Мо – мардуми тоҷик имрӯз 20-умин солгарди Рӯзи Ваҳдати миллиро дар фазои сулҳу суботи комил ҷашн мегирем. Барои расидан ба ин рӯзи саид халқи тоҷик аз имтиҳони ҷиддии таърих гузашта, бо шарофати хиради азалии худ ба ҷанги шаҳрвандӣ хотима бахшид ва ба аҳли башар исбот намуд, ки метавонад зери парчами Ваҳдат сарҷамъ гардида, озодона умр ба сар барад.

Ваҳдати миллӣ ҳамчун рамзи пирӯзиву хушбахтӣ, ба мардуми тоҷик нерӯву тавони нав бахшид. Дар қалби ҳар як сокини кишвар шуълаи умедро ба фардои озоду дурахшон фурӯзон намуд. Ин рӯйдоди нодири таърихӣ дар дилу шуури шаҳрвандони мамлакат ҳисси эҳтиром ба Тоҷикистонро устувор гардонида, ба онҳо эътимод бахшид, ки миллати куҳанбунёди тоҷик метавонад бо ҳамин ғояи наҷотбахш ба ободкорию созандагӣ машғул шавад.

Дар лаҳзаи хатари парокандагии миллат фарзанди фарзонаи халқи тоҷик, муҳтарам Эмомалӣ Раҳмон ба сари қудрат омад. Мардуми некандеши тоҷик ӯро тимсоли сарвари хирадманду ҷасур ва Пешвои миллат дарёфт ва дӯст доштанд. Он чи Сарвари давлат аз минбари Иҷлосияи 16–уми Шӯрои Олии ҷумҳурӣ ба забон овард, тадриҷан амалӣ шуд. Ӯ буд, ки дар ибтидо гуфта буданд: “То як точик берун аз Тоҷикистон аст, худамро хушбахт намедонам”. Боз ӯ буд, ки гуфта буданд: “Умри азизамро сарфи ободии Тоҷикистон мекунам”. Дар ҳақиқат имрӯзҳо мебинем, ки ӯ ба гуфтаҳои хеш содиқ монд. Ҳамаи гурезаҳоро ба Ватан баргардониду дар роҳи созандагию бунёдкорӣ ва шукуфоии Ватани маҳбубамон тамоми қувваи худро равона сохт.

Ҳақ бар ҷониби Пешвои миллат, муҳтарам Эмомалӣ Раҳмон аст, ки мегӯянд: “Имрӯз ҷавҳари асосӣ ва моҳияти Истиқлолият бояд маҳз Ваҳдати миллӣ бошад, зеро истиқлолро бе ваҳдат ва Ваҳдати миллиро бе Истиқлолияти комил тасаввур кардан имкон надорад”.

Воқеан, танҳо Ваҳдати миллӣ асоси оромиву осудагии халқ, кафолати инкишофи давлат ва рушди ҳамаҷонибаи ҷомеа буда метавонад.

Амрулло НАЗРУЛЛОЗОДА, декани факултети технологияҳои иттилоотӣ дар иқтисодиёти ДМИТ