роҳ мондааст. Дар ин ҷо рӯзҳои гарми тобистон дар як навбат қариб шашсад нафар ба истироҳату табобат қабул карда мешаванд. Дар осоишгоҳ барои истироҳат ва табобат реҷаи муайян тарҳрезӣ гардидааст.
Масъулин ният доранд, ки корҳои ободонӣ ва таъмиру тармимро дар соли ҷорӣ, ки аз ҷониби Пешвои миллат, муҳтарам Эмомалӣ Раҳмон “Соли рушди сайёҳӣ ва ҳунарҳои мардумӣ” эълон шудааст, идома дода, гирду атрофи осоишгоҳро мувофиқ ба талаботи замон навсозӣ ва ободу зебо гардонида, таваҷҷуҳи сайёҳонро ба ин макон ҳарчи бештар ҷалб намоянд. Алҳол бо маблағҳои худӣ дар осоишгоҳ корҳои ободонӣ идома доранд. Вале барои анҷоми нақшаҳои ободонӣ маблағи зиёд зарур аст. Дар ҳоли боз ҳам ободу зебо гардонидани осоишгоҳи Хоҷа оби гарм метавон коркарди доруҳои табииро аз ҳисоби гиёҳҳои шифобахши атрофи осоишгоҳ ба роҳ монда, ғизою нӯшокиҳои ба истироҳаткунандагон пешкашмешударо аз меваю сабзавоти худӣ ва гулу гиёҳҳои табобатии ин мавзеъ ташкил кард. Бояд гуфт, ки осоишгоҳ аз ҷиҳати ҷойгиршавӣ барои ҷалби сайёҳон хеле қулай буда, аз пойтахти кишвар ҳамагӣ 1 соат лозим аст, ки 51 километр роҳро тай намуду ба ин мавзеъ расид. Барои боз ҳам боло бурдани имкониятҳои фароғатию табобатии осоишгоҳи Хоҷа оби гарм тадбирҳои нав ба нав андешида мешаванд. Роҳбарияти осоишгоҳ аз оғози фасли зимистон ба таъмири чанд биное, ки ҳанӯз замони шӯравӣ сохта ва аллакай қубурҳои обгузараш фарсуда шудаанд, шуруъ намуда, ният доранд, ки то моҳи апрел кори таъмирро тамом кунанд. Дар сурати анҷоми ин кор соли ҷорӣ осоишгоҳи Хоҷа оби гарм иловатан боз барои қабули 600 нафари дигар дар фасли тобистон, ки маъмулан дар ин фасл истироҳаткунандагон дар осоишгоҳ зиёд ва норасоии ҷой ба назар мерасид, имконият пайдо мекунанд. Албатта, беҳ шудани шароит ва бештар шудани истироҳаткунандагону табобатгирандагон дар осоишгоҳ аҳамияти калон дорад. Хусусан барои сокинони шаҳраки Хоҷа оби гарм, ки ҳамагӣ 140 хоҷагӣ мебошанд ва аз 120 нафар кормандони осоишгоҳ беш аз 100 нафари онҳо сокинони ин шаҳраканд.
Аз таърихи осоишгоҳ
Ҷолибтарин ривоятро доир ба пайдоиши осоишгоҳи Хоҷа оби гарм марбут ба муъҷизаи рӯйдода аз ҷониби Абӯталҳа, яке аз саҳобаҳои паёмбар Муҳаммад (с) медонанд. Дар ривояте доир ба пайдоиши Хоҷа оби гарм омадааст, ки вақте Абӯталҳа барои муаррифии дини Ислом меояду азоби беобии мардум ва хушкидани набототи ин мавзеъро мебинад, бо асояш як маротиба ба замин мекӯбад ва ҳамон лаҳза аз ҷои асозада буғ ва оби шифобахш фаввора мезанад. Ҳоло мақбараи Абӯталҳа чанд метр дуртар аз ин манбаи обу буғи шифобахш ҷойгир буда, макони зиёрати мардуми мусалмон гаштааст.
Ҳамчунин дар бораи пайдоиш ва таъсири табобатии буғ ва оби шифобахши Хоҷа оби гарм дар маъхазҳои илмӣ низ зиёд гуфта шудааст. Аз ҷумла Шайхураис Абӯалӣ ибни Сино дар рисолаи “Қонуни тиб”, олими форсизабони Ҳиндустонӣ асри XV Баҳва ибни Ҳавас дар китоби “Воситаҳои табобатию минералӣ” ва даҳҳо олимони соҳаҳои гуногун дар ин хусус муфассал зикр кардаанд.
Дар Хоҷа оби гарм ҳарорати обу буғи родонӣ то 96-97 дараҷаро такшил медиҳад. Ба ҳамин сабаб дар аввали пайдоиш то замони расман чун иншооти табобатӣ эътироф шуданаш, мардум онро чун воситаи маишӣ барои дар ҳарорати баландаш хӯрок пухтан, ҷомашӯӣ кардан ва шустушӯи худ истифода мебурданд. Хоҷа оби гарм ҳоло яке аз беҳтарин осоишгоҳҳо на танҳо дар ҷумҳурӣ, балки дар минтақаи Осиёи Марказӣ ва ҷаҳон эътироф шудааст. Зеро таъсири даъвогии буғ ва оби шифобахши нодири он аз замони кашф шуданаш, то имрӯз диққати олимони тиб, муаррихон ва тамоми ниёзмандонро ба худ ҷалб намудааст. Хоҷа оби гарм ягона осоишгоҳ дар дунёст, ки дар он ба сифати воситаи табобатӣ об ва буғи родонии табииро бе иловаҳои сунъӣ истифода мебаранд. Ин ҷиҳат онро дар тамоми олам маълуму машҳур гардонидааст.
Соли 1935 осоишгоҳи Хоҷа оби гарм расман ҳамчун муассисаи табобатию истироҳатӣ, аввалин хоҳишмандонро қабул карда буд. Сохтмони осоишгоҳ, ки имрӯз мизоҷон дар он табобат мегиранд, соли 1972 оғоз ёфта, даҳ сол давом кардааст ва соли 1982 мавриди баҳрабардорӣ ва истифодаи умум қарор гирифтааст.
Хуршед МАВЛОНОВ,
Беҳрӯз КАРИМЗОДА, “ҶТ”
Эзоҳи худро нависед