КИТОБХОНА
Шанбе 05 Октябр 2024 03:18
– Салом!
Доруфурӯш, ҷавони чорпаҳлуи миёнқад, базӯр аз курсӣ бархоста, хамёза кашид. Баъд бепарво пурсид:
– Чӣ лозим?
Ҳарчанд табъи Камол хира гашт, вале оромона дар ҷавоб гуфт:
– Ангишт.
– Чӣ-ӣ?! – чашмонашро танг намуда, ба рӯи Камол бодиққат зеҳн монд. – Ангишт гуфтӣ?
– Ҳа, – кӯтоҳ посух дод Камол.
– Э, ҳе-е! – бо заҳрханда садо кард доруфурӯш. – Хато кардӣ, хато!
– Хато кардам? – пурсон шуд Камол, ки аз ҷавон чашм намеканд.
– Ҳо, ангишт дар анбор мешавад, домулло, – бо истеҳзо гуфт доруфурӯш. – Ин ҷо дорухона аст. Магар лавҳаи дар пеши бино овезонро надидӣ? Кӯр ҳам онро мебинад.
– Медонам, ки дорухона аст, – оромона гуфт Камол. – Барои ҳамин даромадам.
– Донӣ, чаро ангишт мепурсӣ? – изҳори норозигӣ кард доруфурӯш.
– Бадгумонӣ накун, – маслиҳатомез гуфт Камол. – Мегӯянд-ку…
Доруфурӯш миёни ҳарфаш давид:
– Чӣ мегӯянд?!
–Гумон аз имон ҷудо мекунад.
– Э, биё матал нагӯй! – дағалона нидо кард доруфурӯш ва хост боз чизе гӯяд, аммо Камол ӯро боздошт.
– Гӯш кун, ту маълумоти тиббӣ дорӣ ё не? – шубҳаомез пурсид Камол.
– Албатта! – дар чеҳраи ӯ такаббур соя андохт. – Ман коллеҷи тиббиро хатм кардаам.
Дар лабони Камол табассум дамид ва аз ҷавон пурсид:
– Коллеҷ анбор дошт?
– Ҳа, дошт, дошт! – бо тантана нидо кард доруфурӯш. – Албатта дошт. Чаро надошта бошад. Бе анбор мешавад магар?
– Ҳа-а, маълум…
– Чӣ маълум?
– Маълум, ки ту дар ҳамон анбораш таҳсил карда будаӣ, – бо табассум гуфт Камол.
– Неъ! – эътироз кард доруфурӯш. – Ман ба анбораш ҳатто надаромадаам.
– Ин хел бошад ба ман ангишт бидеҳ.
– Гуфтам-ку, дар дорухона ангишт намешавад.
– Ана, дидӣ, боз мегӯи ки надаромадаам. Агар намедаромадӣ забони модариатро гум намекардӣ.
– Чӣ хел? – дар ҳолати ногувор монд доруфурӯш.
– Ҳаби…
Боз миёни ҳарфаш давид:
– Ҳабаш чӣ?
– Ҳаб бо забони русӣ таблетка мешавад. Яъне таблеткаи сип-сиёҳ ҳаст-ку…
Доруфурӯш қаҳ-қаҳ хандид:
– Э, гаранге! О, вайро угол мегӯянд, у-гоол. Фаҳмидӣ?
– Медонам, ки угол мегӯянд.
– Пас, чаро маро гаранг мекунӣ?
– Ту худат гарангӣ.
– Чӣ хел?
– Охир, угол ба забони русӣ аст, ба забони тоҷикӣ чӣ мешавад?
– Чӣ мешавад?
– Ангишт.
– А?!.
– Ту дар ҳақиқат забони модариатро гум карда будаӣ. Медонӣ, устод Лоиқ барои ту баринҳо чӣ навиштааст?
– Не.
– Гӯш кун:
… Бок не, гар доварӣ гум кардааст,
Ё уммеди сарварӣ гум кардааст.
Заҳр бодо шири модар бар касе,
К-ӯ забони модарӣ гум кардааст.
Вай бо ҳайрати аҷибе нидо намуд:
– Наход!
– Чӣ наход?
– Ҳаминро барои ман навишта бошад.
– Чиро?
– Ҳамин гапора.
– Ба-ле! Барои ту баринҳо навиштааст.
– Маро мешинохтааст-да.
– Ту баринҳоро ҳама мешиносанд.
– Ку, боз як бор хон! – амр кард доруфурӯш.
Камол такрор кард.
– Оҳо! – бо тантанаву шодмонӣ нидо намуд доруфурӯш. – Чӣ қадар зебо навиштааст.
Ба ҳаяҷону изтироб омада, боз амр намуд:
– Ҳаминро навишта ба ман деҳ!
– Чиро?
– Нав хондӣ-ку.
– Ин шеър аст, шеър!
– Ҳо, ҳамин шерро.
– Хайр, ман мехонам, худат навис, – гуфт Камол.
– Эъ… вай… чӣ буд… ҳа, ҳусни хатам он қадар хуб нест… Хати маро ҳеҷ кас хонда наметавонад…
– Исто, ки онро чӣ кор мекунӣ? – кунҷковона пурсид Камол.
Ҷавон хомӯш монд, гӯё ба андеша рафт.
– Ба дорухона меовезӣ? – пурсид Камол.
– Э, не-е, не! – саросема нидо намуд ӯ ва афзуд: – Ба падару модарам, акаву апаҳоям, хешу табор ва ёру дӯстон нишон медиҳам. Мегӯям, бихонед, аз ман фахр кунед. Ана, баъ-ъд…
– Баъд чӣ?
– Ба Зуҳро нишон медиҳам.
– Зуҳро кист?
– Оҳ, напурс! Як духтари зебо, вале беақл!
– Беақл?
– Ҳо, вай аз ман рӯй тофта, ба дигаре ба шавҳар баромад. Бигузор, бихонаду дар оташи ҳасад бисӯзад…
Шералӣ МӮСО
Доруфурӯш, ҷавони чорпаҳлуи миёнқад, базӯр аз курсӣ бархоста, хамёза кашид. Баъд бепарво пурсид:
– Чӣ лозим?
Ҳарчанд табъи Камол хира гашт, вале оромона дар ҷавоб гуфт:
– Ангишт.
– Чӣ-ӣ?! – чашмонашро танг намуда, ба рӯи Камол бодиққат зеҳн монд. – Ангишт гуфтӣ?
– Ҳа, – кӯтоҳ посух дод Камол.
– Э, ҳе-е! – бо заҳрханда садо кард доруфурӯш. – Хато кардӣ, хато!
– Хато кардам? – пурсон шуд Камол, ки аз ҷавон чашм намеканд.
– Ҳо, ангишт дар анбор мешавад, домулло, – бо истеҳзо гуфт доруфурӯш. – Ин ҷо дорухона аст. Магар лавҳаи дар пеши бино овезонро надидӣ? Кӯр ҳам онро мебинад.
– Медонам, ки дорухона аст, – оромона гуфт Камол. – Барои ҳамин даромадам.
– Донӣ, чаро ангишт мепурсӣ? – изҳори норозигӣ кард доруфурӯш.
– Бадгумонӣ накун, – маслиҳатомез гуфт Камол. – Мегӯянд-ку…
Доруфурӯш миёни ҳарфаш давид:
– Чӣ мегӯянд?!
–Гумон аз имон ҷудо мекунад.
– Э, биё матал нагӯй! – дағалона нидо кард доруфурӯш ва хост боз чизе гӯяд, аммо Камол ӯро боздошт.
– Гӯш кун, ту маълумоти тиббӣ дорӣ ё не? – шубҳаомез пурсид Камол.
– Албатта! – дар чеҳраи ӯ такаббур соя андохт. – Ман коллеҷи тиббиро хатм кардаам.
Дар лабони Камол табассум дамид ва аз ҷавон пурсид:
– Коллеҷ анбор дошт?
– Ҳа, дошт, дошт! – бо тантана нидо кард доруфурӯш. – Албатта дошт. Чаро надошта бошад. Бе анбор мешавад магар?
– Ҳа-а, маълум…
– Чӣ маълум?
– Маълум, ки ту дар ҳамон анбораш таҳсил карда будаӣ, – бо табассум гуфт Камол.
– Неъ! – эътироз кард доруфурӯш. – Ман ба анбораш ҳатто надаромадаам.
– Ин хел бошад ба ман ангишт бидеҳ.
– Гуфтам-ку, дар дорухона ангишт намешавад.
– Ана, дидӣ, боз мегӯи ки надаромадаам. Агар намедаромадӣ забони модариатро гум намекардӣ.
– Чӣ хел? – дар ҳолати ногувор монд доруфурӯш.
– Ҳаби…
Боз миёни ҳарфаш давид:
– Ҳабаш чӣ?
– Ҳаб бо забони русӣ таблетка мешавад. Яъне таблеткаи сип-сиёҳ ҳаст-ку…
Доруфурӯш қаҳ-қаҳ хандид:
– Э, гаранге! О, вайро угол мегӯянд, у-гоол. Фаҳмидӣ?
– Медонам, ки угол мегӯянд.
– Пас, чаро маро гаранг мекунӣ?
– Ту худат гарангӣ.
– Чӣ хел?
– Охир, угол ба забони русӣ аст, ба забони тоҷикӣ чӣ мешавад?
– Чӣ мешавад?
– Ангишт.
– А?!.
– Ту дар ҳақиқат забони модариатро гум карда будаӣ. Медонӣ, устод Лоиқ барои ту баринҳо чӣ навиштааст?
– Не.
– Гӯш кун:
… Бок не, гар доварӣ гум кардааст,
Ё уммеди сарварӣ гум кардааст.
Заҳр бодо шири модар бар касе,
К-ӯ забони модарӣ гум кардааст.
Вай бо ҳайрати аҷибе нидо намуд:
– Наход!
– Чӣ наход?
– Ҳаминро барои ман навишта бошад.
– Чиро?
– Ҳамин гапора.
– Ба-ле! Барои ту баринҳо навиштааст.
– Маро мешинохтааст-да.
– Ту баринҳоро ҳама мешиносанд.
– Ку, боз як бор хон! – амр кард доруфурӯш.
Камол такрор кард.
– Оҳо! – бо тантанаву шодмонӣ нидо намуд доруфурӯш. – Чӣ қадар зебо навиштааст.
Ба ҳаяҷону изтироб омада, боз амр намуд:
– Ҳаминро навишта ба ман деҳ!
– Чиро?
– Нав хондӣ-ку.
– Ин шеър аст, шеър!
– Ҳо, ҳамин шерро.
– Хайр, ман мехонам, худат навис, – гуфт Камол.
– Эъ… вай… чӣ буд… ҳа, ҳусни хатам он қадар хуб нест… Хати маро ҳеҷ кас хонда наметавонад…
– Исто, ки онро чӣ кор мекунӣ? – кунҷковона пурсид Камол.
Ҷавон хомӯш монд, гӯё ба андеша рафт.
– Ба дорухона меовезӣ? – пурсид Камол.
– Э, не-е, не! – саросема нидо намуд ӯ ва афзуд: – Ба падару модарам, акаву апаҳоям, хешу табор ва ёру дӯстон нишон медиҳам. Мегӯям, бихонед, аз ман фахр кунед. Ана, баъ-ъд…
– Баъд чӣ?
– Ба Зуҳро нишон медиҳам.
– Зуҳро кист?
– Оҳ, напурс! Як духтари зебо, вале беақл!
– Беақл?
– Ҳо, вай аз ман рӯй тофта, ба дигаре ба шавҳар баромад. Бигузор, бихонаду дар оташи ҳасад бисӯзад…
Шералӣ МӮСО
Эзоҳи худро нависед