Муҳаббат ба Ватан асосан дар давраи наврасӣ зоҳир гардида, минбаъд ташаккул меёбад. Инсон ба ҳар зарра хоку ҳар қатра оби Ватан ончунон дил мебандад, ки бе он наметавонад хушбахту бахтиёр бошад. Ҳиссиёти ватандустӣ ин худ садоқат ба Ватан, саъю кӯшиш ва хизмат кардан мебошад. Хизматро дар сафи Артиши миллӣ ҳар як ҷавонписари кишвари мо, ки синнаш ба даъвати хизмати ҳарбӣ расидааст, бояд вазифаи аввалиндараҷаи худ донанд. Барои ба хизмати ҳарбӣ сафарбар кардани ҷавонони далеру ватандӯсти мо саҳми падару модарон хело калон мебошад, то ки фарзандонашонро дар рӯҳияи ватандӯстӣ, инсондӯстӣ тарбия намоянд. Мо ба падароне, ки писаронашон хизмати Модар- Ватанро тӯли ду сол адо намуда бо сари баланд ба хонаҳояшон баргаштанд, бо ин савол - “Нисбат ба падароне, ки писарони худро аз хизмати ҳарбӣ бозмедоранд, чӣ назар доред?” муроҷиат намудем…

Бахтовар Розиев: “Агар тамоми ҷавонони кишвар нисбат ба Ватану миллат меҳру муҳаббат дошта бошанд, ҳамчун як муҳофизи Модар - Ватан ҳатман ба сафи Қувваҳои Мусаллаҳ хоҳанд рафт. Меҳанпарастӣ ин худ нишонаи фидоӣ будани ҷавонон ба Тоҷикистони азиз мебошад.

Писарам Фаридуни Бахтовар, то ба хизмат рафтан ҷавони бепарвое буд, мисли дигар ҳамсолонаш. Баъди хатми мактаби миёна тасмим гирифт, ки ба хизмати ҳарбӣ равад. Рӯзе ба ман гуфт: “Падарҷон, ман мехоҳам ба мисли шумо дар ҳимояи Ватан саҳми худро гузорам”. Фаридун ду сол адои хизмат намуда, бо сари баланд ба хона баргашт. Ӯ куллан тағйир ёфта буд. Як ҷавони пешрафтаву сарсупурда бо ақидаҳои устувор. Фазои имрӯзаи сиёсии минтақа ва ҷаҳон моро водор мекунад, ки тамоми нерӯҳои созандаи ҷомеаро барои ҳифзи дастовардҳои истиқлолият, таҳкими давлатдорӣ, ваҳдати миллӣ, сулҳу субот ва ҳифзу бехатарии кишвар равона кунем. Ҷавонони мо бояд масъулияти баландро эҳсос намуда дар ҳифзи кишвари хеш саҳмгузор бошанд ва ҳеҷ гоҳ ба нохалафе иҷозат надиҳанд, ки ба хоки кишварашон қадам гузорад. Барои омода шудан ба муқобили чунин нохалафон бояд ҳар як ҷавонписари мо ба сафҳои Қувваҳои Мусаллаҳи кишвар бо хоҳиши худ рафта, хизматро адо намуда, барои ҳифзи Ватани хеш омода гардад. Ба тамоми падару модарон гуфтаниям, ки писарони худро барои ҳимояи Ватан-Модар равон намоед. Ҳар як ҷавонмард барои саҳм гузоштан ба давлату миллат ҳақ дорад. Агар мо худ садди роҳи ба хизмати ҳарбӣ рафтани писаронамон шавем, пас чӣ касе бояд давлати моро ҳимоят кунад?”

Алимаҳмад Қаҳҳоров: “Хизмат ба Ватанро бояд ҳар як ҷавони бо нангу номус қарзи ҷонии худ донад. Дар даврони Шӯравӣ банда дар шаҳри Пенза адои хизмат карда, мактаби мардонагиро сарбаландона адо намудам. Писарам Субҳон Қаҳҳоров, низ баъди хатми мактаби миёна бо хоҳиши худ муддати ду сол дар сафи Кувваҳои Мусаллаҳи кишвар дар ноҳияи Восеъи вилояти Хатлон хизмати ҳарбиро адо намуд. Ба писаронам ҳамеша аз ҳаёти сарбозиям қисса мекардам ва таъкид мекардам, ки он замон мо ду сол аз падару модар дур хизмат мекардем. Ҳамин ташвиқкарданҳо буд, ки писарам дар назди худ мақсад гузошт ва ду соле, ки дар хизмат буд, ба деҳа наомад. Давоми ду сол мо ӯро хабар мегирифтем. Писарам ба ваъдаи додааш вафо карда, баъди ду сол бо сари баланд ба наздамон баргашт. Ӯ ду сол дар ҳимояи марзу бум ва модару хоҳари худ буд. Ҳар гоҳе ки бо телефон суҳбат мекардем пай мебурдам, ки писарам тағйир ёфтааст. Ӯ дигар мисли пешин суханони кӯдакона надошт. Дар ҳар ҳарфу ҳиҷояш ғуруру ҷавонмардиро мешунидам. Аз ин рӯ, аз волидон хоҳиш мекунам, ки тамоми кӯшиши худро ба харҷ диҳанд, то ҳисси ватандӯстиро дар вуҷуди писаронашон бедор карда тавонанд. Ҳар як ҷавони кишвар бояд саҳмгузор дар ҳифзу амнияти кишвари хеш бошад. Зеро, Пешвои муаззами миллати мо ба ҷавонон боварии зиёд доранд, чун пешрафти ҷомеаи имрӯз дар дасти ҷавонон мебошад. Ҷавонони тоҷик бояд бо иродаи қавӣ, далериву нотарсӣ ва зиракию чолокӣ дар сулҳу субот ва рушду нумӯи кишвар саҳми беандоза гузоранд. Ҳар як ҷавон бояд бо дарки баланди масъулиятшиносӣ ба Ватану миллати худ содиқона хизмат намояд. Хизмат мактабест, ки дар он писарони мову шумо обутоб ёфта, ба қадри зиндагӣ мерасанд. Ман ин хислатҳоро дар писари худ дида истодаам. Ӯ баъди хизмат куллан ҷавонмард шудааст”.

Файзулло Толибов: “Дар оилаи мо ҳама фарзандонам мактаби мардонагиро гузаштаанд. Дуруст аст, ки хизмати Модар-Ватан ҳам қарзу ҳам фарз аст! Воқеан, хизмати ҳарбӣ чавононро дарси матонату мардонагӣ меомӯзонад. Писарам Абубакр аз бозе, ки ба хизмати ҳарбӣ ҷалб шуд, гумонам куллан тағйир ёфтааст. Ҳар гоҳе аз қисми низомӣ занг зада мани беморро ҳолпурсӣ мекунад, дар ҳар суханаш ҷасорату мардонагӣ инъикос меёбад. Ман аз ҳамаи падару модарон даъват ба амал меорам, ки писаронашонро бо як хурсандӣ ба хизмат гусел кунанд, зеро онҳо ҳимоятгари номуси модару хоҳаракони худ мебошанд.