ТАЙЁРАЕ ДАР ДИЛИ ШАБ

Тайёрае дар дили шаб пар зад ва ба само баланд шуд.

Тайёрае дар дили шаб бо баланд шудан аз замин тиккае аз қалбамро ҷудо карда, бо худ бурд. Ҳарчанд дод задаму садо баланд кардам, аммо касе аз дохили тайёрабудаҳо нашунид. Чун садои ҳавопаймо хеле баланд буд ва гӯшҳоро гӯё ба нашунидан мерасонд.

Тайёрае дар дили шаб бо бол задан ба фазои беохир ҷамъи умеду орзуямро ба ҳаво бурд ва бағали холӣ аз умедамро дида, бо шиддат ба сӯяш гом бардоштаму дод задам, то муҷиби хубиҳоямро бо худ набарад. Аммо садоямро нашунид, ки бо суръати тезтар боз ҳам аз ман дур мешуд. Чун садояш кулли атрофро пахш карда буд.

Тайёрае дар дили шаб аз замин худро ҷудо сохта, ба само раҳсипор мешуд ва гӯё ҷони маро зинда ба зинда аз танам ҷудо месохт. Ин гуна ҷон додан хеле сахту сангин аст ва аз даҳшати он дод гуфтаму чанд санге аз замин бардошта, ба сӯяш партофтам, то ҷонамро ин тур аз ман нагирад. Аммо ҳавопаймо хеле дур шуда буду на санги партофтаам ба он расиду на даҳшатамро нафарони дохили онбуда, дарк карданд. Зеро садош хеле баланд буд.

Тайёрае дар дили шаб бо баланд шудан ба само ва ҳамрадиф шудан ба моҳ омили хушиҳоямро бо худ бурд. Ин буд, ки худро ҳамоғӯши ғам дида, имдодталабона сӯяш дида дӯхтаму баргардондани сабаби хушиҳоямро илтиҷо кардам. Аммо он на имдодамро шуниду на илтиҷоямро. Чун бонги беохире дошт.

Тайёрае дар дили шаб ба сӯйи самои пурситора парвоз карду моҳи қалбамро бо худ бурд, то маҳи дигаре ба осмон биафзояд. Ин буд, ки дилтангона ба пайкараи ҳасудонааш дида дӯхтаму набурдани равшании ҳаётамро аз он хоҳиш кардам. Аммо гӯё аз азмаш нагашту чизе нашунид. Чун садои ҳавопаймо хеле баланд буд.

Тайёрае дар дили шаб бо як ҷаҳише баланд шудан ба фазо фариштаи нигоштаҳову маънии нафасҳоямро бо худ бурд. Дигар намедонистам чи ҷурӣ бозпас додани маънии нафасҳоямро аз он илтимос кунам. На овозам баланд мешуд, чун аз дод гуфтани зиёд садоям гирифта буду на тавони сӯяш санг андохтан монда буд. Танҳо чизе ки мешунидам, садои баланди гӯшхарошаш буд.

Тайёрае дар дили шаб бо равон шудан ба фазои беохир гаронтарин ганҷи рӯзгору эҳсосбахши лаҳзаҳоямро бо худ бурд. Ин буд, ки кулли тавони боқимондаи хешро ҷамъ кардаму сӯяш дод гуфтам, санг андохтам, суханони сахташ гуфтам ва танҳо як хоҳиш сохтам, то ганҷи ҳаётамро баргардонад. Аммо нашунид, бо тамоми вуҷуд дод гуфтанамро нашунид, ҳолу ҳавои гирифтаамро надид, дидаҳои пурнамамро надид, натиҷаи афтону хезон шуданҳо - сару рӯйи пур аз гардамро надид, маъюсию руҳафтодагиямро надид. Чун хеле дур шуда буд.

Рафту рафту рафт. Ва оқибат чун нуқтае гардиду он ҳам аз назар нопадид шуд. Садояш хеле ба зур шунида мешуд. Тайёра бо он садои пасташ гӯё бо ман худоҳофизӣ мекард ва ин ки нимаи вуҷуди маро бо худ мебурд, меболид.

Оромӣ ҳукмфармои дили шаб гардид. Бо нигоҳи беҳолона ба осмони пурситора менигаристам. Моҳ, ки ба худ ранги сурхчатоб гирифта буду гӯё ҳамдардам буд, паси кӯҳҳои сар ба фалак ниҳон шуд.

Оромии ваҳшатноки дили шабро танҳо як садо халал мерасонд. Садои таппиши бенизоми қалби бечораам, ки ҳамин замон ва ё замони дигар аз гаронии дарди дурӣ гӯё инфиҷор мешуд...


ТУ КИ НЕСТӢ...

Ту ки нестӣ, муҳаббат мариз шуда.
Ту ки нестӣ, эҳсос ғариб шуда.
Ту ки нестӣ, ишқ ҳам бемакон шуда.
Ту ки нестӣ, меҳр низ беарзиш шуда.
Ту ки нестӣ, кулли хушӣ оғушта ба ғам шуда.
Ту ки нестӣ, як шаҳр ба ин бузургӣ холӣ зи дӯстдорӣ шуда.
Ва ту ки нестӣ, ҳузн сояандози қалбу дилтангӣ ҳамдами нафасҳо шуда.
Ҳоло ки замир барот метападу нафасҳое ба ёдат зи вуҷуд берун мешавад, баргард!


ХОТИРА

Хотироти хуби ту мисоли қурсҳои оромбахши дардҳост.
Он дарди дурӣ ва захми қалбро даво набахшад ҳам, муддати муайяне таскинӣ ҳадя месозад.
Ту биё, то барот дунё-дунё хотироти қашангу мондагор эҷод созам.


 АГАР ПЕШАМ МЕБУДӢ...

Агар пешам мебудӣ, барот хушиеро ҳадя месохтам, ки ба он шоистаӣ.
Агар пешам мебудӣ, барот лабханди мудовимро бармегардондам, ки ба он зебандаӣ.
Агар пешам мебудӣ, барот так-таки лаҳазоти хушбахтӣ эҳдо менамудам, ки онро бандаӣ.
Агар пешам мебудӣ, барот он ҳарфҳои қалбамро мегуфтам, ки то ҳанӯз нашунидаӣ.
Агар пешам мебудӣ, барот муҳитеро эҷод мекардам, ки онро рахшандаӣ.
Ва агар пешам мебудӣ, барот ишқи воқеиро, меҳрубонии самимиро ва фазои пур аз муҳаббату дӯстдориро тақдим мекардам, ки онро арзандаӣ.
Афсӯс, ки хеле дурӣ. Ва манаму оғӯши нафасгири ғамҳо.


 ЗАМОНЕ, КИ...

Замоне, ки дилтанг шудию канори тиҳии хешро дидӣ.
Замоне, ки ниёзманд шудию меҳрубонии самимиро надидӣ.
Замоне, ки гирифтаҳол шудию як сухани намакинро нашунидӣ.
Замоне, ки ғамгин шудию ғамгусореро надидӣ.
Замоне, ки руҳафтода шудию вуҷуди эътимодмандеро дар паҳлуят надидӣ.
Ва замоне, ки танҳо шудию аз танҳоии хеш хеле сахту талх гириставу шабро бе бастани чашмон субҳ кардӣ, пас ҳамон замон маро ёд овардаву ба қадрам хоҳӣ расид ва хоҳӣ фаҳмид, ки ту барои ман нафас будӣ, на ҳавас.


БА МАН БИЯНДЕШ

Вақте қалбат гирифта шуду буғз гулӯятро пахш кард, ба ман бияндеш, хуб хоҳӣ шуд.
Вақте барот беэътиноӣ карданду ҳарфото рӯ замин гузоштанд ва дилтанг шудӣ, ба ман бияндеш, хуб хоҳӣ шуд.
Вақте дар шебу фарози умр даркат накарданду хаста шудӣ, ба ман бияндеш, хуб хоҳӣ шуд.
Вақте бемор шудию муштоқи пурнамактарин ҳарфҳо гардидӣ, ба ман бияндеш, хуб хоҳӣ шуд.
Вақте нафари боэътимоде барои қисса кардани ғуссаҳои қалби хеш наёфтиву ранҷур гардидӣ, ба ман бияндеш, хуб хоҳӣ шуд.
Вақте касе ҷӯёи ҳолу ҳавот нашуду андуҳгин шудӣ, ба ман бияндеш, хуб хоҳӣ шуд.
Вақте замират ғарқи таънаву маломати атрофиён шуд, ба ман бияндеш, хуб хоҳӣ шуд.
Вақте барои замони аз даст рафта ғам хурдаву гирён шудӣ, ба ман бияндеш хуб хоҳӣ шуд.
Вақте аз доман-доман орзу намудану нарасидан ба он дилсард шудӣ, ба ман бияндеш, хуб хоҳӣ шуд.
Вақте рӯзи таваллудат ибораи "милодат муборак нафасам"-ро нашунидаву зери борони ғусса мондӣ, ба ман бияндеш, хуб хоҳӣ шуд.
Вақте тавони ба ҳарфи дил гӯш доданро аз даст додаву нороҳат шудӣ, ба ман бияндеш, хуб хоҳӣ шуд.
Ва вақте танҳо мондию аз набудани нимаи хеш дар барат ҳамоғӯши дард шудӣ, ба ман бияндеш, хуб хоҳӣ шуд.
Чун ту маънии нафасҳоямӣ.