Он дар фаҳмиши ҷавонон бояд чӣ гуна бошад?

Дар рӯёрӯи мо яке аз ҷашнҳои бузурге истодааст, ки будани он на танҳо дар кишвари мо, балки барои тамоми мардуми дунё муҳим ва хостанист. Мо набояд ваҳдатро дар умум як ҷашн фикр кунем, зеро он фаррохтар аз як ҷашн аст. Чун ваҳдат аз маънои ягонагӣ, сарҷамъӣ, муттаҳидӣ, ягонагии фикру ақида, як будани мафкура маншаъ гирифта, то ба ваҳдату ягонагии Худо мерасад. Воҳид будан нерӯманд будан аст. Ё ба таври дигар ваҳдат як ангушт нею як мушт аст. Ваҳдатро метавон ба ваҳдати ду нафар, ваҳдати гурӯҳҳо ва ваҳдати умумӣ ҷудо кард. Дар ҳар кору амал новобаста аз он ки дар кадом самт иҷро мешавад, агар муттуҳидию дастаҷамъӣ дида шавад, пас он ҷо мафҳуми ваҳдат ба кор меравад. Аммо маҳз донистани ҳамин махсусият муҳим аст, ки ваҳдати инсонҳо дар куҷо ва барои чӣ истифода мешавад? Маслан, як идда одамон дар якҷоягӣ ҷоеро ғорат мекунанд, ки шояд иҷрои ин кор дар танҳоӣ ғайриимкон бошад. Аммо дар ваҳдату ҳамбастагӣ як гурӯҳ аз иҷрои он баромада тавонистанд. Яъне дар ин нуқта ваҳдат на баҳри созандагӣ, балки барои сӯзандагӣ кор фармуда шуд. Ё имрӯз як чанд гурӯҳи калони манфиатхоҳ дар кишварҳои Ховари Миёна, агар дар умум нигоҳ кунем, аз ваҳдату ҳамбастагӣ истифода менамоянд. Аммо ҳадаф на пойдории сулҳу оромист, балки харобкорию нотинҷист. Агар аз ҳамин зовия назар афканем, ки миёни онҳо ваҳдат нест, хато мекунем. Чун як ё чанд нафар дар алоҳидагӣ ҳеҷ гоҳ наметавонанд, ки аз баҳри коре бароянд. Маҳз ваҳдат аст, ки онҳоро муттаҳид месозаду дар иҷрои корҳои харобиовари худ қувват мебахшад.

Хушбахтию саодатмандии ҳар яки мост, ки ваҳдат дар кишвари мо 20 сол боз ҳамчун василаи созандагию бунёдкорӣ, кулли мардуми ҷумҳуриро барои сулҳу дӯстӣ муттаҳид намудааст. Зеро бузургони мо аз ваҳдати ояндасоз кор гирифта, ваҳдати гурӯҳҳоро ба ваҳдати умумимиллӣ табдил додаанд. Яқин аст, ки дар ҳар кишваре ваҳдати умумимиллӣ пойдор гардид, пеш аз ҳама дар он оромӣ ҳукмфармо мегардад, чун ҳадафу манфиати ҳама ба як самт - бунёди ҷомеаи орому поянда равона мегардад. Вақте ки оромию осудагӣ пойдор гардид, дилхоҳ кишвар ба пешравию тараққӣ рӯ меорад. Аз пойдор гардидани Ваҳдати миллӣ дар Тоҷикикстон чандон муддати зиёд сипарӣ нашудааст. Аммо ин давра аллакай як насли 20-соларо ба воя расонид. Аз он ки ин насл танҳо фазои оромию ободӣ, дӯстию ҳамдигарфаҳмиро дар кишвар дидаанд, ҳамеша барои онҳо таъкид мешавад, ки бояд Ваҳдати миллиро пос доранду дар пойдории он тамоми нерӯи худро равона созанд. Аммо бояд гуфт, ки маҳз бо кадом роҳҳо Ваҳдати миллӣ ҳифз шавад ва ё вақте ҷавонон “Ваҳдати миллӣ”-мегӯянд, дар фаҳмишашон бояд чӣ гуна ваҳдат бошад?

Чӣ гуна ғунҷонидани мафҳуми ваҳдат дар фаҳмиши ҷавонон вазифаи насли калонсол аст. Маҳз насли калонсол метавонанд, ки ба таври шоиста фаҳмиши ваҳдатеро дар майнаи ҷавонон ҷо кунанд, ки он танҳо баҳри ҳамбастагию ҳамдилӣ, сулҳу салоҳ ва пешрафту ободкорӣ равона мегардад. Бояд дарк кард, ки чӣ гуна ҳосил додани як дарахти бузург аз давраи ниҳол буданаш муайян мегардад. Агар як дарахтро аз давраи аввали шинониданамон хуб нигоҳубин намоем, пас умед аст, ки он дарахт дар оянда ҳосили хуб ба бор меорад. Бар хилофи ин агар мо онро беназорат гузорем, чӣ тавр аз калон шуданаш бехабар бошем, бо вуҷуди он ки ҳосили хуб намедиҳад, дар давраи рушд хушкиданаш аз эҳтимол дур нест. Ҷавонӣ ва рушди инсон дар ин давра ба монанди ниҳол аст. Ҷомеа боғ асту афроди калонсол боғбону ҷавонон ниҳол. Дар оянда ин боғ чӣ самар медиҳад, бешубҳа ба боғбонҳо вобаста аст. Агар як ҷавон дар авҷи ҷавонӣ ба дуздию ғорат, қаллобию куштор ва дар умум ба як кори бад рӯ орад, пас маълум мешавад, ки боғбонҳо дар нигоҳдории он ба саҳлангорӣ роҳ додаанд. Ё баръакси ин дар ҷомеа ҷавонони фаъолу кордон ва ихтирокору донишманд ба воя расанд, нишондиҳандаи он аст, ки макони бавоярасии ҷавонон нигоҳдорандагони хуб дорад. Дар пос доштани Ваҳдати миллӣ аз сӯи ҷавонон насли калонсон бояд аз чораҳое кор гиранд, ки он дар фаҳмиши ҷавонон танҳо аз рақсу бозӣ, шиорпартоӣ ва донистани таърихи ба даст овардани ваҳдат иборат набошад. Балки мунтазам дар ҳама бахшу соҳаҳо ба ҷавонон омӯзонанд, ки Ваҳди миллӣ бояд ҳадафу мақсад ва фаҳмишу тавоноӣ мо танҳо дар меъмори як давлати ободу ором бошад. Ҳамчунин, ба ҷавонон бояд омӯзонид, ки онҳо аз ваҳдате кор гиранд, ки дар ҳудуди як кишвар чӣ будани мазҳаб, маҳал, қавм ва монанди ин мафҳумҳо бегона бошанд, зеро ин чизҳо дар ягонагии миллат халал ворид месозанд.

Хуршед МАВЛОНОВ, “ҶТ”