Он ҳам як навъ тарзи ҳаёти солим аст

Камбудиҳои рӯзгор, тангдастиву нотавонӣ, буҳронҳои гуногуни иқтисодиву маънавӣ, навмедиву руҳафтодагӣ дар муқобили мушкилот ва як силсила масъалаҳои дигар боис шудаанд, ки мо ба ҷои зиндагонии осуда ва тарзи солими ҳаёт зиндагии парешон дошта бошем.

Бештари вақт онҳоеро, ки ҳолат ва сатҳи зиндагониашон аз мо дида беҳтар аст, имконияту шароити нисбатан хуберо соҳибанд, дида моро як навъ ҳисси навмедӣ, балки шикоят фаро мегирад, шикоят аз бенавоӣ: чаро вазъи ӯ хуб асту аз ман не? Ё агар дар муассисае фаъолият дорем, гоҳо ин андеша дар мо пайдо мешавад, ки роҳбарият маош ё муздамонро боло барад. Табиист, ки ин хоҳиш бо назардошти миқдори кор ва кайфияти вазифаи иҷро мекардаамон дар мо пайдо мешавад. Ин андеша ё хоҳиш ҳатто ҳафтаҳову моҳҳо моро ранҷ медиҳад. Ҳамин тариқ доим дар фикри зиндагии беҳтару беҳтар саргардон мешавем ва надониста ҳолати ҳозираамонро барои худ заҳр мегардонем. Ҳаваси зиндагии нисбатан беҳтареро, ки дигарон доранд, хӯрда-хӯрда худро хароб месозем. Бештари вақт мебинем, ки дар натиҷаи ин ғуссахӯрданҳои бемаврид не ба зиндагонии осоиштаи тахайюлиамон даст ёфтаем, не ҳамон вазъе, ки доштем, ба беҳӣ кашондаем. Танҳо ғусса хӯрдаем, ҳасад бурдаем ва ранҷи фикриву равонӣ кашидаему бас. Ҳол он ки бо қаноат ва бениёзӣ ба сар бурдан ҳам як навъи зиндагонӣ, балки тарзи ҳаёти солим аст. Бар иловаи ин, агар қаноат аз як тараф касро аз зиллату пастиву сарафкандагӣ нигоҳ дорад, аз тарафи дигар сабабе барои баракат аст.

Шахси қаноатпеша азбаски чӣ будани қаноатро медонад ва бо кам ҳам ниёзи худро бароварда метавонад, чандон хориву зиллат намекашад. Барои ӯ зиндагии бо каруфарр, хӯроки лазиз чандон аҳамияти баланд надорад. Зеро ӯ аз имкониятҳои худ огоҳ аст ва медонад, ки дасташ ба чӣ мерасаду ба чӣ намерасад. Бинобар ин, вақти нодорӣ хӯрдани хӯроки лазизро орзу намекунад, балки ҳар он чи ки аз неъмати Худо дар даст дорад, ба ҳамон қаномат мекунад. Муҳим ин ки гурусна набошад. Ва ҳам қаноатпеша медонад, ки лаззатро танҳо даҳон ва забон ҳис мекунад ва хӯрок ҳар навъе, ки набошад, дар меъда ҳамон як чиз аст. Баракс, нафаре, ки қаноатро дар худ тарбия накардааст, мудом дар муҳтоҷиву сарафкандагӣ қарор мегирад. Ҳатто аз ин боис обрӯяшро ҳам, ки шарафу иззати инсон ҳисоб мешавад, мерезонад. Қаноатро ки намедонад, барои татбиқи орзуҳо ва хостаҳои хеш пеши ҳар кас арзи эҳтиёҷ мекунад ва хоҳиш менамояд, ки ниёзашро рафъ созанд.

Пас, вақте ки қаноат беҳтар аз қаноатношиносист ва дар қаноатпешагӣ сарбаландиву хушҳолист, беҳтар нест, ки қаноатпеша бошем?

Қаноат боз бо он ҷиҳат низ беҳтар аст, ки моро аз пурхарҷӣ ва масрафоти нолозим нигоҳ медорад. Шароити имрӯзаи зиндагӣ худаш тақозо мекунад, ки инсонҳо қаноатпеша бошанд. Алалхусус барои насли ҷавон, ки рӯз аз рӯз буҳронҳои нав ба навро шоҳид мешаванд, қаноатпеша будан бамаврид ва зарурист.

Башир УСМОН, “ҶТ”