Давлати мо дар дунё бо ташкил додани аксарияти аҳолиашро ҷавонон (беаш аз 70%-и аҳолӣ то 35-сола) яке аз кишварҳои ҷавонтарин  ба шумор рафта, ҷавонон нерӯи бузурги мутаҳаррики рушди кишвар мебошанд.

Аммо дар шароити муосир танҳо доштани нерӯи ҷисмонӣ барои рушди кишвар кифоя нест. Аз ин рӯ, нерӯи ҷавонон танҳо дар он ҳолат сазовори ифтихор аст, ки агар он сарчашмаи тавлидкунандаи идеяву назарияҳои нави  илмӣ, созандагӣ, ободкорию бунёдкорӣ бошад. Албатта, барои он ки як давлат соҳиб ва барандаи нерӯ ва захираи муайяни ҷисмониву зеҳнии ҷавонон бошад, аввал вақт, дуюм  барномаи мушаххас , сеюм шароити иқтисодӣ ҳам лозим аст. Аз сабаби он ки дар солҳои аввали соҳибистиқлолии Тоҷикистон ҷанги шаҳрвандӣ сар зад, боиси қафо мондани тамоми соҳаҳои хоҷагии халқи кишвар гардид. Вале баъди ба вуҷуд омадани оромӣ дар кишвар аз ҷониби Сарвари давлат ва Ҳукумати Тоҷикистон ҳам ба беҳтар намудани сифати илму донишомӯзии ҷавонон корҳои зиёд анҷом дода шуданд. Аз ҳамин лиҳоз, бояд ҷавонон ҷавобан ба ғамхориву дастгирии Давлату Ҳукумат барои Ватану миллати хеш содиқона хизмат намоянд.

Бояд қайд намуд, ки ҷавонон яке аз қишрҳои осебпазири ҷомеа ба ҳисоб мераванд ва  гуруҳҳои сиёсиву диннӣ ба хотири амалӣ намудани манофеи сиёсиву геополитикии хеш аз ин гуруҳ самаранок истифода менамоянд. Инқилобу бетартибиҳое, ки вақтҳои охир дар давлатҳои гуногун ба вуқуъ омадаистодааст, на аз ҷониби бузургсолон, балки бо дасти ҷавонон сурат мегиранд. Имрӯз қисми азимии гуруҳи террористии бо ном “давлати исломӣ”-ро асосан ҷавонон ташкил медиҳанд, ки сабаби асосии воридшавии онҳо ба чунин созмонҳои ифротии динӣ паст будани саводи динӣ ва ҷаҳонбинии тангу торик мебошад. Сабабҳои шомил гардидани баъзе аз ҷавонон ба ҳизбу созмонҳои ифротӣ омили иҷтимоӣ, иқтисодӣ, маърифати динӣ ҳам ҳаст. Хатари созмонҳои ифротӣ умуман барои  аҳли башар бисёр ҷиддӣ буда, бетарафӣ ва бепарво будан нисбат ба ин зуҳурот оқибатҳои ниҳоят бад дорад.

Бо ҳамин маънӣ, Пешвои миллат, муҳтарам Эмомалӣ Раҳмон  соли 2017-ро  “Соли ҷавонон” эълон намуданд, ки бисёр ба маврид аст. Имрӯз вақти он расидааст, ки ба ҷавонон таваҷҷуҳи хоса зоҳир гардад, то ин қишри ҷомеа ба самти созандагӣ, бунёдкорӣ, суботофарӣ ва рушди ҷомеа сафарбар гардида, ба сӯи харобкорӣ ва ифротгароиву тундгароӣ  майл намудани онҳо пешгирӣ шавад.

Имрӯз яке аз мушкилоти асосии бархе аз ҷавонон сатҳи пасти дониш, бемаърифатӣ буда, боқӣ дигар мушкилиҳо ба он сахт вобастагӣ дорад ва роҳи ҳаллӣ он аз чӣ гуна идома ёфтани раванди таълиму тарбия дар мактабу донишгоҳҳо бисёр вобастааст. Вале баробари ин ҳоло ҷавононе ҳастанд, ки соҳиби донишу саводи баланд ҳастанду баҳри соҳиби касбу ҳунар шудан талош намудаистодаанд. Аз ин рӯ, тамоми коллективи кормандони ташкилоту муассисаҳо ва масъулинро зарур аст, ки нисбат ба ҷавонон таваҷҷуҳи беандоза зоҳир намоянд. Ҳамзамон мо - ҷавононро зарур аст, ки бо донишу малакаи хубу баланд, ҳунару касбомӯзӣ сазовори чунин қадрдониҳо буда, саҳми худро дар ободии диёрамон гузорем.

Мунира Амиршоева,  сокини н. Ховалинг