Таърихи ташаккули ҷомеаи ҷаҳонӣ нишон медиҳад, ки ҷавҳари ҳастӣ ва рушду такомули ҳар миллат аз фарзандони фарзонаю ҷонфидои он вобаста аст. Дар ин замина бо ифтихори бузург ва саодату иқболи баланд модари тоҷик дар тамоми давраҳои таърихӣ фарзандони фарзонаеро ба дунё овардааст, ки ҳастӣ ва рушду камоли миллати худро устувору ҷовидонӣ намудаанд.

Баъди ба даст овардани Истиқлолияти давлатӣ миллати сарбаланди мо пас аз фосилаи тулонии таърихӣ масъулияти пешбурди давлату давлатдории худро бар дӯш гирифт. Фазои сиёсию мафкуравии солҳои аввали соҳибистиқлолӣ хеле гуногун ва инъикоскунандаи манфиатҳои гурӯҳҳои мухталифи сиёсӣ буд, ки ҳар кадом ба сари қудрат омадан мехостанд. Манфиатҷӯӣ ва манфиатхоҳии ин гурӯҳҳои сиёсӣ боиси хисороти бузурги ҷонию моддӣ ва маънавӣ, ҳамзамон заиф гардидани шохаҳои ҳокимияти давлатӣ гардид, ки дар натиҷа дар кишвар ҷанги таҳмилии шаҳрвандӣ оғоз шуд.

Миллату давлатро ҳисси ноумедиву нокомӣ ва дилшикастагию ҳасрат фаро гирифт. Ҳазорон нафар тарки Ватан карда, дар кишварҳои ҳамсоя паноҳ ҷӯстанд. Хонаҳои ободу зебо валангор ва несту нобуд гардида, шаҳрвандон бе манзили зист монданд. Кӯдакону наврасон аз мактабу дарс канор монда, интизори як пора нон буданд ва аз гуруснагӣ таббассум ва бозии кӯдаконаро ҳатто ба хотир оварда наметавонистанд. Ҷавонон бошанд ба ҷои касбу ихтисос аз худ кардан сипар ва қурбони майдони ҷанги таҳмилии шаҳрвандӣ шуданд. Ҷавонони ин давра дар ҳасрати умри ҷавонии худ ва шириниҳои он – ишқу муҳаббат ва суруру шодмонӣ буданд. Ба ҷои сайру гашт дар боғҳои зебо бо дӯстдоштаи худ, яроқ дар даст дар фаною паҳнои роҳгумзадагии майдони ҷанг монда буданд. Падарон дар ҷустуҷӯи пораи нон ба хотири наҷоти фарзандон аз марги гуруснагӣ ва ташвиши дифоъ аз оила ва ҷони худ буданд. Модарон ашки сард дар чашм гоҳо шоҳиди ба ҳалокат расидани фарзандони ҷавони худ дар майдони ҷанг, гоҳи дигар шоҳиди марги тифлон аз гурӯснагӣ мешуданд.

Хушбахтона чун давраҳои дигари таърихӣ дар ин давра низ масъулияти ватандорию ватансозии миллатро фарзанди фарзонаи миллат Эмомалӣ Раҳмон бар уҳда гирифт ва бо ҷасурию матонат, хираду дурандешӣ, ҳисси баланди хештаншиносӣ ба майдони сиёсат ворид гардид. 16 ноябри соли 1992 дар Иҷлосияи шонздаҳуми Шӯрои Олӣ ба ҳайси Раиси Шӯрои Олӣ бо суханронии нахустини худ дар дили сокинони Тоҷикистони соҳибистиқлол шуълаи умедро ба фардои хуш барафрухт. Ҷавононро аз майдони ҷанг ба саҳни донишгоҳу донишкадаҳо расонид ва дасташонро аз яроқ ҷудо карда, ба дасти маъшуқаи дӯстдоштаашон пайванд намуд. Кӯдакону наврасон ва падарони мо дигар дар фикри дарёфти нон нестанд.

Дар марҳилаи аввал Пешвои муаззами миллат, муҳтарам Эмомалӣ Раҳмон гуруснагию фақирӣ, ашку ҳасрат, кинаю бадбинӣ, ҷангу хунрезӣ ва душманию ғарибиро дар кишвар ба дастурхони пурфайзу пурсаховат, шодию фараҳ, дӯстию рафоқат, сулҳу ваҳдат ва муттаҳидию ҳамбастагӣ иваз намуд. Ин осон набуд. Сӯиқасдҳо, мулоқот бо мухолифин дар майдонҳои ҷанг, вохӯриҳои алоҳидаю хоса бо размандагон, қумандонҳои саҳроӣ ва роҳбарони дигари гурӯҳҳои мусаллаҳ, ки заррае кафолати бехатарию амният дода намешуд. Ин рафтори ӯ мухолифин, гурӯҳҳои мусаллаҳ ва роҳбарони давлатҳои ҳамсояро ба ҳайрат овард. Бештару волотар ва зиёдтару дақиқтар нисбат ба ҳама масъулияти ватандориро дарк мекард. Хуб медонист, ки таърих, замон ва ҷаҳониён дигарбора ба мо имкони соҳибдавлатиро намедиҳанд. Ин имконияти таърихиро бояд на танҳо ба даст гирифт, балки қадр кард ва ба тамоми ҳастӣ ҳифз намуд. Барои ин месазад, ки ҷонро фидо кард. Омӯхтану дар сиришти худ ҷой додани ин рисолати инсонию имонӣ қарзи виҷдонии мо - ҷавонон мебошад.

Зери роҳбарии муҳтарам Эмомалӣ Раҳмон эҳё ва рушду нумӯи ҷаҳонии миллати тоҷик оғоз шуд. Бо ташаббусҳои инсондӯстонаи худ дар самти таъмини ҷаҳониён бо об ва пешгирии фавти ҳазорон нафар кӯдаку наврас аз норасоии оби тоза «2003 – Соли байналмилалии Оби тоза», солҳои 2005-2015 “Даҳсолаи байналмилалии об барои ҳаёт”, соли 2013 “Соли ҳамкорӣ дар соҳаи об”, ва инак солҳои 2018-2028 “Даҳсолаи байналмилалии амал об барои рушди устувор” дар ҳалли муҳимтарин мушкилоти дунё саҳми бузург гузошта истодааст.

Мактаби роҳбарӣ ва сиёсии Пешвои миллат, муҳтарам Эмомалӣ Раҳмон барои мо - ҷавонон намунаи беҳтарини давлатдорию давлатсозӣ мебошад, ки омӯзишу пайравӣ намудан ба он қарзи имониву виҷдонӣ ва вазифаи муқаддасу аввалиндараҷа мебошад.

Пешвои миллат нисбат ба мо - ҷавонон эҳтироми зиёд доранд. Ҷавононро дӯст медоранд ва тамоми шароитро барои инкишоф ва рушду нумӯи онҳо фароҳам овардаанд. Пайваста ҷавононро дастгирӣ менамоянд, онҳоро тарбия месозад ва ба вазифаҳои гуногуни роҳбарӣ таъин менамояд. Ҳамеша кӯшиш менамоянд, ки ҳаёти ҷавонии мо зебо ва аз каму костагиҳо орӣ бошад. Мо лаззати лаҳзаҳои ҷавонии ҳаётро дарк кунем, хушбахту хушрӯз бошем.

Ҷавонӣ кунем. Ҳарчанд Пешвои миллат, муҳтарам Эмомалӣ Раҳмон ҷавонии худро натавонистанд пайи назофатҳо сарф кунанд, аммо назофатҳои ҷавонии худро дар ҳаёти ҷавонии мо мебинанд. Пешвои миллат ҷавонии худро баҳри хомӯш сохтани ҷанги таҳмилии шаҳрвандӣ ва ободию пойдории давлат сарф карданд, ки хеле кори пурифтихору пуршараф аст. Такя ба ҷавонон маънии пайванди имрӯз ба фардоро дорад. Дастгирии ҷавонон мазмуни бунёди фардоро дар имрӯз дорад. Мо - ҷавонон бояд аз ин ифтихор кунем ва бар ивази дастгирию ғамхорӣ ва пуштибониҳо пайи ободию рушду тараққиёти Ватан ва ҷонибдории сиёсати пешгирифтаи Пешвои миллат, муҳтарам Эмомалӣ Раҳмон бо тамоми ҳастӣ саҳм гузорем.

Ба ифтихори мо соли 2017-ро Соли ҷавонон эълон намуданд, ки идомаи ташаббусҳои Пешвои миллат, муҳтарам Эмомалӣ Раҳмон доир ба дастгирии ҷавонон мебошад.

Сайдулло ҚУВВАТОВ,
мудири шуъбаи кор бо ҷавонони Донишгоҳи давлатии омӯзгории Тоҷикистон ба номи Садриддин Айнӣ