Маслиҳат барои ҷавонон

1. Барои худомӯзӣ иттилооти иловагӣ ҷустуҷӯ кунед.

Низоми маорифи кишварҳо ҳанӯз ба таҳаввулоти дар ҷомеа ба¬амаломада мутобиқ нашуда, кӯҳна мешавад. Бинобар ҳамин ҳамеша барои омӯхтани донишҳои нав омода бошед.

2. Кӯшиш кунед, ки бештар иттилои нав мутолиа кунед.

Дар ҷавонӣ одамон барои мутолиаи адабиёти ташаккулдиҳандаи афкорашон вақти зиёд доранд, ақли ҷавонашон бошад иттилои навро ба осонӣ қабул карда, дар хотира нигоҳ медорад.

3. Шахсият бошед.

Барои бархе роҳбарон оммаи камшуур бештар писанд аст, то ин ки идора кардани онҳо осон бошад. Ба истеҳсолкунандагони молу хизматрасониҳо истеъмолкунандагони беирода бештар заруранд, то ин ки эҳтиёҷоти онҳоро бо осонӣ идора намоянд. Ҳаргиз ба доми фиреби онҳо наафтед.

4. Ба атрофатон таваҷҷуҳ намоед.

Одамоне, ки бо онҳо шумо муошират мекунед, шуморо хушбахт, бадбахт ё ноумед, боақл ё аблаҳ, мақсаднок ё бемақсад ва амсоли онҳо карда метавонанд. Бо кӯмаки одамони атрофатон шумо инчунин ҳаёти хушбахтона дида, ба ҳадафҳои дар пешгузоштаатон мерасед.

5. Калонсолонро эҳтиром намоед.

Калонсолон кулвори пур аз дониш, таҷриба, ҷаҳонбинӣ ва пандомӯз доранд, ки ҳамаи онҳоро шумо эҳтимол ҳанӯз надошта бошед.

6. Ба одамоне аҳамият диҳед, ки дар ҳаёташон ба дастовардҳо ноил гаштаанд.

Тарҷумаи ҳоли одамон манбаи идеяҳост. Одамони муваффақ ме¬тавонанд шуморо барои корҳои наву кашфиёти нав ҳидоят кунанд. Чунин одамон аксаран омодаанд, ки ба шумо дар бораи таҷриба ва донишҳояшон табодули назар кунанд.

7. Тарс душмани пешравист.

Аз омӯхтани чизи нав, аз суҳбат бо одамони нав, аз ҳадафи нави дар пеш гузошта ва аз зистан наҳаросед,

8. Вақти таваккал кардан аст.

Маҳз дар ҷавонӣ одамон метавонанд бештар таваккал кунанд, зеро онҳо ҳанӯз эҳтиёткориро намедонанд. Дар натиҷаи чунин таваккалҳо одам таҷрибаи наве меандузад, ки дар ҳаёти минбаъдааш ба вай зарур мегардад. Бинобар ҳамин, агар ба коре иқдом карданӣ бошед, маҳз дар ҷавониатон иқдом кунед.

9. Қадр намудани пулро омӯзед.

Аллакай аз ҷавонӣ кӯшиш кунед, ки пулатонро беҳуда сарф накунед ва онро барои ҳаёти ояндаатон пасандоз намоед. Зеро пули худатон пасандозкарда дар дурнамо дастгиратон мегардад. Кӯшиш кунед, ки пулатонро барои оғоз намудани ягон намуди соҳибкорӣ пасандоз кунед.

10. Оламро дарк намоед.

Таассурот, донишу малакаҳои нав гиред. Саёҳат кунед. Олами атрофатон ва зебоиҳои онро дӯст доред.

11. Ба нақшагириро омӯзед.

Банақшагирӣ малакаи муҳим аст, ки ба шумо барои муайян наму¬дани мақсадҳои дуруст ва расидан ба мақсад кӯмак мерасонад.

12. Саломатиатонро фаромӯш накунед.

Дар ҷавонӣ одамон одатан ба саломатиашон камтар аҳамият медиҳанд ва дар бораи оқибатҳои он кам андеша мекунанд. Вале солҳо мегузаранду оқибатҳои одатҳои бад аз худ дарак медиҳанд. Он гоҳ шумо мефаҳмед, ки дар ҷавонӣ хато кардаед. Бинобар ҳамин аз кӯдакӣ ба хӯрок, одатҳои хуб ва машқи бадан аҳамият диҳед.

13. Мустақил буданро омӯзед.

Худатон хӯрок пухтан, иҷрои корҳои майда-чуйдаро омӯзед. Инчу¬нин мустақилона қарор қабул кардан ва барои ҳаёти худ масъул буданро.

14. Орзупарвар бошед.

Ҳаргиз аз орзу кардани чизи хуб даст накашед, ба касе гӯш надиҳед, зеро ягон нафар ба шумо намегӯяд, ки аз осмон ба замин фуроед. Орзу кардан ҳатто ба манфиати одам аст.

15. Ба одамон халал нарасонед.

То замоне, ки напурсанд, кӯшиш кунед, ки бо ихтиёри худ маслиҳатчии одамон нашавед. Зеро чунин рафтор метавонад боиси сард гаштани муносибати атрофиён бо шумо гардад. Ҳар нафар ҳаёти худ ва роҳи худашро дорост. Одамони камшумор одатҳо ва тарзи аф¬корашонро тағйир додан мехоҳанд.

16. Доно бошед.
Нуқтаи назар ва мавқеи худатонро ҳимоя карданро омӯзед. Кӯшиш кунед, ки гуфторатон зебою форам бошад, рӯҳияи одамонро дарк кунед, кӯшиш кунед, ки мақсадро ба шунаванда дуруст расонед.

Ноила ВОҲИДОВА, "ҶТ"