Дуруст аст, ки пойтахти ҳар кишвар оинаест, ки дар он симои давлату миллат таҷассум меёбад. Маҳз хурраму зебо будани пойтахти ҳар давлат аз он дарак медиҳад, ки ободонию созандагии давлат дар кадом сатҳ қарор дорад. Баъд аз пош хӯрдани Иттиҳоди шӯравӣ ва соҳибистиқлол гаштани Тоҷикистон Душанбе – пойтахти азизи мо, дар як муддати кӯтоҳ ба як шаҳри зебою дилкаш табдил ёфт. Душанбе дар қатори дигар шаҳрҳои зебои дунё шинохтаву эътироф гардида, чандин маротиба дар раддабандиҳои созмонҳои мухталиф ҷойҳои намоёнро аз ҷиҳати сулҳу субот ва ободию зебоӣ сазовор гаштааст. Бо вуҷуди ҷавон буданаш дар пойтахти азизи мо имрӯзҳо бинҳои бо ҳашмат қомат афрохта, сохтмони садҳо иншооти наву замонавии дигар идома доранд. Ин ҳама бунёдкорӣ аз он шаҳодат медиҳад, ки дар наздиктарин фурсат Душанбе ба яке аз зеботарин шаҳрҳо табдил меёбад.

Албатта, ин ҳама ободию зебоӣ муфт ба даст наомадааст. Барои хурраму забо гардонидани ҳар нуқтаи поётахт масъулини шаҳр ҳамарӯза заҳматҳои бешумор мекашанд.

Соли ҷорӣ Президенти кишвар, муҳтарам Эмомалӣ Раҳмон зимни мулоқот бо фаъолону сокинони шаҳри Душанбе ба масъулини ҳукумати шаҳр дастур дода буданд, ки барои машқҳои пагоҳирӯзӣ ва ба ин васила таҳкими тарзи ҳаёти солим дар ҷойҳои алоҳида шаҳр, хусусан қад-қади соҳили дарёи Душанбе лавозимоти варзишӣ насб карда шавад. Дар як муддати кӯтоҳ ба мақсади иҷрои дастуру супоришҳои Пешвои миллат, муҳтарам Эмомалӣ Раҳмон дар чандин ҷойҳои пойтхат майдончаву лавозимоти варзишӣ барои машқҳои сабуки пагоҳирӯзӣ насб карда шуд. Махсусан, масъулин дар чандин нуқтаи кӯчаи соҳилии шаҳр лавозимоти варзиширо гузоштаанд, ки ҳар нафар метавонад бе ягон мамоният аз онҳо истифода барад. Гузоштани таҷҳизотҳои варзишӣ дар соҳили дарё бисёр ба мақсад мувофиқ аст. Зеро ҳавои тоза ва шарфаи об дар субҳгоҳон ба руҳу равони кас нерӯи дучанд мебахшад.

Аммо мутаассифона, бархе аз сокинони шаҳр ба қадри зебоии шарҳ нарасида, ҳамаи ин бунёдкорию созандагиро нодида мегиранд. Поймоли гулҳо, партофтани партобҳо дар миёни роҳ, бо мошинҳои ифлос гаршту гузор намудан дар кӯчаҳои марказии шаҳр аз корҳои баде мебошанд, ки аз ҷониби бархе сокинони шаҳр пайваста анҷом дода мешаванд. Чунин зишткориҳо дар кӯчаи соҳилии пойтахтамон бештар ба назар мерасад. Ҳарҷо ки бо лавозимоти варзишӣ муҷҷаҳаз гардонида шудааст, аз бӯи бади ахлот кас дилбеҳузур гашта кӯшиш мекунад, ки он ҷоро зуд тарк кунад. Ифлосиҳои атроф одамонро намегузорад, ки дар лавозимотҳои варзишӣ машқу тамрини субҳгоҳии худро анҷом диҳанд. Ба ғайр аз ин гирду атрофро низ бӯи бади ахлотҳо чунон ифлосу бӯйгин кардааст, ки барои ҳар роҳгузар нохушоянд мебошад. Чунин ҳолат махсусан дар назди пули ба бозори “Султони Кабир” наздик хело зишт ба назар мерасад.

Аз он ки бархе аз сокинон неъматношиносанду ба қадри ободии пойтахти азизамон – Душанбе намерсанд, моро мебояд, ки баҳри тоза ва ободу зебо нигоҳ доштани шаҳрамон тамоми қувваю иқтидорамноро равона созем. Пешниҳод менамоям, ки барои бартараф намудани ин ифлосиҳо дар ҳар ҷое, ки лавозимоти варзишӣ насб карда шудааст, ташноб (ҳоҷатхона) низ сохта шавад. Шояд дар ин ҳолат мушкилии мазкур бартараф шаваду дигар ин ифлосиҳо ба назар нарасанд.

Хуршед МАВЛОНОВ, “ҶТ”