– Салом!

Доруфурӯш, ҷавони чорпаҳлуи миёнқад, базӯр аз курсӣ бархоста, хамёза кашид. Баъд бепарво пурсид:

– Чӣ лозим?

Ҳарчанд табъи Камол хира гашт, вале оромона дар ҷавоб гуфт:

– Ангишт.

– Чӣ-ӣ?! – чашмонашро танг намуда, ба рӯи Камол бодиққат зеҳн монд. – Ангишт гуфтӣ?

– Ҳа, – кӯтоҳ посух дод Камол.

– Э, ҳе-е! – бо заҳрханда садо кард доруфурӯш. – Хато кардӣ, хато!

– Хато кардам? – пурсон шуд Камол, ки аз ҷавон чашм намеканд.

– Ҳо, ангишт дар анбор мешавад, домулло, – бо истеҳзо гуфт доруфурӯш. – Ин ҷо дорухона аст. Магар лавҳаи дар пеши бино овезонро надидӣ? Кӯр ҳам онро мебинад.

– Медонам, ки дорухона аст, – оромона гуфт Камол. – Барои ҳамин даромадам.

– Донӣ, чаро ангишт мепурсӣ? – изҳори норозигӣ кард доруфурӯш.

– Бадгумонӣ накун, – маслиҳатомез гуфт Камол. – Мегӯянд-ку…

Доруфурӯш миёни ҳарфаш давид:

– Чӣ мегӯянд?!

–Гумон аз имон ҷудо мекунад.

– Э, биё матал нагӯй! – дағалона нидо кард доруфурӯш ва хост боз чизе гӯяд, аммо Камол ӯро боздошт.

– Гӯш кун, ту маълумоти тиббӣ дорӣ ё не? – шубҳаомез пурсид Камол.

– Албатта! – дар чеҳраи ӯ такаббур соя андохт. – Ман коллеҷи тиббиро хатм кардаам.

Дар лабони Камол табассум дамид ва аз ҷавон пурсид:

– Коллеҷ анбор дошт?

– Ҳа, дошт, дошт! – бо тантана нидо кард доруфурӯш. – Албатта дошт. Чаро надошта бошад. Бе анбор мешавад магар?

– Ҳа-а, маълум…

– Чӣ маълум?

– Маълум, ки ту дар ҳамон анбораш таҳсил карда будаӣ, – бо табассум гуфт Камол.

– Неъ! – эътироз кард доруфурӯш. – Ман ба анбораш ҳатто надаромадаам.

– Ин хел бошад ба ман ангишт бидеҳ.

– Гуфтам-ку, дар дорухона ангишт намешавад.

– Ана, дидӣ, боз мегӯи ки надаромадаам. Агар намедаромадӣ забони модариатро гум намекардӣ.

– Чӣ хел? – дар ҳолати ногувор монд доруфурӯш.

– Ҳаби…

Боз миёни ҳарфаш давид:

– Ҳабаш чӣ?

– Ҳаб бо забони русӣ таблетка мешавад. Яъне таблеткаи сип-сиёҳ ҳаст-ку…

Доруфурӯш қаҳ-қаҳ хандид:

– Э, гаранге! О, вайро угол мегӯянд, у-гоол. Фаҳмидӣ?

– Медонам, ки угол мегӯянд.

– Пас, чаро маро гаранг мекунӣ?

– Ту худат гарангӣ.

– Чӣ хел?

– Охир, угол ба забони русӣ аст, ба забони тоҷикӣ чӣ мешавад?

– Чӣ мешавад?

– Ангишт.

– А?!.

– Ту дар ҳақиқат забони модариатро гум карда будаӣ. Медонӣ, устод Лоиқ барои ту баринҳо чӣ навиштааст?

– Не.

– Гӯш кун:



… Бок не, гар доварӣ гум кардааст,

Ё уммеди сарварӣ гум кардааст.

Заҳр бодо шири модар бар касе,

К-ӯ забони модарӣ гум кардааст.

Вай бо ҳайрати аҷибе нидо намуд:

– Наход!

– Чӣ наход?

– Ҳаминро барои ман навишта бошад.

– Чиро?

– Ҳамин гапора.

– Ба-ле! Барои ту баринҳо навиштааст.

– Маро мешинохтааст-да.

– Ту баринҳоро ҳама мешиносанд.

– Ку, боз як бор хон! – амр кард доруфурӯш.

Камол такрор кард.

– Оҳо! – бо тантанаву шодмонӣ нидо намуд доруфурӯш. – Чӣ қадар зебо навиштааст.

Ба ҳаяҷону изтироб омада, боз амр намуд:

– Ҳаминро навишта ба ман деҳ!

– Чиро?

– Нав хондӣ-ку.

– Ин шеър аст, шеър!

– Ҳо, ҳамин шерро.

– Хайр, ман мехонам, худат навис, – гуфт Камол.

– Эъ… вай… чӣ буд… ҳа, ҳусни хатам он қадар хуб нест… Хати маро ҳеҷ кас хонда наметавонад…

– Исто, ки онро чӣ кор мекунӣ? – кунҷковона пурсид Камол.

Ҷавон хомӯш монд, гӯё ба андеша рафт.

– Ба дорухона меовезӣ? – пурсид Камол.

– Э, не-е, не! – саросема нидо намуд ӯ ва афзуд: – Ба падару модарам, акаву апаҳоям, хешу табор ва ёру дӯстон нишон медиҳам. Мегӯям, бихонед, аз ман фахр кунед. Ана, баъ-ъд…

– Баъд чӣ?

– Ба Зуҳро нишон медиҳам.

– Зуҳро кист?

– Оҳ, напурс! Як духтари зебо, вале беақл!

– Беақл?

– Ҳо, вай аз ман рӯй тофта, ба дигаре ба шавҳар баромад. Бигузор, бихонаду дар оташи ҳасад бисӯзад…

Шералӣ МӮСО