Вақте хурд будаму аз оламу одам бехабар ба дарки амиқи дилтангӣ сарфаҳм намерафтам. Ғарқи дунёи беолоиши хеш намедонистам, ки гиреҳи абруву чини пешонӣ чӣ розеро пушти хеш ниҳон дорад.

Ёдам ҳаст, яке аз рӯзҳо гулӯям аз ҳодисае пур шуду дар пардаи дидагонам сиришк доман густурд. Он замон дарк кардам, ки гиреҳи абруву чини пешонӣ, яъне чӣ.

Намедонам чаро, вале чизе дилтангам карда буду кунҷи хона менишастам. Ин ҳангом нигоҳи модарам сӯям дӯхта шуд. Оромона наздам омаду бағалам гирифт ва сарамро силакунон аз гунаҳоям бӯсид. Бидуни фаҳмидани омили дилтангӣ баром гуфт - “Бачам, туро мефаҳмам”. Бо ҳамин ба ғамгинӣ нуқта гузоштаму лабханд задам.

То ин дам ҳар гоҳи аз дабистон ва ё аз бозиҳои пуршавқ ба хона баргаштан, танҳо ибораи “очам ку?” вирди забонам мегашту бо дидани симои зебои модарам шодие замирамро ламс мекард...

Як рӯз вақте хона омада, фариштаи рӯзгорамро садо задаму ӯро надидам, эҳсоси ноошное вуҷудамро фаро гирифт. Чеҳраҳои аҳли хонавода гирифта буду зери сояи андӯҳ.

Хомӯшона ба хона даромадам. Модарам рӯйи бистар хоб буд. “Оча” – гӯён садо баровардам. Хоҳарбузургам оғӯшам гирифту гуфт, ки модарам бемор шудаву ҳоло хоб аст. Аз ин рӯ, беҳтар аст, ки орому хомӯш бошам. Канораш нишастам. Бидуни ҳарфу калом. Ба чеҳраи нурониву пичаҳои ягон-ягон сафед гаштааш менигаристам.

Рӯзи дигар модарамро ба бемористон бурданд. Хонаи бидуни ӯ баром ғамкадаеро мемонд. Чи кор карданамро намедонистам. Афсурдаҳол пушти девори хона ба танҳоию пинҳонӣ мегиристам.

Орзуи ягонаам ин буд, ки ӯ тезтар шифо ёфтаву ба хона баргардад. Вақте падарам аз дармонгоҳ ба танҳоӣ баргашт, худро дошта натавониста, назди ҳамагӣ инони гиряро сар додам.

Фардои он рӯз ҳамроҳи падар ба хабаргирии модарам рафтем. Аз ошхонаи назди дармонгоҳ хӯроки парҳезӣ гирифтем. Вақти даромадан ба ҳуҷрае, ки бистарӣ буд, сӯям дастонашро боз карду оғӯшам гирифт ва меҳрубониям кард.

Чеҳрааш пурожангтару рангпарида гардида буд. Аз хӯроки овардаамон як-ду луқма истеъмол карду халос. Иштиҳо надошт. Ҳолати маро дида, мушавваш шуд. Ва ҳангоми хайрухуш таъкид кард, ки ин гуна набошам ва ҳатман сиҳат шуда, наздамон ба хона бармегардад.

Шукр, ки ҳамин гуна ҳам шуд. Рӯзе ки аз дармонгоҳ баргашт, баром нишотангезтарин рӯз буд. Аз канораш дур намешудам. Сар рӯйи зонувонаш ниҳодаву аз лабханд чеҳраи ба шодӣ майл доштааш дида намекандам...

Наврасӣ пушти сар шуд. Ҷавонӣ омад. Ба ҳаёти мустақилона қадам ниҳодам. Аз пешрафтам меболаду ҳар ҳолати дилтангиамро бо меҳрубонӣ ва суханони намакинаш рафъ месозад...

Ҷойи корам, ки дар шаҳри калоневу дур аз зодгоҳамон аст, моҳе як маротиба ба дидорбиниаш меравам. Ба гумонам аз дидани ман шодияш беинтиҳо мегардаду ҳар чизи бомаззаи бароям руст кардаашро рӯйи суфра мегузорад. Ҳини бозгашт бошад, халтаи пур аз кулчаҳои ранғаниро ба дастам ниҳода дуои сафар медиҳад...

Ва ҳоло баъди кор рӯйи суфраи хобгоҳи коргоҳ охирин кулчаҳои шаҳдбори модарамро нӯши ҷон мекунаму худро канораш эҳсос.

Дар фосилаи як моҳе, ки инҷоям даҳҳо ҳолат домангирам мешавад. Гоҳе ғамгин, гоҳе афсурда ва гоҳи дигар дилсард мешавам. Дар ҳамаи ин ҳолатҳо дилтанги сухани ӯям, ки парешониҳоямро рафъ месозад: “Бачам, туро мефаҳмам!”...

Беҳрӯз ХОЛМУРОДОВ, “ҶТ”