Маълум аст, ки имрӯзҳо ҷомаеи ҷаҳониро гурӯҳҳои ифротгарои бо ном исломии баъзе кишварҳо, ба монанди Ироқу Сурия, нигарон намудааст ва бештари аъзои ин гурӯҳҳоро ҷавононе ташкил медиҳанд, ки мафкураи маҳдуд дошта, аз асолати аслӣ дур ва мункири аслу насаб ва Ватану модари хеш ҳастанд. Маҳз ин амалҳои номатлуб барои ҷомеа ва махсусун, ҷавонону наврасони солимақл боиси ташвиш ва хатарзо буда, сабабҳои шомил шудани онҳоро мебояд ҷустуҷӯ ва ҳамзамон тавассути фаҳмондадиҳӣ заиф гардонд

Бояд гуфт, ки таҳлилу мушоҳидаҳои шахсони алоҳидаи ҷомеа оид ба гаравидани ҷавонон ба ҳизбҳои мухталифу гурӯҳҳои ифротгароӣ гуногунҷабҳа баён гардидаанд ва аксарият бар он ақидаанд, ки сатҳи илму дониш ва маърифати дунявии бархе аз ҷавонон дар ҳолати паст ва костагӣ қарор дорад. Ин қазияҳои номатлуб, албатта, аз дур мондани наврасону ҷавонон аз мактабу маърифат ва суст будани назорат дар муассисаҳои таҳсилоти миёнаи умумӣ ва оила шаҳодат медиҳад. Ҳеҷ яке аз волидон ҳаргиз намехоҳад, ки фарзандаш дар зиндагӣ ба шаъну шарафи онҳо доғе биёраду ба ҷони ҷавони худ хатаре эҷод созад. Вале “Як ноогоҳӣ ҳазор огоҳиро барбод медиҳад”-гуфтаанд. Бинобар ин, назорати мунтазами волидон зарур ва ҳатмист. Агар ҳар як кор бамаврид ва сари вақт, бахусус кори таълиму тарбия дар оила, иҷро карда шавад, самараи дилхоҳ ба даст меояд, ё ба қавле “Оҳанро дар гармиаш мекӯбанд”, исботи равшан¬тари гуфтаҳои болост. Акнун дар ин росто қазоватро ба худи волидони муҳтарам во¬гузор менамоем.

Омили дигаре, ки ҷавононро дар зери таъсири чунин ҳизбу ҳаракатҳои бегона қарор медиҳад, ин хурофот ё хурофотпарастӣ, яъне асли воқеаҳо, махсусан, асли воқеаҳои диниро нодуруст дарк намудан маҳсуб меёбад. Зеро маърифати динии баъзеи ҷавонон заиф ва пурнуқсон буда, дар аксарияти мавридҳо байни масоили одитарини хурофот ва дин тавофут гузошта наметавонанд, ки ин ақидаҳои бо¬тилро ба вуҷуд меорад. Агар онҳо ақидаи дуруст ҳосил намоянд, пас аниқтар дарк менамоянд, ки дини мубини ислом ороми¬ву осудагӣ ва покиву поктинатиро тарғиб намуда, гаравидан ба ҳизбу ҳаракатҳои бегонаву мухталиф ва ифротгарову хуро¬фотпарастро мамнуъ мешуморад.

Хулоса, масъалаи хурофотпарастӣ ва маърифати костаи донишҳои динию дунявӣ дар ҷомеаи муосир вуҷуд дорад. Аз ин лиҳоз, волидон бояд раванди дурусти таълиму тарбияро дар оила пурзӯр намоянд, то ҳар гуна ақидаҳои ботил дар тафак¬кури фарзандон ҷойгир нашаванд ва ин ҳам ба мақоли “Илоҷи воқеа пеш аз вуқуъ“ мусоидат менамояд. Инчунин, мо - ҷавонон ва наврасонро лозим меояд, ки пеш аз ҳама донишҳои мукаммалу зиракии сиёсӣ дошта бошем ва дар ин масъала нозукби¬ну нуктасанҷ буда, эҳтиёткорона амал намоем, то ки аз шомил гардидан ба чунин гурӯҳҳо худдорӣ намуда, дар фозои оро¬му осудаи кишвари соҳибистиқлоламон зиндагӣ карданро муҳимтарин амал ва ар¬зиши олӣ шуморем.

Р. ХОЛНАЗАРОВ, омӯзгори МТМУ №12, ш. Душанбе