Эмомалӣ Гулов. Соли 1994 дар ноҳияи Панҷи вилояти Хатлон ба дунё омадаву аз хурдӣ дар замири хеш нисбат ба соҳаи тиб меҳру муҳаббатеро парвариш дода, пас аз хатми мактаби миёна роҳ сӯйи пойтахти кишвар - шаҳри Душанбе гирифт, то хонда ба орзуяш расад

Ҳуҷҷатҳояшро ба факултети тиббӣ-фармасевтии Донишгоҳи миллии Тоҷикистон супориду донишҷӯ гардид. Аз ибитидои ворид гардидан ба ин боргоҳи маърифат ҳамеша талош меварзид, то дар маркази диққати устодон қарор гирифта, донишҳои зарурии соҳаашро аз бар намояд. Зеро роҳи расидан ба ҳадафҳояшро маҳз дар ҳамин меҳисобид.

– Инсон вақте ба атроф менигараду шоҳиди ҳаводиси рӯз мегардад, дар худ як ҳиссеро эҳсос менамояд, ки ӯро баҳри расидан ва ё ба коре машғул гардидан таҳрик медиҳад. Ана, ҳамин чиз дар ҳама самт мададрасони мост. Ҳангоме ки дар синфи болоӣ таҳсил менамудам, дар худ меҳри дар соҳаи тиб фаъолият намуданро эҳсос намудам. Аз ҳамон замон пеши худ мақсад гузоштам, ки дар оянда ҳатман ба ин роҳ меравам. Дар ниҳоят ин орзу дар амал ҷойи худашро дарёфту имрӯз бо муваффақият дар роҳи мазкур ҳаракат намуда истодаем, - иброз дошт Эмомалӣ Гулов.

Ин буд, ки пас аз ду соли таҳсил барои моҳияти пешаашро хубтару беҳтар дарк намудан, ба назди чанде аз дорусозоне рафта, дониши худро такмил дод. Дар натиҷаи чунин ҷараёнҳо ӯ дарк менамояд, ки соҳаи интихобнамудааш саривақтӣ буда, дар шароити кунунӣ яке аз пешаҳои зарурист. Аз ин рӯ бо тавсияи устодон пайи амиқтару дақиқтар омӯхтани пешааш мешавад.
Дар баробари таҳсил ба фаъолияти фармасевтӣ низ машғул буда, дар яке аз дорухонаҳои пойтахт фаъолият дорад.

– Кори мо хеле мушкил аст. Масалан, пеш аз ба ин кор шуруъ намудан, бояд маълумоти зарурӣ дар бораи тамоми доруҳо дошта бошед. Агар ки дониши лозимӣ дар ин соҳа надошта бошед, пас наметавон ба фурӯши дору машғул шуд. Ин пеша хатоиро намеписандад. Нозукиҳояш низ гуногун аст. Пеш аз ҳама бояд сабур буд. Зеро дар ҷараёни кор бо бисёр мушкилиҳо дучор шудан мумкин аст. Ҳангоме инсон ба тамоми монеаҳо зафар меёбад, ки агар иродаи қавию дониши хуб дошта бошад”, - мегӯяд Эмомалӣ.

Вақте бори аввал ба дорухона баҳри фаъолият меояд, ба бисёр душвориҳо рӯ ба рӯ мегардад. Ҳар мизоҷе, ки бо дорухат ба наздаш меомад, дар хондани номи доруҳо ва дарёфти онҳо душворӣ мекашид. Аммо бо гузашти вақт ба муҳити кор мутобиқ гардида, пас аз муддате дигар чизе монеи кораш намегардаду вазифаашро ба дараҷаи лозимӣ ба иҷро мерасонад.
Аз Эмомалӣ дар бораи сифати доруҳо пурсидем.

– Масъалаи воридоти доруворӣ аз хориҷи кишвар ҳамавақт зери назорати Хадамоти назорати давлатии фаъолияти фармасевтӣ мебошад, - ҷавоб дод ӯ. – Хадамот ягон маводи дорувориро бе қайди давлатӣ ва ё ба талаботи тиббӣ ҷавобгӯ набудан вориди кишвар шудан иҷозат намедиҳад. Маводи доруворие, ки пастсифатанд, ҳеҷ гоҳ дар дорухонаҳо роҳ дода намешаванд. Мо ҳамеша кӯшиш менамоем, то дар сиҳатии аҳли ҷомеа саҳм гузорем”.

Эмомалӣ ҳоло дар ҶДММ “Раҳмат-2004” ба ҳайси ёрдамчии мудири дорухона фаъолият мекунад. Кори худро дӯст медорад. Пеши худ мақсад гузоштааст, ки соли оянда, пас аз хатми донишгоҳ ба аспирантура дохил гардида, дар соҳаи истеҳсоли доруҳои ватанӣ саҳм гузорад: “Мехоҳам ягон навъи доруеро бо истифода аз гиёҳҳои шифобахши диёр созам. Ниятҳо ҳаст, ки дар соҳаи дорусозӣ навгониҳоеро ба вуҷуд оварам”.

Ба андешаи ӯ баъзе аз ҷавонон ба оворагардӣ ва бемасъулиятӣ роҳ дода, оқибат дар бунбасти шадиди зиндагӣ дар мемонанд. Аксари онҳое, ки нисбат ба ояндаи худашон бепарвоӣ зоҳир мекунанд, билохира ба гирдоби мушкилот дучор мешаванд. Бояд имрӯз мо донем ва дарк намоем, ки интихоби дурусти касб метавонад мутахассисро дар ҷомеа сазовори иззату эҳтирому обрӯ гардонад, дар ҳаёти инсон зиндагии хушу ширин ва муваффақиятҳои зиёд орад.