Мо хуб медонем, ки ҷанги шаҳрвандиро дар кишвар киҳо аланга дода буданду аз он манфиатҳои шахсӣ мегирифтанд. Бо дасисабозиҳои як зумра кӯрдилону разилон ва ноҷавонмардони ҳасадхӯри кишвар ин ҷанги беамон ба вуҷуд омада буд. Бузургон басо нек ва орифона гуфтаанд, ки поёни шаби сияҳ сафед аст.

Халқи тоҷик бо интихоби Эмомалӣ Раҳмон ба хатогӣ роҳ надод, яъне омадани ин марди хирадманду сулҳҷӯ дар мамлакат истиқлолият, сулҳ ва ваҳдати беқиёсу беназир пойдор гардиду рӯзгори мардум рӯ ба беҳбудӣ овард. Сарвари давлат бо хиради воло мамлакатро пеш бурданд. Аз ҷониби мардуми Тоҷикистон Президенти кишвар муҳтарам Эмомалӣ Раҳмон ҳамчун қаҳрамони ваҳдати тоҷикон эътироф гаштанд. Ба савганди хеш содиқ монданду ба ваъдаҳои додаашон ғамхорона вафо намуданд. Тоҷикистони биҳиштаминро дар арсаи олам беш аз 140 давлати дунё 80 созмони бонуфузи ҷаҳонӣ ҳамкорӣ доранд.

Мутаасифона, ин ободӣ, пешрафту музаффарият ва шукуфоиҳои миллатамонро афроди кӯрдилу ватанфурӯш ва як зумра шахсони нияти нопок дошта, дида натавониста, аз ин дастовардҳои Тоҷикистонамон бо носипосӣ ҳарф мезананд. Яке аз ин хоинони миллат Кабирӣ - раҳбари созмони “Паймони миллӣ”, яъне “Ҳизби наҳзат”-и пешин мебошад.

Алҳол бо кӯшиши ин нафар тавассути сомонаҳои интернетӣ паҳн шудани навиштаҳои иғвоангез ва тӯҳматангез, ки ҳамаи он аз ғояти бахилӣ ва ҳасадхӯрии рӯбоҳонаи ӯст, моро ором гузошта наметавонад. Он ҳамчун шахси ифротгар дар шабақаи иҷтимоӣ бар зидди ваҳдату ягонаи миллат, Истиқлолияти миллии Ватан, ки пурқимматтарин дастоварди таърихи навини миллати сулҳдӯсту фарҳангсолори тоҷик аст, суханҳои иғвоангез мегӯяд. Ӯро каждуми зери бӯрё номидан равост.

Ҳаққо, ки Абдураҳмони Ҷомӣ дар асари ҷаҳоншумули худ “Баҳористон” чунин байти андарзбахш доранд, ки чунин аст:

Неши ақраб на аз паи кин аст,
Муқтазои табиаташ ин аст.

Чунин шахсонро ҳамватан ва ё тоҷик гуфтан мумкин нест. Имрӯз ин тоифа мардум ҳасудхӯрони миллату давлати худ ҳастанду бар ивази шири модари хеш носипосӣ мекунанд. Чуноне дар “Футувватнома”-и Ҳусайн Воизи Кошифӣ омадааст:

Ҳасад ҳар ҷо, ки оташ барфурӯзад,
Ҳам аз аввал ҳасудонро бисӯзад.

Аз баромадҳои иғвогарона ва ҳасадкоронаи Кабирӣ маълум аст, ки ин кӯрнамак танҳо як мақсад дорад. Ин ҳам ғасб ва сарнагуни ҳокимияти конститутсионӣ бо роҳи зӯроварӣ ҳасту халос. Кабирӣ, ки худ дастрпарвари давлатҳое мебошад, ки бо Тоҷикистон душманӣ доранд, албатта ҳар чӣ онҳо гӯянд ҳамонро иҷро мекунад, зеро дигар чорае надорад. Вайро аллакай хадамотҳои махсуси Эрон ва давлатҳои Аврупо ба худ ҷалб ҳам кардаанд. Набошад, чӣ хел як шахсе, ки дар ҷустуҷӯ асту бо ҷурми содир намудани ҷиноят айбдор мебошад, дар кишварҳои Аврупо озодона сайру гашт мекунад. Як нуқтаи дигар ва боқӣ қазоват аз худи шумост.

Ин ҷо аз панди шайх Камоли Хуҷандӣ ёд кардан басо саривақтист, ки гуфтаанд:

Санги бадгавҳар, агар косаи заррин шиканад,
Қиммати санг наяфзояду зар кам нашавад.

Имрӯзҳо ӯ боз ҳам бо суханони дурӯғаш мардумро ба гумроҳӣ андохтанист. Зеро бузургонамон хуб гуфтаанд, ки дурӯғ чун буттаи хушкидаи гиёҳест, ки бо каме вазидани боди ҳақиқат аз бун канда мешавад ва нопадид мегардад. Ба қавли Муҳаммад (с.с.) Офати сухан дурӯғ аст”. Ин хоини миллат аз дур истода бо забону даҳони ифлосу иғвосози худ дунёи маҷозиро пур аз кинаву адоват ва фиребу найранг мекунад, ки ба ин хушбахтона ҳар як сокини кишвар дуруст сарфаҳм меравад.

Ҳеҷ гоҳ халқи мо ба суханҳои дурӯғи ин беватан ва бемодар бовар намекунаду аз он истифода намебарад, зеро борҳо Сарвари давлат муҳтарам Эмомалӣ Раҳмон зимни мулоқоташон бо мардуми кишвар таъкид мекунанд: “Ман ба қудрати созандаву офарандаи мардуми сарбаланди тоҷик эътимод дорам ва як нуқтаро дилпурона изҳор менамоям, бо сарҷамъиву муттаҳидӣ камбудиҳои мавҷударо бартараф кунем, рушди устувору босуботи кишвари азизамонро таъмин созем ва рӯзгори ҳар як хонадони Тоҷикистонро аз имрӯза беҳтар гардонем”.

Иноятулло КАРИМОВ,
устоди ДИТ ба номи
Имоми Аъзам