Таҷлили 20-солагии ба имзорасии Созишномаи умумии истиқрори сулҳ ва ризоияти миллӣ миёни тоҷикон барои мардуми Тоҷикистон, хусусан барои мо – ҷавонон бисёр азиз аст. Баъди ба даст овардани Истиқлолият ин сана бузургтарин дастоварди миллати тоҷик маҳсуб меёбад.

Пас аз ба даст овардани Истиқлолият дар сатҳи давлатдорӣ бесарусомонӣ ба миён омад. Дар натиҷаи чунин ҳодисаҳо мамлакат ба вартаи ҷанги шаҳрвандӣ кашида шуд. Маҳз дар ҳамин лаҳзаҳои ҳассоси таърихӣ Тоҷикистонро нафаре лозим буд, ки пеши роҳи ҷанги пурфоҷиа ва даҳшатбори шаҳрвандиро гирад, мамлакат ва миллатро аз нобудӣ раҳоӣ бахшад. Ба хушбахтии халқ ва саодати Ватан таърих дар шахсияти Эмомалӣ Раҳмон роҳбареро ба саҳнаи сиёсат овард.

Аз рӯзҳои нахустин Роҳбари давлат тамоми кушишу заҳмати хешро барои поён бахшидани ҷанги шаҳрвандӣ, таҳкими сулҳ ва ваҳдати халқи тоҷик равона сохта, дар ин ҷода баъди чанд соли ҷонбозиҳояш муваффақ низ шуд, ки он имзои аҳдномаи ризоияти миллӣ мебошад. Имзои созишномаи истиқрори сулҳ дар Маскав, ки 27-уми июни сили 1997 сурат гирифт, дар радифи бузургтарин падидаҳои сиёсии ҷаҳони охири қарни ХХ қарор хоҳад дошт.

Баробари ба даст овардани ваҳдат дар кишвари мо марҳилаи нав оғоз ёфт. Нобоварӣ ва мухолифат аз байн рафт ва замони ҳамкории дастҷамъона фаро расид. Дастовардҳои иқтисодиву сиёсӣ ва иҷтимоиву фарҳангие, ки таи даҳ соли охир дар кишвари мо ба миён омадаанд, ҳамаи он самараи Ваҳдати миллӣ мебошанд.

Вақте ҷавонӣ ва ваҳдат бо ҳам тавъам ояд, вақте ҷавониро ваҳдат ва ваҳдатро ҷавонӣ ҷило бахшад, зиндагӣ рангин аст. Ва агар ваҳдат ба панҷаи созандаю бунёдгари ҷавонон эҷод шавад, он садчанд зеботар мешавад. Чунки ваҳдати ҷавонон ваҳдати миллат аст.

Боиси хушнудӣ ва ифтихор аст, ки дар эҷоди ваҳдат нахустин шуда ҷавонони шарафманди мо саҳмгузор шуда буданд. Он солҳо яке аз созмонҳои бонуфузи ҷавонон Иттифоқи ҷавонони Тоҷикистон ҷавонони ташаббускору ватандӯстро дар атрофи худ муттаҳид намуда, оид ба пуштибонӣ кардан аз Ҳукумати ҷумҳурӣ дар ҷодаи истиқрори сулҳу ваҳдат ва ягонагӣ садо баланд намуда, як қатор иқдомҳои шоистаро анҷом доданд.

Имрӯз моро зарур аст, ки Ваҳдати миллиро таҳкиму тақвият бахшида, фазои ороми сиёсии кишварро ҳамеша нигоҳ дорем ва баҳри дӯстиву ягонагӣ ва ризоияти ҷомеа кӯшиш намоем. Ин масъулият бештар ба дӯши мо ҷавонон аст. Пас нерӯи ҷавононро баҳри созандагиву ободкорӣ равона бояд сохт.

Барои мо - ҷавонон 27 июни соли 1997 чун як санаи муқаддас, як рӯзи таърихӣ ва зиёда аз ҳама чун як воқеаи тақдирсоз дар ҳаётамон дорои мавқеи худ мебошад. Бо гуфтаи зерини Ҷаноби Олӣ, Пешвои муаззами миллат, муҳтарам Эмомалӣ Раҳмон ба ин ҳама гуфтаҳо метавон хулоса кард: “Мо бояд шукр гӯем, ки ба чунин рӯзгори орому осуда расидаем ва сулҳу субот, Ваҳдати миллиро бояд ҳамчун дастоварди азизтарини халқамон ба монанди гавҳараки чашм эҳтиёт намоем”.

Сайалӣ ШАҲОБОВ, мудири Бахши кор бо ҷавонон ва варзиши ноҳияи И. Сомонӣ