Муваффақият ва хушбахтии шумо дар ҳаёт, пеш аз ҳама, ба худи шумо вобастааст.

Хӯроки дуруст ба саломатӣ ва нерӯ мусоидат мекунад. Агар шумо хӯрокҳои гуногун, манфиатнок ва баландсифат истеъмол карда, аз маҳсулоти зараровар худдорӣ кунед, он гоҳ қувваатон дучан афзун мегардад, ҷисматон ба аксари бемориҳо тобовар гашта, беҳтар мехобед, худро солиму хушбахт эҳсос менамоед.

Ғизои маънавӣ низ ба монанди ғизои моддӣ характер, шахсият ва тамоми хубиҳои ҳаётатонро муайян менамояд. Вақте шумо ақлатонро бо идеяҳо ва иттилооти хуб, китобу сӯҳбатҳо бо калонсолони хуб ғанӣ мегардонед, бештар ҳамчун шахси дидадаро ба воя мерасед, эътимодатон ба қувваю ғайрататон бештар мегардад, ҳисси шахси арзанда буданатонро баланд мебардоред. Вақте шумо малакаи ақли худро дуруст идора карданро омӯхта, эҳсосот ва андешаҳои манфиеро, ки пешравиатонро мушкил месохтанд, бартараф менамоед, он гоҳ шахсиятатон тағйир меёбад. Машқи ақл ба монанди машқи ҷисмонӣ аст. Бо кӯмаки таҳсил ва таҷриба шумо ба худатон баҳои дуруст дода, рӯҳияатонро мусбат месозед.

7 МАСЛИҲАТ БАРОИ ТАБДИЛ ЁФТАН БА ОДАМИ КОМИЛАН ХУБ:

1. Сӯҳбат бо худ. Бо худ дар бораи корҳо, андешаҳо, идеяҳои хуб гуфтугӯ кунед, гуфтугӯи худиатонро идора намоед, бикушед, ки дар гуфтугӯятон танҳо қарорҳои мусбате ҷой гиранд, ки амалӣ сохта¬ни онҳо барои шумо имконпазир бошад. Масалан, ба худ гӯед, ки «Ман ҳамин корро мекунам», «Худамро дӯст медорам», «Худамро беҳтарин эҳсос мекунам», «Ман одами масъулиятнок ҳастам». Ода¬моне, ки дар ҳаёташон ба муваффақият ноил гаштаанд, мудом чу¬нин фикр мекунанд.

Равоншиносон мегӯянд, ки 95 фоизи ҳолати равонии одамро андешаи худаш дар бораи худаш муқаррар менамояд. Агар шумо бо худ дар бораи корҳои хуб андеша кунед, минбад ба таври автоматӣ ба одами некирода табдил меёбед. Фаромӯш накунед, ки ақлатон ҷойи холӣ нест. Ақл ҳаргиз бояд бекор набошад. Агар шумо ақлатонро бо андешаҳои мусбат пур накунед, он гоҳ ҷойи холимон¬даи онро андешаҳои манфӣ пур мекунанд;

2. Назари мусбат. Яке аз малакаҳои пурқуввати одам мақсади дарпешгузоштаи худ ва ҳадафҳои ба онҳо расидаатонро дида та¬вонистан аст. Ҳаётро тавре тасаввур кунед, ки гӯё ҳамеша рангину беғубор аст. Барои ба ин мақсад расидан дар назди худ вазифа гузо¬ред, ки танҳо манзараи мусбати ҳаётро мебинед. Ҳамин тасаввурро мудом бо худ дошта бошед ва онро мудом такрор кунед. Қоидаи назари мусбат аз он оғоз меёбад, ки шумо ҳар чизи дар атрофатон баамаломадаро тавре тасаввур мекунед, ки он оғози амали хуб аст;
3. Одамони дидадаро. Интихоби муҳите, ки дар он зиндагонӣ ме¬кунед, бо он мудом муошират ва якҷоя кор мекунед, ба эҳсосотатон нисбат ба омилҳои дигар бештар таъсир мерасонад. Гуфтугӯи худи¬атон ва андешаҳоятон бештар ба муҳити интихобкардаатон вобаста аст. Аз одамони баду золим дурӣ ҷӯед, чунки одамони бад манбаи нокомиҳо мебошанд;

4. Ғизои мусбати ақл. Тавре ки саломатиатон ба ғизоҳои хуб ниёз дорад, ақл низ ба андешаи хуб ниёз дорад. Китоб, рӯзномаву маҷаллаҳоеро мутолиа кунед, ки омӯзанда ва тарбиявӣ бошанд. Ақлатонро бо донишҳое ғанӣ гардонед, ки ба шумо илҳом мебахшанд. Мусиқии форам гӯш кунед, филмҳои тарбиявӣ тамошо кунед. Хулоса, ҳамон амалҳоеро анҷом диҳед, ки ба манфиати ақлатон бошанд ва донишҳоятонро афзун гардонанд;

5. Таҳсил ва рушди дуруст. Аксари одамон ҳаёташонро бо анҷом додани корҳои майдачуйда ва камарзиш сарф мекунанд. Баъзан бе пул ҳам зиндагӣ мекунанд. Маъмулан ҳар гуна боигарӣ ва сарват аз ягон хизмат шуруъ мегардад. Аксари одамоне, ки имрӯз соҳиби сармояи ҳангуфтанд, боре фаъолияташонро аз сифр оғоз карда буданд. Таҳсили муқаррарӣ, ки дар мактабҳо мегиред, барои дар ҳаётатон пешпо нахӯрдану пул ёфтан кӯмак мерасонад, вале худомӯзӣ ман¬баи сарватманд шуданатон аст. Вақте шумо худатон мустақилона ба омӯхтани донишҳо шуруъ мекунед, ба одами беҳтар табдил меёбед, фикру андешаҳоятон дигар мешаванд ва шумо ҳаётатонро худатон мустақилона идора мекунед. Минбаъд шуморо ояндаи дурахшон интизор аст;

6. Одатҳои дуруст ва солим. Дар бораи саломатии ҷисмониатон ғамхорӣ кунед. Дар наздатон вазифа гузоред, ки 80, 90 ё 100 сол умр дида, боз ҳам одами нерӯманд боқӣ мемонед. Хӯроки хубу бонизом ва машқҳои доимии ҷисмонӣ ба андешаҳо ва эҳсосоти шумо таъсири калон мегузоранд. Дар дунё зиста дар бораи фароғати хуш ҳам андеша кунед. Зеро фароғати хуш омили нерӯи тоза аст. Бино¬бар ҳамин, мизони байни кору истироҳатро пайдо кунед;

7. Интизории дуруст. Интизории дуруст усули беҳтарине аст, ки онро бо мақсади ба одами хубу дилписанд табдил ёфтан, расидан ба ҳадафҳои худ истифода бурдан мумкин аст. Интизориҳоятон ба муъҳизаҳои худатон табдил меёбанд. Мунтазир шавед, ки ба ода¬ми муваффақ табдил меёбед. Мунтазир бошед, ки одами маъруф мешавед. Мунтазир шавед, ки ба ҳадафҳоятон расида, барои худ тамоми хушиҳои ҳаётро таъмин мекунед. Вақте шумо ҳар натиҷаи хуберо интизор мешавед, ҳаргиз руҳафтода намегардед.