Дугонаҳо зуд-зуд дар қаҳвахона вохӯрӣ карда, аз рӯзгори хеш бо ҳам суҳбат мекарданд. Онҳо дигар ба кӯмаки волидон эҳтиёҷ надоштанд, чун аз чизе танқисӣ надоштанд. Дорои ҷои кори пурнуфуз, манзилу нақлиёти шахсӣ ва ҳамсарони дӯстдошта буданд.

Аз суҳбати дугонаҳо аён гашт, ки Лайло бо вуҷуди он ки моҳе танҳо як маротиба ба дидорбинии модараш меравад, боз ҳам аз ӯ шиква мекард. Лайло ба дугонааш қисса кард, ки модараш зуд-зуд бо ӯ телефонӣ тамос мегирад ва хоҳиш мекунад, ки ба аёдаташ раваду суҳбат дошта бошанд. Ҳарчанд Лайло даъвати модарро ба ҷо оварда, ба наздаш меравад, аммо эҳсос мекунад, ки эҳтиёҷ ба суханон ва насиҳатҳои ӯ надорад. Ӯ танҳо вонамуд мекунад, ки суханони модарро бодиққат гӯш дода, аз паи амалӣ шудани насиҳатҳояш мегардад. Аммо дар асл дигар таҳаммули шунидани суханҳояшро надорад.

Хуллас, Лайло дурудароз аз серкориаш шиква намуда, гуфт, ки фурсати назди модар рафтану розшунаваш буданро надорад.

Баъди шунидани суханони Лайло дугонааш бо чашмони пурашк гуфт:

- Ман бошам, бо модарам хеле зиёд суҳбат мекунам. Вақте ғамгин шавам, худро танҳо эҳсос кунам, ё мушкиле пайдо шавад, эҳтиёҷ ба модарам пайдо мекунаму ҳатман ба наздаш меравам. Чунки ягона шахсе, ки дар мушкилиҳо роздону кӯмакамрасонам мешавад, ин модарам аст. Вақте назди модар ҳастам, худро осудаву фориғ аз ҳама ғусаҳо эҳсос мекунам.

Лайло ба дугонааш нигоҳ карда гуфт:

- Бале, ту аз ман беҳтарӣ.

- На, - посух дод духтар. - Ман ҳам мисли ту будам. Вақте бо модар будам, кӯшиш мекардам, то ба суханонаш аҳамият надиҳам ва бештари вақти худро дур аз модар мегузаронидам. Аммо имрӯз эҳтиёҷ ба суханони ӯ дорам. Хеле пазмонаш шудаам. Бе модар хеле танқисӣ мекашам ва акнун дарк намудаам, ки ӯ хеле бароям азиз аст. Аммо дигар наметавон ӯро баргардонд. Афсӯс! Ҳоло бошад, модарамро аз даст додааму танҳо дар хоб метавонам бо ӯ суҳбат кунам. Бале, ман ба назди ӯ меравам, аммо на ба хонааш, балки ба қабристон... Аз он ки дар зиндагиаш ба қадраш нарасидам, хеле пушаймонам.

Духтарак ашки чашмонашро пок карда, илова намуд:

- Агар хушбахт будан хоҳӣ, бирав, бо модарат ҳамсуҳбат бош, насиҳатҳояшро ба ҷо биёр, чун ҳоло имконият дорӣ. Имрӯз, ки дар паҳлуят ҳаст, ба қадраш бирас, вагарна фардо дер мешавад.

Лайло вориди утоқи корӣ шуда, ба ёрдамчиаш дастур дод, ки ҳамаи вохӯрӣ ва ҷаласаҳоро ба фардо гузоранд. Ва роҳ пеш гирифт ба манзили модар.